Cosmas Megalommatis, Is History Secret?

Columns inside Medinet Habu, Ramesses III mortuary temple colors are still vibrant. Can you imagine how bright they were back then?

A Babylonian student’s homework, circa 1900-1700 B.C., found in Iraq.  Now in the British Museum.

Many round clay tablets such as this one have been left over from the ancient Babylonian period.  On the side shown to us is four short lines written by the student, on the other side is a model text written by a more accomplished scribe for the student to follow or copy.  When it came to learning about such things, the students had to learn how to make their own tablets and hold their stylus.  From there they would learn basic cuneiform and after that they would actually practice proper writing of sentences and stories.  The texts they copied or wrote were often traditional stories, myths, and historical records.  

 Some of these tablets often reveal what school life was like in ancient Babylon, and it was frankly very horrid.  There seems to have been a consistency of underachievement but also teachers could beat their students and yell at them.  Most if not all of the student body was male, girls either received some education at home or none at all.  If a parent was dissatisfied with their child’s progress then they could invite the teacher over for a meal and bribe them with gifts and the child’s progress would “improve”. 

Once their education was complete, the student would be a dubsar or scribe.  They would go on to become priests, bureaucrats, or help merchants with keeping record of their stock and money. (x)

~Hasmonean                

Is it normal to be Mexican and not know Spanish?

Mexican is not a race, nor ethnicity. Spanish is a Western European Language regardless what countless anti-Iberian/Spanish trolls say Spanish is actually very related to Modern English with lots of Spanish words coming from Germanic origins. See my previous post to get the list.

There are hundreds of thousands out not millions of Native American Mexican that don’t speak Spanish.

Nahuatl population is 2,445,969 with Native Non Spanish Speakers at 1,659,029

Yucatec Mayan population 1,475,575 with Native Non Spanish Speakers at 892,723

Zapotec (Binizaa) population 777,253 with Native Non Spanish Speakers at 505,992

European Mexicans with Mennonites, German and Mormon speaking people in the hundreds of thousands that don’t speak Spanish as a Native Language.

In summation Just because you are Mexican and don’t speak Spanish doesn’t make you any less Mexican this is equivalent to being a Cherokee and not speaking Iroquoian from birth or Mennonite not Speaking low German. You are American there is no one can take that away from you or them. So in summation There are several million people within Mexico itself that don’t speak Spanish so if you don’t it won’t make a difference because you are not the only one.

Plea for Jean Baptiste Duroselle's Brilliant Book, Europe: A History of its Peoples

The famous French academician Jean Baptiste Duroselle was commissioned by the Commission of the European Union (European Communities at the time) and Jacques Delors personally to author a European History of Europe, which would justify the establishment of the European Union in the 2nd half of the 20th c. as the crown of all earlier efforts to establish one state across the continent. The book was written in French (L'Europe: histoire de ses peuples, Paris, Perrin, 1990, 708 p.) and it was geared to become (as it really did) the basic textbook of European History for the secondary education of all EU member states. For this reason, numerous translations were produced at the local level, and the book became in this manner the cornerstone of the European identity; as regards countries that were not member-states in 1990 but became later, the book was translated to the official language(s) of each country after its adhesion.

As one could anticipate, the chauvinist, racist, and bogus-European state of Greece made the exception.

Slavs taken for Greeks

Being produced by the colonial powers of France and England as a pseudo-state-tool for Western European schemes against the Ottoman Empire, 'Greece' became for the first time in World History the name of a state, following the treaties of Edirne / Adrianople in 1829 and the London Protocol in 1830. In the past, 'Greek' ('Hellene') was a most pejorative term for more than 1100 years of Christian Roman and Eastern Roman rule (330-1453), whereas 'Greece' was used as a merely geographical term for this marginal and otherwise useless province which was the final receptacle of the 6th c. CE cataclysmic Slavic influx that put an irrevocable end to the existence of the Greek-speaking people in South Balkans. Eastern Roman Emperor Constantine Porphyrogenitus wrote about this fact, but the pseudo-historians of today's racist Greek state get their salaries as fake professors in order to discredit this highly intellectual emperor!

Confession of the Ancient Greek Nothingness

Even before the Christianization of the Roman Empire, the famous Edict of Caracalla (Constitutio Antoniniana; 212 CE) made it clear that there were no 'Greeks' except as a linguistic particularity within the Roman Empire; by unconditionally accepting to become citizens of the Roman Empire, all the Greek speaking people in the Balkans (south of Macedonia), in Anatolia (Asia Minor), and elsewhere admitted that there was no Greek intellectual, ideological, imperial or political, socio-behavioral and state identity. Before the Roman invasion and the subsequent unification of all lands around the Mediterranean, 'Greece' was simply a geographical term denoting lands south of Macedonia and Illyria; but there was no ethnic, tribal, linguistic, intellectual, spiritual, religious -let alone governmental- unity. That is why they were killing one another like flies; and their low level historiographers, who never attained the due spiritual and imperial level initiation to become proper, impersonal and objective, imperial scribes, wrote their nonsense (like Thucydides) uselessly expanding on civil wars – which further proliferated hatred, rancor, strife, enmity and wars among those wretched populations. 

Alexander's Capital was Babylon, not Pella, not Athens!

Only two foreign kings, Philip II of Macedon and his son and successor Alexander, invaded and imposed temporary order on those chaotic elements. But Alexander despised all things Greek, and that's why he chose Babylon as capital and the Sogdian princess Roxanne as wife, after he substituted himself to Darius III, thus becoming the Shah of the Iranian Empire.

Colonial flattery and imperial promises to South Balkan vagabonds

Now, the situation was even worse in the South Balkan confines in 1821-1828, because not even a droplet of Ancient Greek blood could be found in the veins of the local populations of Slavic, Albanian, Turkish, Vlachic, and other origin; they were speaking numerous different languages and the only means of communication among them was Ottoman Turkish. To those misfortunate populations the criminal colonial gangsters, after posturing as 'Philhellenes' and narrating cheap flimflam for idiots, sold the fallacy of a supposedly glorious past of which that wretched populace would be the hypothetical offspring.

Fake Modern Greek language to support Pseudo-Greek Racism

Believing the viciously constructed pseudo-myth of Hellenism, those populations were forced to learn a prefabricated (by the France-based Adamantios Korais) idiom (which was imposed in the schools in a dictatorial and genocidal manner) and were fooled for two consecutive centuries, being incessantly told paranoid lies about the so-called splendor of the fictional Ancient Greeks who 'had civilized the world'. This turned the execrably miserable and ethnically bastard pseudo-nation to exorbitantly arrogant braggarts whose lives depend on ceaselessly and hysterically deprecating all the other, neighboring or not, nations (notably the Macedonians, the Bulgarians, the Albanians, the Turks, and the Iranians) as culturally 'lower' people – whose ancestors were (hypothetically again) 'civilized' by the ancestors of today's Greeks!!!

Today's Greece is indeed the racist state par excellence.

Then, Jean Baptiste Duroselle came!  

With his superb book, Duroselle quasi-automatically ridiculed all the clowns of the Greek bogus-universities (still today, it is prohibited to establish a private university in pseudo-democratic, crypto-totalitarian Greece) whereby ignorant historians, idiotic archaeologists, nonsensical political scientists, clownish Hellenists, and absolutely charlatanesque Byzantinologists (sic!) work (or perform if you like) - not to carry out true, genuine research but to subserviently support the criminal, racist dogma of Hellenism, which is the worst form of Nazism that has ever existed.

The chauvinist pseudo-Greek mob's anger against Duroselle

Then, in 1990, due to the EU demand for a Greek translation of Duroselle's book, all the mental sewerage of the uneducated, ignorant and decrepit Greek mob flooded the mass media spreading unprecedented insults against Duroselle, EU, Europe, European universities and … the rest of the world! The intellectually felonious, academically malodorous, and mentally pathetic professors of universities and academicians of Greece either kept silent or sided with the mob to become more popular as supposedly defending the 'rights' of the 'Greek' nation. This situation testifies to a well-concealed reality; the fake Greeks of the last two centuries, who are in reality a defaced populace deprived of their true Eastern Roman (not 'Byzantine') Orthodox identity, never felt as a 'European' nation. Their immense psychological complex of inferiority is therefore expressed every time a real event underscores that they are a second class, uneducated pseudo-country with no integrity, no discipline, no rule, no morals, and reason of existence.

The southeastern borders of Europe are those of Albania, Macedonia and Bulgaria.

I consider as my life's most outstanding achievement and most distinct honor that I defended Jean Baptiste Duroselle personally and his book and academic-intellectual approach against all those rascals (the mob and the Nazi elite and state of Greece), who found my 2800-word Plea for Jean Baptiste Duroselle's book as a good reason to insult me as well and to force me out.

The anti-Duroselle hysteria in Greece and the forthcoming end of Greece

The Plea was published in the Greek weekly Oikonomikos Tahydromos on the 7th February 1991, although it was written and sent on 30th August 1990. It generated more than 30 nonsensical, insulting and ridiculous responses from either biased academics (who wrote against me only to 'justify' the positions that they held without being properly qualified – which is the very common case in the meritless pseudo-state 'Greece') or uneducated mob that mistook the defense of the historical truth by me as personally insulting for them! Such is their depravity that they cannot realize that the only thing that they will finally achieve in this manner is the total nuclear annihilation of Greece.

About Jean-Baptiste Duroselle:   

About the book:

fayard.fr

"L'Europe - Histoire de ses peuples", Jean-Baptiste Duroselle

L'Europe d'aujourd'hui trouve ses racines dans le passé. Sans taire les différences nationales, sans omettre les guerres et les périodes de

Random samples of book reviews:

SAGE Journals

SAGE Journals: Your gateway to world-class journal research

Subscription and open access journals from SAGE Publishing, the world's leading independent academic publisher.

-----------------------------

Download the article in Word doc.:

megalommatiscomments

Plea for Jean Baptiste Duroselle’s Brilliant Book, Europe: A History of its Peoples

The famous French academician Jean Baptiste Duroselle was commissioned by the Commission of the European Union (European Communities at the

https://www.academia.edu/86600089/Plea_for_Jean_Baptiste_Duroselles_Brilliant_Book_Europe_A_History_of_its_Peoples

Fragment from the Tomb of the Dancers

Second Intermediate Period, 17th Dynasty, c. 1630-1550 B.C. From Dra’ Abu el-Naga’. Now in the Ashmolean Museum, Oxford. AN1958.145

Read more

Cosmas Megalommatis, Gilgamesh - World Mythology, 1989

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Γκιλγκαμές: Παγκόσμια Μυθολογία, Ελληνική Εκπαιδευτική Εγκυκλοπαίδεια, 1989

Кузьма Мегаломматис, Гильгамеш: мировая мифология, Греческая педагогическая энциклопедия, 1989

Kosmas Megalommatis, Gilgamesch: Weltmythologie, Griechische Pädagogische Enzyklopädie, 1989

Kosmas Gözübüyükoğlu, Gılgamış: Dünya Mitolojisi, Yunan Pedagoji Ansiklopedisi, 1989

قزمان ميغالوماتيس، گیلگمش : اساطیر جهانی، دایره المعارف آموزشی یونانی، 1989

Côme Megalommatis, Gilgamesh: Mythologie mondiale, Encyclopédie pédagogique grecque, 1989

1989 قزمان ميغالوماتيس، جلجامش: الأساطير العالمية، الموسوعة التربوية اليونانية،

Cosimo Megalommatis, Gilgameš: mitologia mondiale, Enciclopedia pedagogica greca, 1989

Cosimo Megalommatis, Gilgamesh: mitología mundial, Enciclopedia pedagógica griega, 1989

Cosmas Megalommatis, Gilgamesh: World Mythology, Greek Pedagogical Encyclopedia, 1989

Скачать PDF-файл: / PDF-Datei herunterladen: / Télécharger le fichier PDF : / PDF dosyasını indirin: / :PDF قم بتنزيل ملف / Download PDF file: / : یک فایل دانلود کنید / Κατεβάστε το PDF:

slideshare.net

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Γκιλγκαμές - Παγκόσμια Μυθολογία, 1989

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Γκιλγκαμές - Παγκόσμια Μυθολογία, 1989 - Download as a PDF or view online for free

figshare

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Γκιλγκαμές: Παγκόσμια Μυθολογία - 1989

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Γκιλγκαμές: Παγκόσμια Μυθολογία, Ελληνική Εκπαιδευτική Εγκυκλοπαίδεια, 1989Кузьма Мегаломматис, Гильгамеш: мировая мифо

calameo.com

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Γκιλγκαμές

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Γκιλγκαμές: Παγκόσμια Μυθολογία, Ελληνική Εκπαιδευτική Εγκυκλοπαίδεια, 1989 Кузьма Мегаломматис, Гильгамеш: мировая миф

docdroid.net

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Γκιλγκαμές.pdf

fr. Yxqptq. "":tr::'il::il fr$x"f'TH*" gl"ilm:4tr;ffi nj.::,",qi;fi rtt#'^t# #tm#ii,;;ili:*i,. ft-,:**ffi $115.rit$61r"itl,lt 1g;ig;53 *t*-*

Η Ζωή στο Λορεστάν και οι Λορί του Μέσου Ζάγρου, της Οροσειράς που χωρίζει Ιράκ και Ιράν

Η Ζωή στο Λορεστάν και οι Λορί του Μέσου Ζάγρου, της Οροσειράς που χωρίζει Ιράκ και Ιράν

Life in Luristan, and the Luris of Middle Zagros, the Mountains that separate Iraq and Iran

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 26 Αυγούστου 2019.

