ZAMAN

Dünya dönüyor ben hâla olduğum yerdeyim. Geçmişe dönüp baktığımda kurduğum hayalleri düşünüyorum. O mutlu olduğum anları... İçimden geçiriyorum nasıl bir şeydi mutlu olmak hatırlamıyorum. O hayelleri kurup mutlu olan kişi ile o hayellerin gerçekleşmeyeceğini bilen kişi birbirinden tamamen farklı...

Buruk bir şey hayattt... Neden mutlu olamıyorum... Hep içimde bir boşluk var dolmayan. Ruhumdaki o boşluğu doldurmaya çalışıyorum ama denizde bocalayarak yüzmekten başka hiçbir işe yaramıyor. Boğulmak ve nefes almak arasındayım. Var olmak keşke ruhum için şu an gerçek olsa.

Eskiden karanlıktan korkarken şu an ona sarılıyorum sanki. Büyüdükçe bende karanlık olup geceye karışıyorum. Belkide o yüzden karanlık artık beni korkutmuyor. Çünkü artık ben karanlığım....

Kendime çok sinirliyim sanki bu aralar. Neden, niçin ??? Bilmiyorum ama anlamaya çalışıyorum kendimi. Bunu çözmeye çalışıyorum. Kafamdaki susmayan ses hemen bu delikten sızıyor ve işlemeye başlıyor bana zehrini. Sen kimsin ki, sen bu hayatta ne başardın, sen ne yaptın ki, baban için kardeşin için ne yaptın, kendin için bir şey yaptın mı.... diye giden bir sürü şey diyor. Ama en çok da şımarık olduğumu her şeyi gereksiz büyüttüğümü ve her zaman haksız olduğumu söylüyor. Bazı sözler var ki o sözleri hak ettiğimi düşündüğüm anlarda kendimi daha haksız hissediyorum. "Ben kimim ki onun hayatına karışıyordum. " Gerçekten kalbim kırılmıştı ben sadece onu düşündüğüm için tavsiye vermiştim. Galiba yine çok düşünmeye başladım her şeyi.

HAPSOLMAK

Acı çeken bir ruhtu benimki,

Kanlı bir bıçaktı elindeki.

Ruhumu delik deşik edendin sen,

Ben ise sana aşık olan bir zavallı,

Seni her zerrenle her halinle sevdim.

Elin daha çok kanladı, kinin aktı bana.

Bu bir savaş mıydı yoksa?

Dikenli çalılıklarda yürümek gibi,

Sana aşık olmak.

Zehrini her yerime bulaştırdın.

Bırakamıyorum seni, yapamıyorum bunu.

Elim kolum bağlı.

Senden kurtulmak için en sonunda yaktım.

İçimdeki her şeyi,

Önce fotoğrafları ardından bana aldığın o gitarı,

Sonrası kolaydı.

Kül olana kadar izledim içimdeki ateşi.

Ardından bana gülümseyen bir fotoğrafın kaldı.

Her şey bu kadardı...

Ruhum bedenimden taşmak istiyor. İstediği her yeri dolaşmak ve en önemlisi nefes almak istiyor. Önemli, önemsiz, haklı, haksız, doğru, yanlış her şeyi kafama takmaktan yoruldum ve buna engel olamıyorum. Hayat gerçekten başkalarına göre hareket etmek için çok kısa ve acımasız bir yer. O yüzden bu hayatı kendim için yaşamak istiyorum ama nasıl yapacağımı bir türlü bulamıyorum.

" Işık, sadece önünde yolu olanları aydınlatır. "

Kara günler seni bekliyor

Nefes almak zorlaşıyor sanki.

Kalbinin atıp atmadığını umursamadığın anda,

Yok oluyor içindeki yeşillikler.

Umutların tek tek sönüyor.

Kara günler seni bekliyor.

Görünmez olmaya ant içtiğinde,

Sevilmediğin de yaşamayı umut ettiğinde,

Ruhun karanlığa gömülüyor sanki.

İşte o an,

Kara günler seni bekliyor .

UYKUCU OĞLAN VE YÜREĞİ

Gel zaman git zaman bir diyar varmış. Bu diyar, kocaman bir tepenin üstündeymiş. Orada çocuklar neşeyle oynar, aileler birbirini hep desteklermiş.

Bir gün bu diyarda bir fırtına kopmuş ve herkes bir yere dağılmış. Kimse kimseyi göremez olmuş. Herkes, sadece bu fırtınanın içinde kendini görür hale gelmiş. Sonra fırtına bitmiş. Ama herkes çok sinirli bir ruh hâline bürünmüş, birbirlerini hor görmeye başlamışlar. Herkes, sadece kendisinin her şeyde en güzeli, en çok isteneni olmasını ister olmuş.

Ama bizim uykucu oğlan o gün okula gitmemiş, evinde uyuya kalmış. O hâlâ aynıymış. Herkesle iyi geçinen bir çocukmuş. Ama etrafında bir şeylerin ters gittiğinin farkına varması zor olmamış. Hocasından geç kaldığı için azar işitmiş ve bütün arkadaşları ona gülmüş. Uykucu oğlan da bundan bir şeylerin değiştiğini anlamış ama neden böyle olduklarını bir türlü çözememiş.

Ardından eve gittiğinde annesiyle babasının ilk kez kavga ettiğini görmüş. Buna da anlam veremeden, yüreği burkularak odasına gitmiş ve ağlamaya başlamış. Neler olduğuna anlam veremediği için ağlıyormuş. İçinden, "Yarın olan biteni anlayıp insanlara yardım edeceğim," diye geçirmiş.

Uykucu oğlan ertesi gün evdekilere, bakkala, manava, okulda herkese bakmış ve onlardaki değişikliği görmüş. Gözleri artık sadece kendi varlıklarını görür olmuş. Diğerlerinin farkında olsalar da onları göremedikleri için duygularını önemsemez hâle gelmişler.

Uykucu oğlan bir oraya bir buraya gidip düşünmüş durmuş. En sonunda aklına bir fikir gelmiş. İçinden, "Bir insanın gözleri başkasını görmese de yüreği böyle olamaz. İnsanın yüreğindeki iyiliği gözleri ondan alamaz," diye geçirmiş.

Bunun üzerine eline bir ayna alarak kavga eden anne ve babasının yüreğine bu aynayı tutmuş. Anne ve babası bir anda ne yaptıklarına anlam veremez şekilde birbirlerinden özür dilemeye başlamışlar. Uykucu oğlan olup biteni onlara bir bir anlatmış ve anne ile baba da oğullarına yardım etmişler.

Her yüreğiyle görmeye tekrar başlayan herkes, eline aynayı alıp birbirlerinin gözlerini açmaya başlamış. En sonunda herkesin gözü açılmış. Uykucu oğlan, ailesi ve diyar yine eski mutlu ve huzurlu günlerine dönüp mutlu bir şekilde yaşamaya devam etmişler.

"Susmak bazen hayat kurtarır."

"Susmak bazen öldürür."