Baba, Seni Affetsem çocukluğuma Ihanet Etmiş Olurum.

Herkesin artık dayanamadığı anda hiç düşünmeden koşup dinlediği bir şarkı vardır. İşte o şarkı dünyanın en ağır yükünü taşır...

Ne kadar da zormuş herkese gülümseyipte içimdeki mezarlığı sulamak...

Çok kişi dedi bana "Sen çok sert bakıyorsun, bakışların ürkütüyor insanı". Evet, farkındayım, kahretsin. İnsan hiç benzemek istemediğine benzermiş. Bir de şöyle bir söz okumuştum gerçek olan: "Kendi başının çaresine bakmış kızın gözleri yumuşak ve kibar bakamaz."

Ama sevdiğim insanlara nasıl baktığımı da bir ben bilirim, bir de onlar...

Bu gün bir melek inmiş gökten. Ama benden başka kimse farketmemiş. Zirâ ben de farketmemişim melek değil de insan olduğunu...

Ve insanlar hep üzerler...

4 Mayıs.

Bir kadının hatası olmak, bir çocuk için en büyük acıdır...

Birisi bana iyi davranınca devrelerim yanıyor, ona nasıl karşılık vermeliyim bilmiyorum. Ben görmedim hiç iyi, bilmiyorum.

~sönmüşbiryıldız

Ben o günlerde o günlerin hiçbir zaman geride kalmayacağını zannediyordum. Korkudan ağladığım, içki kokulu gecelerin, gündüzlerin hiçbir zaman geçmeyeceğini düşünürdüm...

Geçti. Geçti ama geriye bir ben kalmadı. Geriye sadece ağır hasarlı ve duygusuz bir kız kaldı. Aslında haklıymışım, kaç yüz yıl geçse bile geçmeyecek...

Ha bir de, bana bir çocukluk borçlusun, dünya. Bir daha yaşayamayacağım çocukluğumu mahvettiğin için seni asla affetmeyeceğim.

Bir tarafım etrafımdaki herkesin bana bu denli nefret etmesine dayanamıyor, ne yaptım da ben diye düşünmekten deliriyor ve ağlayacak gibi oluyor.

Diğer tarafımsa herkesin bana bu denli nefret etmesinden hazz almaya başlıyor, demekki varsın ve herkesin gözüne batıyorsun diyor.

Çocukken en sevdiğim renk pembeydi ve bana pembe birşey almazlardı hiçbir zaman.

Şimdi en nefret ettiğim renk pembe ve herşeyimi pembe alıyorlar.

Gel de yaşa bu dünyada.

19 Nisan.

Boşverin, fazlasıyla boşverildik zaten.