Αναπαράγοντας στοιχεία από ομιλία μου στο Καζακστάν τον Ιανουάριο του 2019, ο κ. Μπαϋρακτάρης αποδεικνύει με το εκλαϊκευτικό κείμενό του αυτό ότι, αρκεί να παρουσιάσει αντικειμενικά και συστηματικά κάποιος τους κατά τόπους λαούς και έθνη του Ζάγρου, του Αντιταύρου, της βόρειας Μεσοποταμίας και της ανατολικής Ανατολίας (Doğu Anadolu), για να αποδείξει αυτόματα ότι δεν υπάρχουν "Κούρδοι" αλλά πολλά και μεταξύ τους πολύ διαφορετικά έθνη, τα οποία παρουσιάζονται διεθνώς ως δήθεν ένα - μόνον από τους άθλιους πολιτικούς και ακαδημαϊκούς γκάνγκστερς των αποικιοκρατικών χωρών (Γαλλία, Αγγλία, ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία, Ολλανδία, Ισραήλ) και τα κατά τόπους όργανά τους, με σκοπό την δημιουργία ενός ψευδοκράτους μέσα στο οποίο τα διαφορετικά μεταξύ τους αυτά έθνη θα σφάζονται εσαεί και μάλιστα χειρότερα από οπουδήποτε αλλού.

---------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/08/26/η-ζωή-στο-λορεστάν-και-οι-λορί-του-μέσου/ ============

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Μια περιοχή που αξίζει να περιηγηθείτε από χωριό σε χωριό για ένα μήνα τουλάχιστον και να γνωρίσετε από κοντά τα ήθη και τα έθιμα, τις παραδόσεις και τις δοξασίες των γηγενών Λορί είναι το Λορεστάν, μια ορεινή επαρχία του δυτικού Ιράν σχεδόν πάνω στα σύνορα με το Ιράκ.

Στα λαγκάδια θα είστε στα 700-1200 μ και οι βουνοκορφές τριγύρω θα ξεπερνούν τα 2500-3500 μ.

Οι Λορί είναι ένα αρχαίο ιρανικό φύλο που διατήρησε πάντοτε την ιδιαιτερότητά του και την ταυτότητά του μέσα στο Ιράν, ζώντας κοντά στους Λακί και στους Μπαχτιαρί (ακόμη πιο νοτιοανατολικά στον Ζάγρο), στους Πέρσες (στα νότια τμήματα του ιρανικού οροπεδίου), στους Φαΐλι και στους Γκοράνι (πιο βόρεια στον Ζάγρο), στους Αζέρους (στα βόρεια-βορειοδυτικά τμήματα του ιρανικού οροπεδίου), στους Τουρκμένους και στα άλλα έθνη του Ιράν.

Κατοίκηση στα σημεία αυτά πάει πολύ παλιά λόγω της σχετικής εγγύτητας με την Μεσοποταμία, όπου ξεκίνησε ο ανθρώπινος πολιτισμός.

Με το που κατεβεί κάποιος από τα βουνά προς την πεδιάδα στα δυτικά βρίσκεται στην Κεντρική Μεσοποταμία. Τα χάλκινα αγάλματα του Λορεστάν (πρώτο μισό της πρώτης προχριστιανικής χιλιετίας) αποτελούν κεντρικό κεφάλαιο της Προϊστορίας της ευρύτερης περιοχής.

Οι Λορί (ή και Λουρί) είναι στην πλειοψηφία τους σιίτες μουσουλμάνοι αλλά στο Λορεστάν (ή και Λουριστάν) υπάρχουν και πιστοί άλλων θρησκειών, όπως οι Γιαρσανί (επίσης γνωστοί και ως Αχλ-ε Χακ), μια από τις πολλές θρησκείες του ευρύτερου χώρου ανάμεσα στην Ανατολική Μεσόγειο και την Κεντρική Ασία που είναι άγνωστες στον περισσότερο κόσμο.

Οι Λορί έχουν τρομερή προσήλωση στις παραδόσεις τους και ακόμη και ανάμεσα στους σιίτες Λορί κυριαρχούν προϊσλαμικές δοξασίες που δημιουργούν συχνά-πυκνά πρόβλημα στις άτεγκτες κι αλύγιστες ηγεσίες των θρησκευτικών ηγετών του Ιράν.

Δεν κάνω λόγο για την Ισλαμική Δημοκρατία που εγκαινιάστηκε το 1979 με την αποχώρηση του ψευτο-σάχη και την επιστροφή του Χομεϊνί.

Ήδη στις αρχές του 19ου αιώνα, στα χρόνια δηλαδή της τουρκμενικής δυναστείας Κατζάρ του Ιράν, οι Λορί είχαν τόσο απομακρυνθεί από την σιιτική ισλαμική ορθοδοξία που οι ιρανικές αρχές ζήτησαν από τους Οθωμανούς να στείλουν από την Κερμπαλά της Νότιας Μεσοποταμίας (καίριο σιιτικό ιερό) ένα θεολόγο για να …. κηρύξει το (σιιτικό) Ισλάμ στους Λορί!!!

Χορός ντασμάλ-μπαζί στο Μαμασανί

Η ζωή των Λορί είναι ταυτισμένη με τον ετήσιο κύκλο και συνυφασμένη με την εναλλαγή των εποχών: οι γεωργικές και κτηνοτροφικές απασχολήσεις τηρούνται κατά τον πατροπαράδοτο τρόπο και κανένας νεωτερισμός δεν μπαίνει στα χωριά των Λορί όπου ο παγερός χειμώνας σημαίνει ζωή γύρω από την εστία, αφηγήσεις παραμυθιών για τα παιδιά, και για τους μεγαλύτερους διάβασμα του Κορανίου (ή διάβασμα του Καλάμ-ε Σαραν-ντζάν / کلام سرانجام για τους Γιαρσανί).

Οι Λορί δεν έχουν καμμιά διάθεση για να αποσχισθούν ή να σχηματίσουν ένα ανεξάρτητο κράτος παρά τις επίμονες προσπάθειες της ΣΙΑ, της Μοσάντ του Ισραήλ και άλλων μυστικών υπηρεσιών να τους πείσουν ότι είναι ‘Κούρδοι’ και ότι πρέπει να έχουν ‘το δικό τους κράτος’.

Ούτε οι Λορί, ούτε οι Λακί, ούτε οι Γιαρσανί, ούτε οι Γκοράνι δέχονται το ψεύτικο παραμύθι των ‘Κούρδων’, ενός ψευτο-έθνους παρασκευασμένου από μυστικές υπηρεσίες χωρών που μισούν την ευρύτερη περιοχή και θέλουν να την βουλιάξουν σε ατελείωτους πολέμους.

Πως οι Λορί καταλαβαίνουν ότι δεν πρέπει να πιστέψουν τα λόγια των άθλιων τεράτων του Ισραήλ, των ΗΠΑ, της Αγγλίας και της Γαλλίας;

Πως οι Λορί θυμούνται ότι στα αραβικά η λέξη Ακράντ στον πληθυντικό (: ‘Κούρδοι’) δεν σημαίνει ένα συγκεκριμένο έθνος αλλά πολλά και διαφορετικά έθνη που κατοικούν στα βουνά (‘Τζεμπάλ’);

Γιατί οι Σοράνι της Σουλεϋμανίγιε (στο Ιράκ) και οι Κουρμάντζι του Ντιγιάρμπακιρ (στην Τουρκία) ξέχασαν τις αλήθειες που ξέρουν, κατανοούν και τηρούν ακόμη οι Λορί, κι έτσι οι ηγεσίες τους ξεπουλήθηκαν στους εγκληματίες σατανιστές της Δύσης;

Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι μία και απλή. Δεν έχει να κάνει με την πολιτική, γιατί πολιτική δεν υπάρχει: είναι ένα ψέμμα που οι προπαγανδιστές του εμφανίζουν ως τάχα πραγματικό, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που αποκαλείται ‘πολιτική’ είναι η υλοποίηση μιας πρότερον ανύπαρκτης διαστροφής που την υλοποιούν μόνον τα θύματά της, δηλαδή οι ανεγκέφαλοι που αποδέχονται το ψέμμα.

Στο Λορεστάν δεν υπάρχει καμμιά πολιτική κι οι Λορί δεν θέλουν καμμιά πολιτική.

Ποια είναι η απάντηση;

Η ζωή στο χωριό και κοντά στην φύση, χωρίς τον σύγχρονο ανθρωποκτονικό ‘τεχνολογικό πολιτισμό’ είναι υγεία για το σώμα και το μυαλό.

Οπότε, οι χωρικοί κι οι αγρότες του Λορεστάν, επειδή είναι υγιείς, αντιλαμβάνονται τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμμα πολύ πιο εύκολα από ένα άρρωστο, σάπιο κάτοικο μεγαλουπόλεων.

Το πιθανώτερο να σας συμβεί, αν ζείτε σε μια μεγαλούπολη, είναι να πιστέψετε τα ψέμματα που σας λένε και να δείτε τον κόσμο και την ζωή πολύ στραβά, την Ιστορία ανάποδα και με ρατσιστικούς φακούς, και την καθημερινότητα ως την ‘ζωή εν τάφω’ που ζείτε εκεί.

Τα δηλητήρια που τρώτε και πίνετε στις μεγαλουπόλεις, ο μολυσμένος αέρας που αναπνέετε, κι η αποκοπή σας από την φύση αποτελούν πιστοποιητικό αποβλάκωσης και προσαρμογής στα ψέμματα που σας λένε όλοι εκεί.

Αν θα πηγαίνατε να ζήσετε στο Λορεστάν, θα ήταν ο πιο άφθαστος Παράδεισος για σας.

Δείτε το βίντεο:

Лурестан, Луры и их традиционная музыка – Luristan, Luris and their Traditional Music

https://www.ok.ru/video/1488355527277

Лурестан, Луры, их музыка и повседневная жизнь

https://vk.com/video434648441_456240280

Luristan, Luris and their Traditional Music – Λορεστάν, οι Λορί και η Παραδοσιακή Μουσική τους

——————————————

Αρχαιότητες του πρώτου μισού της πρώτης προχριστιανικής χιλιετίας από το Λορεστάν

Οι χρυσές προσωπίδες του Σπηλαίου Καλμακαρέχ, όχι μακριά από την πόλη Πολ-ε Ντοχτάρ, στο Λορεστάν

————————————————-

Διαβάστε:

Luristan

v. Religion, Rituals, and Popular Beliefs

The official religion

Since the accession of the first Safavid shah (1502), the official religion in Iran has been the Eṯnā-ʿašariya (Twelver) Shiʿism, one of the two main branches of Islam. A noteworthy point in this context is that the Lur society has been living within the framework of Islam, but under conditions and circumstances that encouraged rather than restricted a free display of popular traditions, such as the cult of local shrines, emāmzādas (descendants of the Shiʿite imams), and other sects, especially the Ahl-e Ḥaqq, as well as many aspects of supernaturalism.

In areas where people did not speak or understand Arabic, or were mostly illiterate, as among the nomads of Luristan, the declaration of faith and especially performance of different prayers, were bound to take on a much more ritualistic value. Here, the need for oral interpretation and explanation of the orthodox faith was necessary if a completely unrestricted and free display of the popular beliefs and customs were to be avoided.

Thus, at the beginning of the 19th century during the governorship of Prince Moḥammad-ʿAli Mirzā, the Lurs had gone so far astray from the orthodox path that a preacher of the higher religious classes, a mojtahed, was brought in from Karbala in order to “convert” the tribes back to Islam (cf. Rabino, p. 24; Minorsky, 1978, p. 823).

It is uncertain to what degree this attempt was successful, but it is known that there was not normally any direct, authoritative, and powerful institution which could secure and defend the official and orthodox faith and conceptions in Luristan.

Almost all the writers who have dealt with this theme, except Cecil John Edmonds (1922, p. 341), are unanimous in the view that the Lurs, although outwardly professing Islam, have had only a faint idea of the orthodox religion and to a large degree have been indifferent to the Islamic doctrines, while at the same time they have indulged in superstitious rites and have deep veneration for local pirs (spiritual masters) and prophets.

