“Kor Ateş Var Sanki Içimde. Üflesen Daha çok Alevleniyor, Dursan Duramıyorsun. Su Dökmek Istesen

anlar ve anılar.

elleri değil yalnızca sözleri ve varlığıyla bile şifaydı.. kolları.. bana sarılan kolları..şifanın kendisiydi..

gül olmasa bülbül âh û zâr etmez.

Ellerin..

en içimde bir yerde tutunuyor korkular. söküp atmak istesem umudumdan vururlar.*

bugün bi'başka öldüm,anlatmaya değer mi ?

öyle varsın ki içimde, varken de varsın. yokken de varsın.

bugüne kadar benim sandığım hayat benim değil.

Babalar, alınlarımıza yazılmış yalnızlıklardır.

‪Müzisyenlerin, Ressamların ve Yazarların yanlarında sessizce durup, nasıl yaşadıklarını, nelerden ilham aldıklarını, kimlerle nasıl konuştuklarını, nasıl düşündüklerini bilen bir pencere olmak isterdim. Sabahları pırıl pırıl olan veya olmayan bir havada sanatçının ilham sancıları ile kıvranışına bakıp iç çekmek isterdim. Sanatın doğuşuna ve büyüyüşüne şahitlik etmek isterdim. Şayet iyi bir çocuksa hiç ölmeyeceğini eninde sonunda hakettiği değeri göreceğini bilirdim. Bu beni mutlu bir pencere yapmaya yeterdi.‬