Hani Bazen Bir şarkı Açarsın Ve Gerisini Hatırlamazsın Ya. İşte öyle...

Özür dileyebilseydim, kendimden binlerce kez özür dilerdim...

Kalpsiz diyorlar bana, umursamaz diyorlar bana. Fakat ben kendi facialarım yetmezmiş gibi bir de içimde dünyanın dertlerini de sırtlanan bir insanım bu yaşımda ve yıllardır. Mesela akşam dersten geliyorum. Hava karanlık ve şarkı eşliğinde adımlıyorum. Sokakta kimseler yok ve tek ses bile yok ama ben bir sürü şey görüyor ve bir sürü şey duyuyorum. Herhangi bir kapıya bakınca o kapının ardındaki evden çığlıkları duyuyorum mesela. O çığlıkların susması için yardım gelsin diye yalvaran çocuğu görüyorum. Ve o yardım gelmez, bir gün o sesler sussa bile o çocuğun kafasındaki o sesler susmamaya başlar. Ya da bir eve dönmekten korkan bir küçüğün endişeli adımlarını görebiliyorum. Evet, bunlar yokken görüyor duyuyorum ben bunları. Acaba delirdim mi? Ya da mesela bir insan kesiyorum gözüme, ona bakıp neler yaşadığını, neler yaşaya bileceklerini düşünmeye başlıyorum. Ne acılar çekmiştir acaba diye bir ses fısıldıyor bana... Böyle işte. Normal değilim. Ya da normal büyütülmedim...

Və mən, artıq ağrılarımı heç bir dil ilə ifadə edə bilməyəcək haldayam...

Ben gördüğüm bir böcekle çok büyük mutluluk yaşayan bir kızım. Hangi maddiyatdan bahsediyorsunuz?

Birşey yapmamak mümkün mü gerçekten? Birşey yapmamak da birşey yapmaktır aslında, değil mi...?

Bütün gün dehşet bir yağmur yağıyor ve akşam dersten herkesi ıslanmasın diye birileri almaya gelince ve sen o yolu tek başına ıslanarak eve dönünce yol boyu bir burukluk oluşuyor insanda. Değersizlik...? Her neyse.

Bağıra bağıra ağlamak isteyipte gülümsediğim bütün anlara nefret ediyorum....

16 Nisan.

Gösterdiğim kadar umursamaz, gamsız mıyım sanıyorsunuz?

Oysa kalbimde gizli enkaz, ruhumda izler, aklımda binlerce intihar satırları yatıyor...

Her seslenişinde korkudan ağrıyan kalbim seni affeder mi...?

4 Mayıs.

Bir kadının hatası olmak, bir çocuk için en büyük acıdır...