Consequently, it is difficult to describe the impact of religion on the nomadic society of Luristan, where religious notions had become an integral part of life to such an extent that life itself, especially the modus vivendi of the nomads, was one big, yearly, revolving ritual, spaced by recurring seasons, migrations, births, festivals, and deaths.

What a spectator might want to call the “religious” aspects had simply ceased to be perceived as anything separate or to hold any aspect of apartness for the nomads, a circumstance, which also means that any specific questions about “religion” are poorly understood, because religion in Luristan was an unconsciously integrated part of the cycle of life (Demant Mortensen, 2010, p. 12 ff.).

Ahl-e Ḥaqq

Although most Lurs officially adhere to Twelver Shiʿism, with a sprinkling of Sunni Muslims, some adherents of the Ahl-e Ḥaqq (People of the [absolute] Truth) sect are found among the Lur and the Kurdish populations. Ahl-e Ḥaqq are often referred to in the literature as ʿAli-Elāhi or ʿAli-Allāhi (Minorsky, 1964, p. 306) and as having their roots in the heartland of Luristan.

There has been no central, uniform organization and no canonical scripture among the Ahl-e Ḥaqq, which has been traced within numerous tribal, ethnic, religious, and social groups. The cradle of the sect is definitely the area occupied by the Gurānis, which is now divided between the Iraqi and the Iranian Kurdistan, and also including some tribes of northern Luristan, for instance, the Delfān (Minorsky, 1964, p. 314; Halm, p. 635).

Some authors refer to the Selsela and Delfān groups as originally being ʿAli-Elāhis, but also to the Sagvand and Pāpi tribes as being followers of this “secret religion” (Field, I, pp. 173-84; Minorsky, 1978, p. 823). In this context it is interesting that one of the subtribes of the Delfān confederation, the Chuwari, mentioned by Rawlinson (p. 107) as spending the winters in Holaylān and Kuhdašt and the summers in the plain of Ḵāva, is described by Freya Stark as “heretics”: “…these are Ali-Ilahis” (Stark, 1947, p. 34).

The religious literature of the sect is mainly written in Gurāni, and two important shrines of the sect, the tombs of Bābā Yādgār in Zohab and of Solṭān Esḥāq (Sahhāk, Ṣohāk) in Perdivar, are both located in Gurān territory. The central dogma of the Ahl-e Ḥaqq is the belief in seven successive manifestations or incarnations of the divinity.

These incarnations are compared to garments put on by the godhead (cf. the table in Minorsky, 1964, p. 307). The legends about Shah Ḵošin (or Bābā Ḵošin), one of the seven incarnations of the divinity (haftvāna), take place in Luristan and seem to represent an early phase in the development of the doctrine. Each manifestation is accompanied by a retinue of four helper angels. The name of one of those is Bābā Bozorg.

Another of the angels of Bābā Ḵošin is the local saint and Sufi poet of Hamadan, Bābā Ṭāher. Apart from the “Four Angels,” several other groups of saints are worshipped by Ahl-e Ḥaqq (Minorsky, 1964, pp. 306-16; Edmonds, 1969, pp. 89-101; Gabriel, pp. 125-28; Halm, pp. 635-37; see Ṣafizāda, pp. 17-18, 65-68, 74-78, 85-86, 101-15, 127-32).

The sect of the Ahl-e Ḥaqq was originally referred to by the European travelers of the 19th century and first of all by John Kinneir (p. 141). He reports with alacrity the information he has received about nocturnal festivals in the course of which “the garments of the fair sex” at a certain point are thrown into a heap and jumbled together.

This done, the lights are put out and the clothes distributed among the men present. The candles are then re-lighted. He explains that it is a rule of the society “that the lady must patiently submit to the embrace of the person who has become possessed of her dress, whether father, son, husband, or brother.”

When the lights have been put out once again, “the whole of the licentious tribe pass the remainder of the night in the indulgence of the most promiscuous lust.” Obviously, a scandalous and exiting account like this was bound to create some interest at the time. Henry Rawlinson was the first to pass on somewhat more reliable information (Rawlinson, pp. 52-95, 110), and as the regiment he commanded on the march from Zohab was in fact Gurāni, most of his men in all probability were adherents of Ahl-e Ḥaqq.

An especially noteworthy ceremony or institution is an initiation rite called sar-sepordan (the entrustment of the head; total commitment), in which the neophyte links himself to a spiritual master (pir). As a sign of this, a nutmeg is broken as a substitute for the head (Ṣafizāda, pp. 19-20).

Other sacrifices, raw and cooked, bloody and bloodless, derived from dervish practices also occur, and during these sessions burning coals are sometimes handled and stepped upon. Rites of the Ahl-e Ḥaqq also include assemblies (jam) with women participation, in which music is played and could easily account for the extraordinary interpretation brought forward by Kinneir (quoted above), and also for the nickname of “extinguishers of light” (čerāḡ söndüren) given by outsiders to the adherents of the sect (Minorsky, 1964, pp. 308-9).

The religion of the shrine

In an article concerned with the function of religion in (contemporary) Iranian society, Brian Spooner has made a useful distinction between what he calls “the religion of the mosque” and “the religion of the shrine” (Spooner, 1963, pp. 83-95). “The religion of the mosque” roughly corresponds to the official, literate religion, whereas “the religion of the shrine” is characterized by a hierarchy from the ordinary person through holy men, the imāms, and prophets, to God.

In rural districts like Luristan, where “the religion of the shrine” was practiced, a mollā (cleric) or a ṭalaba (theological student) might pay a visit during the months of special religious significance. If there was no resident mollā, there might be a dervish, a doʿānevis or Qorʾānḵˇān. There is often something mysterious about a dervish that seems to attract the attention of ordinary men, but a dervish has no specific religious function in the society.

The doʿānevis writes doʿās (invocation to God), which are a very popular commodity in rural Persia; and the Qorʾānḵvān, although often illiterate, is able to chant passages from the Qur’an at funerals; he also sometimes washes the dead (Spooner, 1963, p. 85).

Among the nomads and in the villages there are often quasi-religious persons or individuals attributed with certain religious qualities; they are either the descendants of the Prophet (sayyed) or people with the epithet Ḥāji, Karbalāʾi, or Mašhadi, signifying persons who have completed the pilgrimage to Mecca, Karbala, or Mashhad.

The presence of such persons among the tribes of Luristan is attested by the inscriptions at tombstones from cemeteries in northern Luristan (Demant Mortensen, 2010, pp. 93 ff.). The descendants of the Prophet have no special religious function, but their sheer presence is a reminder of Moḥammad, to whom they are considered to be nearer and dearer than ordinary people, and thus they are also a memento of Islam in general.

Moreover, they are believed to possess at least a minimum of baraka (blessing, divine grace), and they may be preferred by ordinary people for ceremonies intended to ward off the evil eye in which there is a widespread belief in most of the Near East (Donaldson, pp. 117 ff.; Kriss and Kriss-Heinrich, II, passim; Spooner, 1976, pp. 76-84).

It goes almost without saying that Moḥammad and his descendants are believed to be especially endowed with baraka, and they may in their turn communicate some of it to ordinary people. A special feature is that baraka does not cease to exist or to be active at the death of a person. On the contrary, to deceased persons is attributed a very powerful baraka. This may help to explain the great significance placed by the Shiʿites on the pilgrimage to tombs and emamzādas and the extraordinary measures taken to be buried near a holy tomb (Demant Mortensen, 1993, pp. 121, 125).

Shrines and emāmzādas

Until recently there were no mosques in Luristan outside the few towns (cf. the distribution map in Kleiss, opp. p. 66). On the other hand, the tombs of local pirs and saints, the emāmzādas, are frequently seen in the landscape. They are the focus of a lot of attention and also of pilgrimage. The word emāmzāda may signify an individual as well as the shrine dedicated to him, in the same way as pir or piri (elder or holy) may be used about a person or his tomb.

The actual structure of a shrine, whether of an emāmzāda or otherwise, may range in size from anything comparable to a tiny house to a larger mosque. It is often square, whitewashed, with a domed roof and with or without a courtyard and a cemetery around it. In the center of the building is the tomb or cenotaph, as the case may be, which is the focal point of attention. It represents the deceased person and is considered full of his baraka.

A number of shrines and emāmzādas are mentioned in the literature, but often just in passing (e.g., by Rawlinson; Stein; Edmonds, 1969; Minorsky, 1978; Haerinck and Overlaet; Demant Mortensen, 2010). The better known include Emāmzāda Šāhzāda Aḥmad, Emāmzāda Šāhzāda Moḥammed (or Solṭān Maḥmud), and Emāmzāda Solṭān Ebrāhim (or Bābā Bozorg), all alleged to be brothers of the eighth Imam (cf. Demant Mortensen, 2010, p. 21, n. 29; personal information from Khan ʿAbd-al-Ḥosayn Pur Abuḵadora, Hulian, 1974).

According to Rawlinson, they are all included among the Haft-tan “Seven [dervishes]” by the Ahl-e Ḥaqq, and that is why they are of great sanctity (Rawlinson, p. 95; Edmonds, 1969, p. 89; Ṣafizāda, pp. 144-45, 147-48, 203-4).

Emāmzāda Šāhzāda Aḥmad is situated in Bālā Gariva, about 60 km south of Khorramabad, midway between Khorramabad and Dezful. Referring to this shrine, Edmonds recalls that one day he had a visit by four men wearing red turbans.

A red turban is unique in Persia, at least in the western and central provinces, and is worn only by the guardians of Šāhzāda Aḥmad, the holiest shrine in Bālā Gariva (Demant Mottensen, 1993, Pl. 6.58; Izadpanāh, pp. 16-18). The red-turbaned guardians are known as the pāpi, but do not seem to be connected with the tribe of the same name (Edmonds, 1969, p. 354); however, Carl Feilberg, who has made a special study of this particular tribe, has several interesting and curious details to add (Feilberg, pp. 144-53).

For instance, he states that there are no adherents of the Ahl-e Ḥaqq among the Pāpi, “who find them very bad mannered” (Feilberg, pp. 152-53). Minorsky, on the contrary, states that the Sagvand and Pāpi tribes are the followers of this “secret religion” (Minorsky, 1978, p. 823). Feilberg also mentions the red turbans of the guardians and supplies the information that a visit to the Emāmzāda Šāhzāda Aḥmad is known to be particularly helpful to infertile women.

Not far from Emāmzāda Šāhzāda Aḥmad was another shrine, the Emāmzāda Pir Mār (Saint Snake) also of great sanctity. The saint was supposed to have been able to cure the bite of all venomous snakes, a power his descendants apparently had inherited (Rawlinson, p. 96).

The Emāmzāda Šāhzāda Moḥammad in the Holaylān valley is mentioned by Edmonds (1922, p. 451) as being a “pretentious building” with a great reputation for sanctity in the district and having a colony of sayyeds living in tents and huts around it. Various notables have contributed various parts, such as the bath and a golden ball over the dome.

Aurel Stein (p. 242) refers to it as “the conspicuous new shrine marking the supposed resting place of Imamzadeh Shah-zadeh Muhammad, a much frequented place for pilgrimage for Lurs, with a clusted of Saiyid’s dwellings” (cf. also Edelberg, p. 379; Demant Mortensen, 1993, pp. 128-29, Pls. 6.59-61).

The shrine of Solṭān Ebrāhim, worshipped throughout Luristan under the name of Bābā Bozorg, is mentioned by Rawlinson (p. 100), who says that the tomb is situated on the northeastern face of the plain of Ḵāwa. He adds that this is “the most holy spot in Luristan; for the common Lurs have no idea of religion farther than the worship of this their national saint.” Stein (p. 302) confirms the position and calls it a “much frequented place for pilgrimage” (see also Izadpanāh, pp. 310-11 and Pls. 28-29 on pp. 344-45).

The person said to be buried in an emāmzāda is often of a rather nebulous origin or descent, and quite often the same person is said to be buried, and is worshipped, in several different places.

One example of this is in Luristan near Širvān, where the tomb of ʿAbbās b. ʿAli, the half brother of the Shiʿite Imams Ḥasan and Ḥosayn, is considered to be of great sanctity and receives much attention. People from all over Luristan go here on pilgrimage, although ʿAbbās b. ʿAli also is supposed to be buried at Karbala in Iraq (Rawlinson, p. 56).

The most important point is, however, that it is advisable to visit these graves, because honoring an emāmzāda almost amounts to honoring the Imam himself, which by implication ultimately means honoring God, and this will hopefully lead to His intercession on the Day of Judgement.

In many cases the purpose of a visit to a shrine or an emāmzāda is to ask the granting of certain wishes or requests. The means of obtaining this goal are various and ingenious. Like the Kaʿba in Mecca, the tomb will often be covered by a cloth or surrounded by a latticework, which will be kissed. This is considered as a way of mollifying the emāmzāda and is not just a pious gesture.

It is important to get in contact with the baraka of the person resting there. This may be achieved by touching something in the place, by rubbing oneself with the oil that has been deposited as a gift by previous pilgrims and has now accumulated some of the baraka, or by leaving behind one’s rosary (tasbiḥ) to be charged with baraka and collected at a later time.

When visiting an emāmzāda, it is not unusual to bring along presents, for example, candles, oil, foodstuffs, or even live animals to be sacrificed on the spot. What was originally intended as a votive offering—to the holy personage supposedly interred there—at the present time more often ends up as a present for the warden of the place. In any case, it has now become more customary not to bring anything until the wish has been fulfilled.

This rather pragmatic change from “I offer Thee this, and please may I have” to “If You grant me this, I will give You that” attitude, secures a minimum of waste and disappointment on both sides (Demant Mortensen, 2010, p. 21).

In Luristan people also seek out the shrines and emāmzādas for a number of other reasons, including oath-taking in legal cases, seeking cures for ailments, both physical and mental (Fazel, p. 234), pilgrimage, and the festivities at the end of Ramazan, the ʿid al-feṭr, and the processions and performances of the passion play (taʿzia) during the first ten days of Moḥarram in commemoration of the martyrdom of Imam Ḥosayn and his family at Karbala in 680 CE (cf. Chelkowsky; Demant Mortensen, 1991).

Moḥarram processions and the taʿzia

In Iran, Moḥarram processions and recitations existed side by side for about 250 years, and both became more and more complex and refined, until the middle of the 18th century, by which time they were fused (Chelkowski, pp. 4 ff.). The result was a new dramatic form called taʿzia-ḵvāni or just taʿzia, in which the siege of Karbala was still the core, but as time went by, separate plays around individual heroes were also developed.

The taʿzia thus is a compromise between the moving procession and the stationary recitation, and as such it was first staged at open squares or street intersections but soon moved into the courtyards of bazaars, caravansaries, emāmzādas, or even private houses.

Each of the first ten days of Moḥarram featured its own special event commemorating the suffering of Imam Ḥosayn and his party, culminating with the big processions of the 10th of Moḥarram, the Āšurāʾ, as a conclusion (see, e.g., Massé, pp. 122 ff., tr. pp. 117 ff.).

An Āšurāʾ procession might consist of several groups following hard on the heels of each other and all acting some part of the tragedy at Karbala. For example, riderless, saddled horses illustrate in the funeral procession the horses of the martyrs who are now dead.

In the case of only one riderless horse in the procession, it signifies Imam Ḥosayn’s horse (Ḏu’l-janāḥ). Often there will be fastened to the saddle some objects emblematical of Imam Ḥosayn (e.g., see Kippenberg, figs. 1-4). When the riderless horses are brought forward in the funeral procession, it is a sign that the illustrious owners are now dead, and a great moan from the crowd watching goes up in the air.

There may be flags carried along, with the names of Ḥosayn and other martyrs embroidered on them, and banners (ʿalam) representing in the towns different quarters or guilds, and in the country different emāmzādas. There may also be long sticks or poles (kotol) hung with pieces of cloth and surmounted by a metal hand (panja).

The open hand (which is identified by the Sunnites as the hand of Fāṭema and is used as an amulet to ward off the evil eye) bears a quite different meaning for the Shiʿites. In the Moḥarram processions, it commemorates the fact that at Karbala Ḥosayn and his companions were prevented from drawing water, and when ʿAbbās, Ḥosayn’s half brother, tried to fetch some water from the river, his hands were cut off by the enemy. ʿAbbās then tried to hold the gourd between his teeth, but it was immediately pierced by an arrow.

Everybody gets the message instantly when the water-sellers at the Moḥarram processions carry a gourd and cry: “Drink to the memory of the martyr of Karbala!” Many other incidents were commemorated in this way, and groups representing the martyrs with, for example, limbs amputated, an axe sunk into the body, arrows sticking out everywhere, all combine to create the most perfect illusion of reality.

Usually there would be a man or a boy disguised as a lion, covering the supposed body of Imam Ḥosayn in the procession or at the taʿzia, and representing the miraculous lion that is reported to have kept watch on Imam Ḥosayn’s body and protected it from further profanation after the massacre at Karbala (see below).

Around 1930 the taʿzia was banned by the government for socio-political reasons, but, a renewed interest in it was raised during the post-World War II period (Chelkowsky, pp.. 262 ff.). It lived on in distant villages and isolated areas such as Luristan, but due to the lack of written sources it is not possible to know with any certainty to what extent the Moḥarram rites were celebrated in Luristan over the last 200 years.

However, a few people who have been in Luristan for longer periods of time have left descriptions that might suggest that the tradition was kept alive all along. For instance, Arnold Wilson relates how the evenings during a stay with a local khan were spent, listening to a blind storyteller, who was an inexhaustible source of local politics and history, Lur songs, and extracts from the Šāh-nāma of Ferdowsi, holding the listeners around the fire spellbound for hours by the dramatic modulations of his voice (Wilson, pp. 63-65).

He was succeeded by a sayyed, who first conducted the assembly in prayer and then followed with “a prose narrative of the sad fate of the patron saint of Persia, the martyred Husain, which reduced many of the audience to genuine tears, though it is not yet the month (Muharram) in which his death is called to mind” (Wilson, p. 64).

Carl Feilberg (pp. 144-46) remarks that there is a queer, agitated feeling in the air during Moḥarram, which is more noticeable or conspicuous since there are not many signs of religious fanaticism, but rather a certain degree of tolerance. On the occasion of the “Ḥosayn festival, mollās bring forth banners (ʿalam) from an emāmzāda.

The people circle around the banners, the poles of which are covered in red cloth, while they sing and beat their breast three times, and take their heads in their hands repeatedly. Someone reads the story of Ḥosayn from one end to the other, if possible every hour of the day. A man with a sword is excited to the point of cutting his head. Pieces of cloth are hanging down from banners. Every time someone pays a few coins to the mollā, he receives a shred of the cloth.”

Another observation was made inside the Emāmzāda Šāhzāda Moḥammad in the Holaylān Valley in 1963 (Demant Mortensen, 2010, p. 29). People had come from far away and assembled in the courtyard of the emāmzāda, where on the 8th day of Moḥarram a taʿzia was being performed for hours on end, continuing into the night of the Āšurāʾ. Earlier a procession of flagellants went across the valley floor, from tent camp to tent camp, which at that time of the year (June) was spread over the plain.

These few examples will suffice to show how important aspects of the religion were being taught by illustration and performance among the nomadic population of Luristan. The mental images evoked at a Moḥarram procession, at a rawża-ḵvāni (mourning ritual commemorating the martyrdom of Imam Ḥosayn) or a taʿzia performance are so strong and potent that this kind of “illiterate religion,” as it might conveniently be termed, adds another dimension to the metaphor phrased by Umberto Eco that “images are the literature of the lay-men” (Eco, p. 41).

Nomadic cemeteries with pictorial stelae and tombstones

The nomadic cemeteries of Luristan are nearly all placed near shrines or along old migratory routes. Their inscribed and decorated tombstones and stelae turn them into an important source for the mapping of tribal migrations during the 19th and early 20th century and for our understanding of certain aspects of the religious beliefs and ritual actions of the nomads.

Allusions to the tombstones of Luristan and the motifs they represent include incidental observations by travelers passing through the country in the 19th and early 20th century (e.g., Rawlinson, pp. 53, 57-58; Herzfeld, p. 59; Stark, 1932, p. 504). The topic has later been dealt with by Feilberg (pp. 137-41, figs. 128-31), Wilhelm Eilers, Jørgen Meldgaard, Clare Goff, Leon Vanden Berghe (pp. 19-20 and Pl. VII, figs. 1-2), and Houchang Pourkarim (pp. 54-57, photograph on p. 25). Starting during 1974-77, an extensive, systematic study of nomadic cemeteries in northern Luristan was carried out by a member of the Danish Archaeological Expedition (Demant Mortensen, 1983, 1991, 1996, and 2010).

It seems that most of the nomadic cemeteries in northern Luristan, along with the tribes that they represent, can be traced back to the late 18th or early 19th century.

The earliest known nomadic tombstone, dated 1209/1794, is in the cemetery of Kazābād in the Holaylān valley (Demant Mortensen 2010, p. 167). In a historical context, the emergence of the tombstones coincide with the withdrawal of the viceroy governor (wāli) and his retinue from Khorramabad into Pošt-e Kuh in 1796, a move that was occasioned by the attempt of the first Qajar shah to reduce and weaken his power and authority.

By the end of the 1920s and the early 1930s, there is a dramatic decline in the number of nomadic cemeteries, a picture clearly reflecting the drastic changes forced upon the nomads of Luristan by the policy of Reżā Shah (r. 1924-41). Starting early in the 1920s, Reżā Shah and his army attempted forcibly to “civilize” (taḵta-qāpu), that is, to disarm and settle, the nomadic tribes throughout the country.

By the mid-1930s this policy had resulted in an economic, social, and cultural breakdown of the old tribal structures of Luristan and in a partial cessation of nomadic migrations and of memorial stelae and obelisks at the cemeteries. The latest known pictorial stele, dated 1354/1935, has been registered at the cemetery of Pela Kabud in the Holaylān valley (Demant Mortensen, 2010, pp. 73, 148, fig. 98).

At the cemeteries the graves were usually marked by a horizontal tombstone lying within the frame of stones marking the outline of the grave. In addition, an obelisk or a stele depicting in lively scenes animals and human beings was sometimes erected at the head of the grave (e.g., see Demant Mortensen, 1993, pp. 134, 138, Pls. 6.64, 6.66).

These extraordinary pictorial stones, unique in an Islamic context, were carved and used by the nomads. Like the horizontal tombstones, they were erected for men as well as for women, although more frequently for the men.

The flat-lying gravestones bear an inscription stating the name of the deceased, the name of his or her father, and the name of the tribe to which he or she belonged. The time of death is always mentioned by year, according to the Islamic lunar calendar, and occasionally also by month.

The rank or title of the deceased may also be recorded. In rare cases, a few lines from a poem may be incised along the edge of the tombstone, but apparently never a quotation from the Qurʾan. This would be inappropriate, since people might step on the stones, and sheep and goats and other animals crossing a cemetery might soil the tombstones.

At the base of the stone there is nearly always a field with pictorial symbols that are characteristic of men and women respectively. With unfailing certainty they will indicate whether the deceased was a woman or a man. In the case of women, the symbols will include a comb, a mirror, and a pair of scissors, a symbol designating a carpet, and in a few cases a kohl-pin.

On a man’s tombstone is most often depicted a prayer stone, a string of prayer beads, a washing-set consisting of a ewer and a bowl, and a man’s comb, characterized by its half-circular shape. It appears that the symbols characterizing a woman on the gravestone to all intents and purposes reflect her profane, daily life.

In contrast to this a man is characterized on the gravestones with symbols full of religious connotations meant to turn the thought towards his pious purity: a washing-set, a rosary, and a prayer stone. This emphasis upon the religious aspects of life depicted on the men’s tombstones in a subtle and subconscious way perhaps reflected the Lur’s conception of the role and status in real life, where the men were the external providers and protectors, while the women lived in the private sphere.

Obviously, there is a great difference but it does not follow automatically that there was an evaluation in terms of status attached to the different roles within the tribal community. Wilson (p. 156), who lived a long time among the Lurs, wrote a eulogy of the Lur women, who bear the burden of the day in most senses of the phrase, in the following words. “without a wife a man is as helpless and useless as half a pair of anything else— and [he] knows it.”

In some cases a panel with an enigmatic geometric figure may be found on the gravestones, interspaced usually between the fourth and the fifth line of the inscription. It shows a cross on a square background with a kind of step design on both sides, opening up into tiny “channels” leading out from or into the center. The simplest interpretation of this motif is that it is a purely decorative element.

There is, however, one other possibility: the central motifs are almost identical to the central motifs in the great Persian garden carpets from the 17th and 18th centuries, and to similar motifs seen in many Caucasian carpets and tribal rugs. It is a characteristic feature of these carpet designs that the design is geometrical and that there are channels leading out of, or into, the central motif, precisely as in the medial panels of the gravestones.

In the carpets these channels and pools symbolize the water channels in a garden, or by extension the Garden of Paradise (bāḡ-e behešt). The connection between real, geometrical garden plans, their reproduction in carpets, and the religious conceptions about the Garden of Paradise has often been demonstrated.

Against this background and in a religious context, at nomadic cemeteries, it has been suggested that the geometric motifs of the middle panels on the tombstones, like the central figures of the garden carpets, not only fulfill a decorative purpose, but also contain symbolic connotations, which among the nomads of Luristan would direct the mind towards the Garden of Paradise (Demant Mortensen, 1996, pp. 176-78).

The stelae, which sometimes were erected at the head of the grave, usually have pictures on both sides, showing distinctly different themes. One side, facing the grave, shows scenes from the life of the deceased. A typical motif at a woman’s stele would be a vertical loom with a half-finished carpet, surrounded by two or three women each with a weft-beater in her hand.

The men’s stelae would show a mounted horseman with a small shield over his shoulder, with a lance or gun in his hand and his sword attached to the characteristic high wooden saddle. The rider is often engaged in a hunt, accompanied by two or three tribesmen, each carrying a gun with a fixed bayonet.

The other side of the stelae shows a similar picture, but with marked differences in content. Here the representation is a reflection of rituals associated with death and burial. The horse is rider-less, and it is clearly tethered with a mallet at the head and at the hind leg. The weapons of the deceased, a gun, a sword, and a shield, are tied to the high wooden saddle. Below this scene three women are shown, their arms resting on each other’s shoulders.

The women are probably shown as participants in the funeral procession or doing čupi dance. Singing, wailing, and dancing were practiced by mourning women as part of the burial rites in Luristan throughout the 19th and most of the 20th century. An emotional incident reflecting these rituals is reported by Freya Stark, who in 1931 spent some time in the plains of Ḵāva and Delfān.

She relates how Yusof Khan, a young leader of the Nur-ʿAlis “beloved by all the northern Lurs was taken and executed in Hamadan; his followers, including my guide, lifted his body from the cemetery and brought it to Kermanshah, and then carried it with high wailing dirges four days’ journey to its burial-place at Hulailan” (Stark, 1947, pp. 27-32).

The picture of a riderless horse seems to reflect an old Iranian tradition where the horse of the deceased was brought along in the funerary procession to the cemetery, with the deceased’s turban, his sword, bow and arrows, lance, and in general anything that might serve to identify his standing and strength.

To lead a horse after the hearse or bier at a funeral seems to have been, if not a universal habit, at least a widespread custom also known from Luristan, a reflection, perhaps, of a belief in an afterlife in which the deceased will need the horse and the weapons that he used to have in his life on earth (cf., e.g., Tavernier, p. 722; Quenstedt, pp. 254-56; Demant Mortensen, 2010, pp. 84 ff.).

There is, however, another possible explanation for the riderless horse as it appears on the Luristani stelae. An underlying meaning of the motif might be that the representation of a riderless, equipped horse on the tombstone in the same way as Imam Ḥosayn’s horse is represented in the ʿĀšurāʾ processions during Moḥarram reminds the passer-by of Imam Ḥosayn’s martyrdom, and thus his attentions would automatically be focused on the Day of Judgement and on pious hopes for the afterlife (Demant Mortensen, 1991, pp. 85-86).

As a derivation of this, the intended message could also have been that the person interred in the tomb had been of a pious observation. This seems to be quite a probable explanation and association with the nomadic setting in Luristan in the 19th and early 20th century, as it is indirectly testified by the elegies sung by the wives of the Wāli Ḥosaynqoli Khan on the occasion of his death, ca. 1900 (cf. Mann, pp. 145-52).

Supernatural powers

Apart from the more or less orthodox religious notions, there seems to be a widespread belief in supernatural beings in Iran (cf. e.g., Donaldson, passim; Massé, pp. 351-68). There are, however, considerable regional variations in their occurrence, form, and attributes, and a supernatural being reported in one area may be unknown in another. As far as Luristan is concerned, the most extensive information on this topic has been provided by Amanolahi-Baharvand (pp. 142-78).

According to this source, the Baharvand, and probably a major part of the nomadic tribes of Luristan, have had a dualistic concept of the soul and body. Without the soul the body was nothing, and the soul could leave the body at will, in the form of a flying insect, like a mosquito, with the nose as a passage. It was believed that, when a person is asleep, his soul is out, and when it returns to the body, the person awakes.

It was also believed that everybody has an identical spiritual being in the sky. When someone dies, the soul enters this being or spirit, which descends from heaven into the grave. When the spirit has entered the grave, it will, together with the soul, find the way to the eternal world. On the way, there is a bridge, narrower than a hair, which has to be crossed. When the spirits reach the bridge, they will be met by the sheep that were sacrificed in this world, and these will be ready to carry them across the bridge.

The good ones will have no trouble getting across the bridge, but the bad ones will have serious problems. On the other side of the bridge is the gate to the eternal world, and after Judgement the righteous will go to Paradise, while the wicked are sent to Hell. It was, moreover, believed that the coming of the Mahdi would mean an end to both of these worlds, because it would mean the creation of a completely new universe with freedom and justice for everyone (Amanolahi-Baharvand, p. 148).

This somewhat diverging version of the official eschatology existed alongside a belief in several kinds of personified supernatural beings to which human emotions and feelings were attributed. Above all there is God (Ḵodā), followed by various religious personalities such as ʿAli, Moḥammad, the Imams and emāmzādas, and the local saints and prophets in Luristan. ʿAli is the strongest of all, almost comparable to God, and certainly greater than Moḥammad (Amanolahi-Baharvand, p. 150).

The belief in predestination stems from the concept that God determines the destiny of every human being and all other creatures of the universe, so everything that happens is the will of God. He is the absolute ruler and owner of the universe. He can make people sick, poor, rich, crippled, and blind. He is omniscient and omnipresent, and He has it in His power to destroy everything in an instant if He so wishes.

Although supernatural power or ability is attributed to God and all prophets and Islamic saints, they are in a different category from the other supernatural beings. God is held responsible for death and disease as well as for everything else.

But there is nevertheless, at the same time, a distinction made between natural and supernatural causes of such misfortunes. This seemingly contradictory, and totally irreconcilable, assertion will just have to be accepted, in the same way as those diseases and misfortunes that cannot immediately be understood are attributed to supernatural forces (cf. Amanolahi-Baharvand, pp. 150 ff.).

Dangerous supernatural beings include malakat, which is a local derivation from Arabic, meaning angels (e.g., malak al-mawt, the Angel of Death, often used in the Qurʾanic vocabulary). The Luri concept is somewhat different. It was believed that malakats have all the characteristics of human beings, except that they are invisible and also have the power to change form.

This means that they can and will turn themselves into, for example, a human being, a cat, or a piece of wood. They never die, and they may be found in many places, such as ruins, mountains, and dark corners. They were feared because it was believed that they had the power to make people ill or insane. Sometimes they fell in love with a woman and caused her to behave abnormally.

The malakat might take a person and replace him with an identical malakat. The same might happen with a corpse, so if a body remained unburied overnight, it had to be guarded every minute. If someone is behaving crazily, it is believed that she or he might be possessed by a malakat, and a mollā (cleric) may try to capture it by torturing the afflicted person and thus drive it away (Amanolahi-Baharvand, p. 154).

Other groups of dangerous supernatural beings include the ḡuls and the divs (demons). In folktales the div is described as looking more or less like a human being, only larger and with the capacity of changing its form; it sleeps most of the time, and is often found at the bottom of wells.

Among the Baharvand in Luristan, it is believed that the div no longer exists, but that it has been replaced by another type of demon, which is extremely dangerous. This is a human-like creature, which may inflict injuries and illnesses resulting in death upon a person. In these cases it is beyond the powers of a sayyed or a mollā to help.

The Tofangči (rifleman) is the name given to an invisible hunter with male characteristics. If sudden unexpected deaths take place, it is believed to have been caused by the Tofangči, and if any of the herds were struck, the nomads would immediately migrate to another campsite.

Yāl, otherwise referred to as āl (cf. Donaldson, pp. 28-31; Massé, pp. 44, 356, tr., p. 348), is a supernatural being with the attributes of a female, a kind of witch, often described as four-footed, and with a tail. She is very dangerous for women in labor and is wont to snatch away babies. In Luristan she is known to have only two legs and no tail, but she is very tall and has large teeth. If a woman is attacked by yāl, a yāl-catcher will beat her with a stick in order to tell where the yāl is, and a sheep will be killed and its liver and heart taken to her.

To counterbalance the feared influence of all the malevolent, supernatural demons there is also a belief in a few benevolent creatures. For instance every person is believed to have a baḵt (lit. fate), which is the supernatural guardian of every individual (Donaldson, pp. 175-76).

The baḵt is supposed to be identical with its owner, and it protects his land and property. If someone’s baḵt is active, everything is prosperous for the whole family, the herds increase, and so on; but a baḵt may fall asleep, in which case it takes the form of an animal. If that should happen, all sorts of misery starts, and it is almost impossible to find and wake up the baḵt. If a man is unlucky and, for instance, is losing herds or even children, he may say that his baḵt has fallen asleep.

Another well-known group is the fairies (pari), who are the most beautiful of all supernatural beings and look just like humans. They may marry among themselves and have a social organization and even a king of their own, Šāh-pario, but they may also marry human beings. If this happens, it must be kept a secret; otherwise, the pari will escape.

Many people claim to have seen the paris dancing and singing, and it is possible to capture them when they are bathing in a river, but one must be very quick, jump into the river, and insert a needle into the hair of the pari before she becomes invisible. When the needle is inserted in the hair, the pari becomes the wife of the captor and will always be near him, but at the same time invisible to others. It is possible for such couples to have children, but they are also invisible, except for the father (Amanolahi-Baharvand, pp. 158-60).

It is in the same somewhat shady and ill-defined border area between religion, superstition, and folklore that one may find some impersonal, supernatural forces at work. They might for the sake of clarity be divided into “powers” and “matters” of supernatural character. The supernatural “powers” reckoned with in Luristan include baraka, bahra, rišarr and časm-e bad (Amanolahi-Baharvand, pp. 160 ff.).

Baraka, or blessing, has already been described above, and bahra has something of the same inherited quality. A person could have the bahra, that is the property or capacity of hunting or capturing certain personified, supernatural beings, or curing disorders caused by these. In that case he will nearly always be successful in these matters. Like baraka, it is a good quality, which cannot be used against other people.

The words riḵayr and rišarr are combinations of Luri and Arabic, and they signify a good or benevolent face and an evil face, respectively. Thus it is believed that some people have a “good face” (riḵayr) and they will cause prosperity wherever they appear; on the other hand, if someone on a journey sees an “evil face” (rišarr), he will worry that the journey will be fruitless or even dangerous (Demant Mortensen, 2010, pp. 20-21, 36).

This idea seems to be closely related to the notion of the bad or evil eye, in which there is a widespread belief in most of the Near East. Three main types of evil eyes are recognized in Luristan: čašm-e šur (“envious eye,” lit: “salty eye,” normally permanent), čašme-e nāpāk (“dirty eye,” normally temporary), and čašme-e bad (“bad eye,” normally momentary).

It is a problem that a person with an evil eye may unintentionally cause danger and disaster. The number of causes and cures enumerated, and the amount of time spent in anxiety, fear, and inconvenience caused by this belief is quite striking. Supernatural power may also be obtained through certain acts either of piety or of ceremonial sacrifice of animals.

Certain sayyeds were believed to have obtained supernatural power, partly through their descent from the Prophet, and partly through their own acts. Those who had obtained this status were regarded as next to holy, and with a supernatural power to cure both physical and mental illnesses. People would make an oath by the turban of such a person, or by his copy of the Qurʾan, which was believed to be much more powerful than an ordinary copy (Demant Mortensen, 2010, pp. 36-37).

This is leading to the other category of supernatural forces, that of “matter” or “substance.”

The Qur’an itself is believed to possess enormous supernatural forces, which would keep at bay the many malevolent supernatural beings, and also illnesses.

Objects related to emāmzādas, especially pieces of cloth from banners (ʿalam), protected the bearer from snake bites, harmful supernatural beings, and other dangerous creatures, and every year during Moḥarram the guardians literally took their ʿalams to pieces and distributed them among the people, who would sew them on to their clothing.

Also some trees were regarded as sacred and invested with supernatural power, possibly a concept of pre-Islamic origin.

Often, but not always, they are found close to a shrine, such as the Emāmzāda Šāhzāda Moḥammad in the Holaylān valley (Stein, p. 242).

Hundreds and hundreds of pieces of cloth may be seen hanging on such trees “in greater profusion than leaves” as de Bode puts it (I, p. 283), each representing a vow or wish uttered.

While others might silently wish upon a falling star, these rags of cloth each denote a “visible wish” as it were (Demant Mortensen, 1993, pp. 122-23, Pls. 6.56-57).

In order to remain on friendly terms with the personified supernatural beings surrounding them, and at the same time to protect themselves from all the malevolent powers lurking everywhere, the Lurs employ a complex set of ancient local ceremonies and adapted Islamic rituals, which are almost impossible to disentangle.

Most of the nomads in Luristan would have only a superficial knowledge of Islam, and many religious acts are mixed with older traditions, the origin of which remains obscure.

Sacrifices are normally made either to Imam ʿAli or to the local shrine or emāmzāda, but not directly to God.

Sacrifices are made for different purposes; for instance, at the birth of a first child (son), or people make a vow that they will make a sacrifice if a wish be realized, or if they recover from an illness.

A special kind of animal sacrifice is performed when a person dies (ʿaqiqa). The animal has to be a sheep and more than six months old.

An Arabic formula is whispered in its ear before it is killed. Then it has to be boiled, and the bones buried unbroken. None of the immediate family of the deceased can take part in this meal, as it is believed that the deceased in the next world will be carried across the bridge by the sheep to the gates of the eternal world. In Luristan a special offering (alafa) is also made to the dead annually a few days before the New Year (Nowruz).

The offering consists of sweetmeat (ḥalwā) and bread, and during the preparation of these foodstuffs the names of those deceased in whose memory the meals are being prepared must be mentioned, and they will then receive the sacrifice (Amonolahi-Baharvand, pp. 170-76; Demant Mortensen, 2010, pp. 36-37).

Epilogue

Fredrik Barth (p. 146), following his description of some ceremonies, rituals, games, and beliefs among the Bāṣeri tribe in Fars, reaches the following conclusion about religion: “In general, I feel that the above attempt at an exhaustive description of the ceremonies and explicit practices of the Basseri reveals a ritual life of unusual poverty.”

The same verdict has been passed by almost everybody who has expressed an opinion on this matter as far as the Lurs are concerned. It is hoped, however, that the observations in the preceding pages might help to build a case for the opposite opinion. There was no ritual or religious poverty among the Lurs; on the contrary, the atmosphere was positively crowded with images of supernatural and other beings. The belief in them reflects truly religious notions, although these do not always conform to official doctrines.

Όλες τις βιβλιογραφικές παραπομπές μπορείτε να βρείτε εδώ:

http://www.iranicaonline.org/articles/luristan-05-religion-beliefs

Περισσότερα:

http://www.iranicaonline.org/articles/luristan-04-origin-nomadism

http://www.iranicaonline.org/articles/bronzes-of-luristan

http://www.iranicaonline.org/articles/luristan-bronzes-i-the-field-research-

http://www.iranicaonline.org/articles/luristan-bronzes-ii-chronology

https://ru.wikipedia.org/wiki/Лурестан

http://etnolog.ru/people.php?id=LURY

https://en.wikipedia.org/wiki/Luristan_bronze

https://en.wikipedia.org/wiki/Lorestan_Province

https://en.wikipedia.org/wiki/Lurs

https://en.wikipedia.org/wiki/Luri_language

https://en.wikipedia.org/wiki/Luri_music

----------------------------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://vk.com/doc429864789_619584124

https://www.docdroid.net/ZOuHf4E/h-zoi-sto-lorestan-kai-oi-lori-toy-mesoy-zaghroy-tis-oroseiras-poy-khorizei-irak-kai-iran-docx

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250586176

https://issuu.com/megalommatis/docs/life_in_lorestan.docx

Palermo (Punta Raisi). Sicilia. Video credit: pillole.di.sicilia

Welcome to Sicily.

Κοσμάς / Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης: ένας Ρωμιός ανάμεσα στη Χριστιανωσύνη & το Ισλάμ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 16η Φεβρουαρίου 2018.

--------------  

Κοσμάς / Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης: ένας Ρωμιός ανάμεσα στη Χριστιανωσύνη & το Ισλάμ

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/02/16/κοσμάς-μουχάμαντ-σαμσαντίν-μεγαλομμ/  

========================================  

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Από τη συζήτηση που έγινε στο μπλογκ του καθ. Δημήτρη Κιτσίκη με βάση την ερώτηση ενός σχολιαστή.

https://endiameseperiochenea.blogspot.com/2018/02/405.html

Ioannnis February 12, 2018 at 5:29 AM

Γνωρίζετε γιατί ο κος Μεγαλομμάτης, άλλαξε πίστη από χριστιανός σε μουσουλμάνος, και από Κοσμάς σε Μουχάμαντ;

Απάντηση

Περίπου. Αν και είναι ένα θέμα για το οποίο ο ίδιος ο κ. Μεγαλομμάτης, μουσουλμάνος από το 1992 και επίσημα από το 1994, δεν έχει ποτέ γράψει το παραμικρό. Επειδή έχω την τύχη να τον έχω γνωρίσει από κοντά, θα σας μεταφέρω τι μου είπε στην ερώτησή μου γιατί έγινε μουσουλμάνος.

Κοσμάς / Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης: ένας Χριστιανός Ορθόδοξος που γίνεται Άθρησκος

Αλλά πριν από αυτό, θα πρέπει να διορθώσω κάπως την ερώτησή σας η οποία είναι σωστή μόνον κατά το ήμισυ. Ναι, ο κ. Μεγαλομμάτης γεννήθηκε στην Αθήνα από δύο χριστιανούς ορθόδοξους γονείς γεννημένους στην Ιωνία και στην Παφλαγονία και βαφτίστηκε χριστιανός ορθόδοξος με το όνομα του πατέρα του πατέρα του, Κοσμάς. Και ναι, ο κ. Μεγαλομμάτης σήμερα είναι μουσουλμάνος με τα δύο ονόματα Μουχάμαντ Σαμσαντίν (κυρ. ‘ο ήλιος της θρησκείας’). Αλλά, και αυτό είναι ιδιαίτερο, αντίθετα με το τι λέτε στην ερώτησή σας, ο κ. Μεγαλομμάτης δεν “άλλαξε πίστη από χριστιανός σε μουσουλμάνος”.

Το ελληνικό επώνυμό τους επήραν οι πρόγονοί του φθάνοντας στην Ελλάδα στην δεκαετία του 1930. Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και στην Τουρκία η οικογένεια ονομαζόταν Gözübüyükoğlu (Γκιοζουμπουγιούκογλου) και το Μεγαλομμάτης είναι η σωστή ελληνική μετάφραση. Ήταν γεννημένοι στην Κασταμονή ο πατέρας του και στην Καισάρεια ο παππούς του μεγαλέμπορος ζάχαρης στην Τουρκία και χρηματιστής στην Ελλάδα. Στην οικογένειά του, όπως σε πολλές οικογένειες των ενδοτέρων της Μικράς Ασίας υπήρχαν και μουσουλμάνοι και χριστιανοί.

Μιλάει γι’ αυτό ο ίδιος σε μια online συνέντευξή του σε ένα πόρταλ ορισμένων Ορόμο επιστημόνων στις ΗΠΑ (οι Ορόμο είναι ένα μεγάλο, 45 εκ. πληθυσμού, υπόδουλο έθνος μοιρασμένο από τους αποικιοκράτες στις ψευτο-χώρες Αβησσυνία και Κένυα): ” I am Greek citizen of Turkish origin; my father, my mother and my grandparents were all born in the Ottoman Empire. During my childhood, I became familiar with a trilingual phenomenon – Turkish at home, Greek in the streets, and French in school. I belong to a family that had Muslim and Christian members who did not have difficulty in changing their faith while preserving their deepest cultural personality intact – an uncle to my father, named Murad, fought against the British at Basra in 1916, but easily became Christian, and was renamed as Evdokimos when the family decided to move to Greece 14 years later! I belong to a family of merchants – my paternal grandfather was a big sugar merchant from Caesarea of Cappadocia, and later owner of a Brokerage and Securities company at the Athens Stock Exchange. I belong to two families, I mean paternal and maternal, whose members were familiar with extensive travels throughout the Middle East, the Balkans, the Caucasus area, and Central Asia at the end of the 19th and in the early 20th centuries. They were the first to describe to me, when a child at Athens – Greece, all the marvels of the Orient, the pyramids of Egypt, the zikkurat of Ur in southern Mesopotamia, the great palaces of Assurbanipal at Nineveh, nearby Mosul, the ruins of Persepolis, the great Phoenician temple of Baalbek, the majestic Islamic sites of Najaf – Iraq, Shiraz, Esfahan, Samarkand, Damascus, Jerusalem, and Cairo, the wilderness of Baluchistan, the magic coasts of the Red Sea, and of course what was home to them, the majestic and bewitching cities of Anatolia, Caesarea, Castamone, Sebastea, Konya, Malatya, Urfa, Erzerum, Diyarbakir, and of course Istanbul. My mother’s family had a maritime vocation, moving from Izmir/Smyrna in the Western coast of Turkey to the Aegean Sea islands of Cassos and Carpathos, before settling at Athens. It was only normal consequence that before 10 I knew in three languages the real meaning of terms such as ‘Hieroglyphic’ and ‘Cuneiform’ scriptures. And it was only normal for me to accept that ‘borders’ mean nothing to anybody – except the rulers, of course – and that the best way for anyone to see things is to go to the other side of the ‘border’, and see things from there as well!”

http://www.voicefinfinne.org/English/Interviews/Interview_Mega1.htm

Προσέξτε ότι θείος του πατέρα του κ. Μεγαλομμάτη ήταν μουσουλμάνος αξιωματικός του οθωμανικού στρατού και πολέμησε τους Άγγλους στη Βασόρα και την Βαγδάτη! Και 14 χρόνια αργότερα, για να ακολουθήσει την οικογένεια του αδερφού του έγινε χριστιανός ορθόδοξος κι άλλαξε το όνομά του από Μουράτ σε Ευδόκιμος.

Θα βρείτε ολόκληρη την συνέντευξη αναδημοσιευμένη εδώ:

https://www.academia.edu/23432753/Voice_Finfinne_Organization_-_Interview_with_Professor_Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis_on_the_Oromos_Ethiopia_Sudan_Abyssinia_and_East_Africa

Μιλώντας σε μένα για το παρελθόν της οικογένειάς του, ο κ. Μεγαλομμάτης μου είχε χαρακτηριστικά πει: “ήμασταν πάντοτε μία οικογένεια ανάμεσα σε δύο κόσμους”. Αλλά αυτό ήταν μόνον το παρελθόν. Ένα παρελθόν που συμπληρώνεται από την αμειγώς χριστιανική οικογένεια της μητέρας του που είχε γεννηθεί στη Σμύρνη, όπως και η μητέρα της, ενώ ο εκ της μητρός παππούς του κ. Μεγαλομμάτη είχε γεννηθεί στο Κιρκαγάτς του Αξαρίου (Άκ Χισάρ) δηλαδή τα Θυάτειρα. Αυτό το τμήμα της οικογένειας του κ. Μεγαλομμάτη έζησε την μικρασιατική καταστροφή και την πυρπόληση της Σμύρνης. Εγγονή ιερέα, του παπα-Μάρκου Πλυτά που είχε ιερουργήσει στην Σμύρνη, την Κάσο και την Κάρπαθο, η μητέρα του κ. Μεγαλομμάτη ήταν μία βαθειά θρησκευόμενη χριστιανή.

Ο κ. Μεγαλομμάτης μετά τις σπουδές του στην Φιλοσοφική Αθηνών (1974-1978) φοίτησε σε μεταπτυχιακό επίπεδο στη Γαλλία (1978-1981), την Αγγλία (1981-1982), και το Βέλγιο (1983-1984) και ειδικεύθηκε σε 4 διαφορετικούς κλάδους ανατολιστικών επιστημών (ιστορία, ιστορία θρησκειών, αρχαιολογία), δηλ. ασσυριολογία, αιγυπτιολογία, χιττιτολογία και ιρανολογία, και σε πολιτικές επιστήμες (σοβιετολογία), παίρνοντας πολλά μεταπτυχιακά διπλώματα. Παράλληλα παρακολούθησε σεμινάρια σε φοινικικά, βιβλικές επιστήμες, αραμαϊκά, αρχαία υεμενικά, γκεζ (αξωμικά αβησσυνικά), ανατολικούς χριστιανισμούς, γνώση και μανιχεϊσμό.

Μετά την πρώτη συνάντησή μου μαζί του, όταν κύτταξα το βιογραφικό του στο σημείο σχετικά με τα μεταπτυχιακά του μου έκανε εντύπωση πόσο πολλά σεμινάρια και διαφορετικούς τομείς είχε παρακολουθήσει (λεπτομέρειες: https://www.academia.edu/34760195/1_Curriculum_August_2017_-_Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis) και τον ερώτησα σχετικά. Μου είχε απαντήσει ότι επί τρία χρόνια στο Παρίσι, ‘παρακολουθούσε μόνον’ 60-65 ώρες μαθήματα και σεμινάρια την εβδομάδα. Σκεφθείτε το επιπλέον διάβασμα! Στο σύνδεσμο θα βρείτε και ονόματα καθηγητών του ανά χώρα.

Στη συνέχεια, το 1984 άρχισε την ετοιμασία της διδακτορικής διατριβής του στη Γερμανία, σπουδάζοντας παράλληλα σε Συρία, Ισραήλ, Ιράκ, Ανατολική Τουρκία, και Ιράν, μελετώντας τους εκεί αρχαιολογικούς χώρους, και επίσης δημοσιεύοντας δημοσιογραφικού επιπέδου άρθρα.

Οπότε, την διαφορά έκανε στην αρχή η βαθειά ιστορικο-θρησκευτική μελέτη του. Όταν κάποιος διαβάζει στο ασσυροβαβυλωνιακό πρωτότυπο το Ενούμα Ελίς (που ως Γένεση είναι ποσοτικά εκτενέστερη και ποιοτικά ανώτερη περιγραφή της αντίστοιχης βιβλικής) και περνάει διαγωνισμούς σε ιερογλυφικά κείμενα – αιγυπτιακούς μονοθεϊστκούς ύμνους του Αχενατόν (των οποίων αυτούσια μετάφραση στα αρχαία εβραϊκά είναι πολλοί ψαλμοί της Βίβλου), όταν κάποιος σπουδάζει ισιακές λατρείες, μιθραϊσμό, και γνωστικισμούς, τότε βλέπει και την θρησκεία του Αρχαίου Ισραήλ και την Χριστιανωσύνη μέσα σε ένα ιστορικό πλαίσιο πολύ μεγαλύτερο αυτού που είναι γνωστό σε σημερινούς Ιουδαίους και Χριστιανούς. Σ’ αυτό προσθέστε και την ιστορική κριτική των πηγών της Χριστιανωσύνης και την μελέτη των ανατολικών χριστιανισμών, από τους οποίους ο κ. Μεγαλομμάτης ήταν και είναι κοντύτερα στον νεστοριανισμό.

Οπότε, ήδη από το 1984, στα 28 του, ο κ. Μεγαλομμάτης είχε πάψει να είναι χριστιανός ορθόδοξος. Ο ίδιος μου έχει πει αλλά και αρκετά κείμενά του συνηγορούν στο γεγονός ότι έβλεπε πολλά σημεία της Ιστορίας και της Καταγωγής της Χριστιανωσύνης παράλληλα με τον Γάλλο ιστορικό θρησκειών και κορυφαίο ελεύθερο τέκτονα Robert Ambelain.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Robert_Ambelain

https://ru.wikipedia.org/wiki/Амбелен,_Робер

Προσέξτε πόσο μεγαλύτερο είναι το κείμενο της ρωσσικής wikipedia! (προσωπικά έχω μάθει ρωσσικά τα τελευταία 2-3 χρόνια επειδή ζούμε μαζί εδώ στην Κένυα με τους Ρώσσους -από το Καζακστάν- συνεταίρους μας). Εσείς μπορεί να μην ξέρετε ρωσσικά αλλά και μόνο η διαφορά μεγέθους του λήμματος για ένα μάλιστα ‘ξένο’ στη Ρωσσία επιστήμονα θα σας δείξει την ουσία του βάθους της διαφοράς που βλέπετε σε πολιτικο-οικονομικό επίπεδο ανάμεσα στην Γαλλία και τη Ρωσσία. Στη διάρκεια των μεταπτυχιακών του στο Παρίσι, ο κ. Μεγαλομμάτης μου έχει πει ότι είχε συναντηθεί και συζητήσει επί μακρόν και για πολλές φορές με τον Robert Ambelain.

Προσέξτε, φερ’ ειπείν, μια σειρά από εκλαϊκευτικά άρθρα του κ. Μεγαλομμάτη αρχικά δημοσιευμένα στη δεκαετία του 1990! Εδώ φαίνεται να ακολουθεί από κοντά σχετικά δημοσιεύσεις του Robert Ambelain:

Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης – Οι Χριστιανισμοί Το Άγνωστο Παρασκήνιο της Δημιουργίας της “Νέας” Θρησκείας Οι Επισημασμένες Αντιφάσεις μεταξύ των Πηγών του Χριστιανισμού: Ευαγγέλια, Πράξεις, Επιστολές

(Και εδώ σε PDF: https://www.academia.edu/49282705/ΟιΧριστιανισμοίΤοΆγνωστοΠαρασκήνιοτηςΔημιουργίαςτηςΝέας_Θρησκείας_1)

Εδώ όμως είναι μια καθαρόαιμη ‘μεγαλομματική’ ιστορικο-θρησκευτική προσέγγιση:

Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης – Οι Χριστιανισμοί Το Άγνωστο Παρασκήνιο της Δημιουργίας της “Νέας” Θρησκείας Οι Τέσσερις Ιουδαϊκές Τάσεις & τα Βασικά Θρησκευτικά Ρεύματα της Εποχής

(Και εδώ σε PDF: https://www.academia.edu/49285956/ΟιΧριστιανισμοίΤοΆγνωστοΠαρασκήνιοτηςΔημιουργίαςτηςΝέας_Θρησκείας_2)

Πολλές φορές πρέπει κάποιος να ξέρει να διαβάζει τον κ. Μεγαλομμάτη σωστά. Εδώ δεν εξιστορεί (ούτε υπερασπίζεται) την θρησκευτική θέση των Αχμαντίγια (στο Πακιστάν δεν τους θεωρούν καν μουσουλμάνους αλλά οι ίδιοι πιστεύουν ότι είναι κι ο κ. Μεγαλομμάτης τους υπερασπίζεται σε πολιτικό επίπεδο) περί τον Ιησού (ότι τάχα απεβίωσε στο Κασμίρ) αλλά την ιστορία της θέσης αυτής, δηλαδή πως αυτή προέκυψε ‘ξαφνικά κι από το πουθενά’ και ποια γεωστρατηγικά συμφέροντα εκπροσωπούσε:

Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης Τα σκοτεινά χρόνια της ζωής του Ιησού. Τα ταξίδια του σε Περσία, Ινδία & Κασμίρ

(Και εδώ σε PDF: https://www.academia.edu/49291062/ΤαΣκοτεινάΧρόνιατηςΖωήςτουΙησούταΤαξίδιατουσεΠερσίαΙνδίακαιΚασμίρ_)

Και εδώ δίνει το όλο ιστορικό πλαίσιο των χρόνων του Ιησού από τα βρεταννικά νησιά (ρωμαϊκή επικράτεια) μέχρι την Ινδία:

Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης – Από την Ιουδαία στο Κασμίρ

(Και εδώ σε PDF: https://www.academia.edu/49293803/ΑπότηνΙουδαίαστοΚασμίρ_From_Judaea_to_Kashmir)

Σου λέει δηλαδή ότι, ναι, είναι αληθοφανές (plausible) ότι ο Ιησούς θα μπορούσε να είχε πάει εύκολα στο Κασμίρ. Δεν ήταν ούτε ‘μακριά’ για τα τότε μέτρα, ούτε ‘επικίνδυνο’.

Οπότε, όπως μου έχει πει ο ίδιος, ο κ. Μεγαλομμάτης, με σχετική δήλωσή του, απέρριψε τον Χριστιανισμό το 1985 και απέκτησε μια νέα ταυτότητα όπου στην ένδειξη ‘θρήσκευμα’ έγραφε ‘άθρησκος’. Καταλαβαίνετε βέβαια ότι αυτό δεν έχει καμμία σχέση με αθεΐα.

Κοσμάς / Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης: ένας Άθρησκος που αναζητάει να βρει μια θρησκεία

Το πιο ενδιαφέρον ωστόσο (σε μένα που δυστυχώς τον γνώρισα ‘πρόσφατα’, το 2011, και έκτοτε προσπαθώ να βρω και να διαβάσω άρθρα του δημοσιευμένα στα ελληνικά και σε άλλες γλώσσες στις δεκαετίες του 1980 και 1990) είναι ότι, από τότε που ο κ. Μεγαλομμάτης γίνεται άθρησκος, στα άρθρα του είναι εμφανής (τουλάχιστον σε μένα, τώρα) μια προσπάθεια έρευνας, αναζήτησης και ταύτισης μιας πλέον χαμένης θρησκευτικότητας.

Κυττάξτε αυτό:

https://www.academia.edu/23010978/ΜουχάμαντΣαμσαντίνπρώηνΚοσμάςΜεγαλομμάτηςΟδοιπορικόστηνΠερσίατου_Ιμάμη

https://www.academia.edu/23010128/ΟδοιπορικόστηνΠερσίατουΙμάμητουΜουχάμαντΣαμσαντίνπρώηνΚοσμάΜεγαλομμάτη

Εδώ μπορείτε να το δείτε σε βίντεο (δύο συνέχειες) το οποίο ανέβασα επειδή μου άρεσε ιδιαίτερα:

http://www.youtube.com/    watch?v=wB2Ze1v_uA8

http://www.youtube.com/    watch?v=XCLjynFKcCU

Τα δύο βίντεο βρίσκονται εδώ:  

https://vk.com/video429864789_456239043

https://ok.ru/video/333170084440

και

https://vk.com/video429864789_456239044

https://ok.ru/video/333172181592

Αρχικά δημοσιευμένο το 1986, δείχνει ένα νεαρό άνθρωπο που ψάχνει στα πλαίσια του κόσμου στον οποίο ζει την αλήθεια και την πνευματικότητα σε παραμύθια ειπωμένα στο μακρινό χωριό, μακριά από τις μεγαλουπόλεις, την τεχνολογία, τον μοντερνισμό, και τον εκδυτικισμό. Ήταν ηλίθιο που μερικοί, όπως έμαθα από φίλους, τον θεώρησαν τότε φιλο-Ιρανό διαβάζοντας και παρερμηνεύοντας το άρθρο αυτό.

Ναι, υπάρχει αναφορά στην αυτοθυσία των πολεμιστών αλλά το όλο κείμενο περνάει φευγαλέα από τις μεγάλες πόλεις, επικεντρώνεται στα βουνά, τις παραδοσιακές αξίες, τη ζωή κοντά στη φύση, με τα ζώα, την αγροτική καλλιέργεια, τα δάση, παραδοσιακό ετήσιο κύκλο στη φύση, και καταλήγει στην απόλυτη απόρριψη κάθε νεωτερισμού των τελευταίων αιώνων.

Σε ένα βαθμό, το άρθρο αυτό ήταν και μια αντιπολίτευση στον Χομεϊνί της οικονομίας, της πολιτικής, της εξόρυξης υδρογονανθράκων, και του πολιτικοποιημένου σιιτικού ισλάμ που είναι – όπως λέει ο ίδιος ο κ. Μεγαλομμάτης – μια υλιστική ψευτο-θρησκεία όπως κι όλες οι άλλες οι σημερινές που όλες τους είναι “πολύ μακριά από το τι είναι μια πραγματική θρησκεία, δηλαδή μια ψυχοσωματική ένωση και μια υπερβατική επικοινωνία με τον αληθινό κόσμο, τον ψυχικό κόσμο, χωρίς τις σκέψεις, τις θεωρίες και τις ιδεολογίες του υλιστικού περιβάλλοντός μας”.

Προσέξτε εδώ ένα 29χρονο επιστήμονα να επικεντρώνει τις αναζητήσεις του στην τοπογραφία του ….. ασσυροβαβυλωνιακού Κάτω Κόσμου με πολλά αιγυπτιακά, εβραϊκά κι αρχαιοελληνικά παράλληλα:

Τα Σπήλαια: Χθόνιος Χώρος στις Σημιτικές Αντιλήψεις

και https://www.academia.edu/23213198/ΤαΣπήλαιαΧθόνιοςΧώροςστιςΣημιτικέςΑντιλήψειςΤουκαθΜουχάμαντΣαμσαντίνπρώηνΚοσμά_Μεγαλομμάτη

Σημειώνω πάντως ότι στα χρόνια εκείνα, ο κ. Μεγαλομμάτης δεν πορεύθηκε σε ευθεία γραμμή προς το Ισλάμ. Ο ίδιος μας έχει πει ότι στο Ισραήλ (για μεταπτυχιακά, προετοιμασία διατριβής, και έρευνα – με υποτροφία του ισραηλινού κράτους) έκανε μπαρ μιτσβά (Bar Mitzvah), ενώ ο συγχρωτισμός του με τους Γιαζίντι βόρεια της Μοσούλης είχε περιέλαβε σαφώς και κάποια μύηση.

Διαβάστε τις σελίδες 104-110 από το βιβλίο του Έξι Άστρα της Ανατολής (στο τέλος του κεφαλαίου Άμιδα, δηλαδή σχετικά με το Ντιγιάρμπακιρ) όπου αρνείται ολότελα τις διαδόσεις μουσουλμάνων περί του σατανισμού ως θρησκείας των Γιεζιντί και θα καταλάβετε:

και (σε PDF)

https://www.academia.edu/49409404/ΆμιδαΝτιγιάρμπακιρΈξιΆστρατης_Ανατολής_Amida_Diyarbakir_The_Six_Stars_of_the_Orient

Οπότε, όντας για μία περίοδο 7-8 ετών άθρησκος, ο κ. Μεγαλομμάτης προσχώρησε στο Ισλάμ, προφέροντας στο σουνιτικό τζαμί του Καΐρου Αλ Άζχαρ τα γνωστά ‘λα ιλάχ ιλά Αλλάχ’ και ‘Μουχάμαντ αρ-ρασούλ Αλλάχ’.

Ο κ. Μεγαλομμάτης στα χρόνια των αναζητήσεων

Ντιγιάρμπακιρ (Άμιδα) 1984 – έξω από τα τείχη και με φόντο τον Τίγρη

Σαούρ, χωριό κοντά στην Μιντυάτ της επαρχίας Μάρντιν – 1985

Κοσμάς / Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης: ένας Άθρησκος που ‘προσχωρεί’ στο Ισλάμ

Χαρράν – Κάρραι, Ούρφα (Έδεσσα Οσροηνής) 1994

Εσκί Σουματάρ, Ούρφα 1994

Ο ίδιος ορίζει στο σύντομο βιογραφικό του τα εξής: “Born Christian Orthodox, he adhered to Islam when 36, devoted to ideas of Muhyieldin Ibn al Arabi”.

https://independent.academia.edu/ShamsaddinMegalommatis

Τουρκία 1994

Εδώ πρέπει να σημειώσω προκαταρκτικά ότι ο Μοχυιεντίν Ιμπν Άραμπι, ίσως ο πολυμαθέστερος μουσουλμάνος όλων των εποχών, ήταν ένας σπάνια ανατρεπτικός φιλόσοφος ο οποίος στη διαμάχη Φαραώ – Μωϋσή (θέμα κοινό σε εβραϊκή θρησκεία, Χριστιανωσύνη και Ισλάμ) υποστήριξε τον Φαραώ, λέγοντας ότι ήταν πιο σωστός από τον Μωϋσή κι ότι η Θεϊκή Παρουσία ήταν υπέρ αυτού!

Πνευματικός πατέρας του Τζελαλεντίν Ρούμι (ιδρυτή του τάγματος των Δερβίσηδων), ο Ιμπν Άραμπι υπήρξε ο κορυφαίος μύστης του Ισλάμ και στις Μεκκικές Ενοράσεις (Αλ Φουτουχάτ αλ Μακίγιε) – που είναι μόνιμος σύντροφος του κ. Μεγαλομμάτη (περισσότερο από το κοράνι) – περιγράφει ασύλληπτες ψυχικές εμπειρίες, μετακινήσεις του στον χρόνο, επικοινωνία με ψυχές παλαιοτέρων γενεών (προ του Αδάμ) και άλλα απερίγραπτα θέματα που η σημερινή παγκόσμια τυραννίδα έχει καταδικάσει τον περισσότερο κόσμο σε άγνοια και συνεπώς καθολική παραπληροφόρηση.

Εννοείται ότι ο Ιμπν Άραμπι είναι ‘κόκκινο πανί’ για τα τέρατα του πολιτικού Ισλάμ (Αδελφούς Μουσουλμάνους) και των Ουαχαμπιστών (‘σαλαφιστών’).

Αλλά ας αφήσουμε τον Ιμπν Άραμπι!

Θεραπειά (Ταραμπυά) Σταμπούλ 1995

Προσέξτε τα ρήματα! Η διαφορά από το convert στο adhere είναι χαοτική. Άλλο ‘μετατρέπομαι’ ή ‘προσηλυτίζομαι’ και άλλο ‘προσχωρώ’. Σαφώς πρόκειται για επιλογή θρησκείας εκ μέρους ενός αθρήσκου.

Αλλά δεν έχει να κάνει τίποτα με σύγχρονους σεΐχηδες και ιμάμηδες τους οποίους ο κ. Μεγαλομμάτης θεωρεί αμόρφωτους ψευτο-μουσουλμάνους, όπως άλλωστε θεωρεί όλες τις σημερινές θρησκείες υλιστικά εκτρώματα που απομακρύνουν τον μέσο άνθρωπο από την εναργή αίσθηση της ψυχής του, την ένωση μαζί της, και την λειτουργία του ανθρώπου ως ψυχοσωματικής ενότητας ικανής να εννοεί, να αντιλαμβάνεται και να δρα σε υλικό και σε ψυχικό επίπεδο.

Πολύ καλός γνώστης των λατινικών, ο κ. Μεγαλομμάτης κάτι δηλώνει με την αποφυγή του cum- (convert) και την προτίμηση του ad- (adhere).

Τασουτζού (Taşucu), Μερσίνη 1996

Από τις μεταξύ μας συζητήσεις μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι ο ορισμός της Πίστης, τον οποίο δίνει ο κ. Μεγαλομμάτης, βρίσκεται στους αντίποδες του τι ο κόσμος νομίζει ως ‘πίστη’ σήμερα και ταυτίζεται απόλυτα με την σήμερα ξεχασμένη και παρανοημένη, πλην όμως απολύτως κυριολεκτική και σε φυσικό επίπεδο, πρόταση του Ιησού “ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καὶ μεταβήσεται, καὶ οὐδὲν ἀδυνατήσει ὑμῖν” (Κατά Ματθαίον, ΙΖ’ 20).

Δηλαδή, δεν είναι η Πίστη μια απλή θεωρητική /ιδεολογική παραδοχή απόψεων, αφηγήσεων, γνωμών, θεωριών και αντιλήψεων του στυλ “εσύ πιστεύεις στον κομμουνισμό”, “εγώ πιστεύω στο ναζισμό”, “αυτός πιστεύει στον βουδισμό”, “αυτή πιστεύει στον μονισμό”, “αυτοί πιστεύουν στον υπαρξισμό” κι “αυτές πιστεύουν στον χριστιανισμό”, κοκ. Πίστη είναι κάτι άλλο. Μια λειτουργία του ψυχικού κόσμου.

Ναι, ερώτησα τον κ. Μεγαλομμάτη, σε μια από τις πρώτες συναντήσεις μας, νομίζω εδώ στην Κένυα το 2012, γιατί έγινε μουσουλμάνος. Μου είπε ότι ποτέ δεν είχε γράψει ή πει σε κάποιον κάτι το σχετικό, ούτε και επρόκειτο, “επειδή η Πίστη είναι μια απολύτως προσωπική λειτουργία και πραγματική, δηλαδή ψυχική, επικοινωνία με τον Θεό, οπότε από τη φύση της δεν μπορεί να αφορά άλλους”.

Στη συνέχεια μου είπε ότι το να τον ρωτάω κάτι τέτοιο ήταν σχεδόν οξύμωρο επειδή, για να κατανοήσω μια ενδεχόμενη απάντησή του, θα έπρεπε να σπουδάσω και να μελετήσω όλα όσα εκείνος είχε μελετήσει, σπουδάσει και αντιληφθεί ως Χείρα Θεού μέσα στις λίγες χιλιετίες της Ανθρώπινης Ιστορίας.

Αλλοιώς θα ήταν σαν να του ζητήσω να μου μιλήσει σε ασσυροβαβυλωνιακά, μια γλώσσα στην οποία δεν κατέχω ούτε μία λέξη. Οπότε συμπεραίνω προσωπικά ότι η προσχώρησή του στο Ισλάμ, στο ιστορικό Ισλάμ των χρόνων της ακμής της Βαγδάτης και της Ανδαλουσίας και όχι στο σημερινό ψευτο-ισλάμ, ήταν συνάρτηση των ιστορικών, αρχαιολογικών, ιστορικο-θρησκευτικών ερευνών, μελετών και συμπερασμάτων του από την μία πλευρά και υπόθεση υπερβατικών ψυχικών αναζητήσεων από την άλλη.

Στην συνέχεια, τον ερώτησα αν θα μου συνιστούσε να γίνω και γω μουσουλμάνος και μου απάντησε ρητώς “ασφαλώς και όχι”. Συνέχισε λέγοντας ότι ο καθένας έχει τον δικό του δρόμο για την επικοινωνία και την συνένωση με τον Θεό και για την ολοκλήρωση της αποστολής του εδώ, και ότι δεν υπάρχει θρησκεία η οποία στο αρχικό της ή στο κορυφαίο της σημείο να μην είναι ικανή να οδηγήσει ένα άνθρωπο επιτυχώς στον απώτατο στόχο: το υπερπέραν (και βέβαια εννοείται ότι οι κατά τόπους πολυθεϊσμοί δεν αποτελούν ποτέ θρησκεία για τον κ. Μεγαλομμάτη αλλά αλλοίωση και ξεπεσμό θρησκείας).

Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης: ένας Μουσουλμάνος που υπερασπίζεται τους Αραμαίους Χριστιανούς κι απαιτεί ανεξάρτητο αραμαϊκό χριστιανικό κράτος σε Συρία-Ιράκ

Στην αρχή της γνωριμίας μας, ο κ. Μεγαλομμάτης μου είχε δημιουργήσει μεγάλη περιέργεια επειδή ακριβώς δεν μπορούσα να τον εντάξω κάπου (κι αυτό ήταν αδύνατο) και επειδή σύντομη έστω συζήτηση μαζί του δείχνει ότι και ξέρει πολύ καλά και την Χριστιανωσύνη και το Ισλάμ και τις πρότερες και νυν θρησκείες της Ανατολής, και εύκολα βρίσκει συγγενή προς εκείνον άτομα, στοιχεία, θέσεις και εκφράσεις παντού.

Στην Χριστιανωσύνη έλκουν τον κ. Μεγαλομμάτη πολύ διαφορετικά μεταξύ τους πρόσωπα και ρεύματα. Αλλά μόνον εκείνος θα μπορούσε να εξηγήσει πως συνδυάζει τον Ιωάννη Χρυσόστομο με τον Ιερό Αυγουστίνο, τον Εφραίμ Σύρο με τον Νεστόριο, τον Μιχαήλ Ψελλό και τον Κοσμά Ινδικοπλεύστη. Και ασφαλώς θα είναι ο μόνος μουσουλμάνος με μεγάλη εκτίμηση για τον Ιωάννη Δαμασκηνό, από τον οποίο ωστόσο θεωρεί ο κ. Μεγαλομμάτης ολόκληρη την σημερινή Ορθόδοξη εκκλησία ως απομακρυσμένη και συνεπώς ως αλλοιωμένη.

Και βέβαια, ακριβώς επειδή ο κ. Μεγαλομμάτης (κι επανέρχομαι στην ίδια την ερώτησή σας) δεν ‘απέρριψε την Χριστιανωσύνη για ν’ αποδεχθεί το Ισλάμ’, δεν υπάρχει στον ίδιο κανένα είδος αντίθεσης ή αντιπαράθεσης με την Χριστιανωσύνη. Όταν κάποτε τον είχα ρωτήσει ποιος είναι πιο κοντά στον Θεό, ένας μέσος χριστιανός ή ένας μέσος μουσουλμάνος, μου είχε πει ότι ο πιο κοντινός στον Θεό είναι …. ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός τοῦ ἐν οὐρανοῖς.

Και όταν τον ερώτησα, αν πιστεύει ότι οι θεωρητικοί στυλοβάτες του Ισλάμ είναι πιο ορθοί από τους αντίστοιχους της Χριστιανωσύνης και ότι το Ισλάμ είναι περισσότερο μονοθεϊστική θρησκεία από την Χριστιανωσύνη, τότε μου είπε ότι εξετάζω τις θρησκείες πολύ επιφανειακά και ότι αυτό οδηγεί πάντοτε σε λάθη, και όταν ζήτησα περισσότερες εξηγήσεις, μου έκανε την εξής ερώτηση:

– Κατά πόσον μια θρησκεία με πιο ορθούς θεωρητικούς στυλοβάτες και περισσότερο μονοθεϊστική από μιαν άλλη είναι καλύτερη από την άλλη, αν της άλλης θρησκείας οι οπαδοί είναι πιο ηθικά, πιο ευσεβή και πιο κοντινά στον Θεό άτομα;

Κάϊρο 2002

Και αυτό νομίζω δίνει και την ταυτότητα του κ. Μεγαλομμάτη που βλέπει συνέχεια στο τι υπάρχει πίσω από τις θρησκείες-συστήματα και κηρύγματα. Γι’ αυτό άλλωστε και ο κ. Μεγαλομμάτης συστηματικά και με εκτεταμένη αρθρογραφία ζήτησε από το 2004 και το 2005 την ίδρυση αραμαϊκού χριστιανικού κράτους στον χώρο του Ιράκ και της Συρίας, και ολόθερμα υπερασπίστηκε τους Αραμαίους Μονοφυσίτες (Ενοφυσίτες) και Νεστοριανούς και τους Κόπτες της Αιγύπτου. Αυτούς για τους οποίους ψευτο-πατριάρχες, ψευτο-μητροπολίτες και ψευτο-χριστιανοί δεν έχουν πει ούτε λέξη!

Αλεξάνδρεια 2003

Γι’ αυτό και η μεγάλη αραμαϊκή οργάνωση Αράμ Ναχρίν (‘Αραμαϊκή Μεσοποταμία’) τον τιμάει και τον υπερασπίζεται, επειδή οι αλήθειες τις οποίες αποκαλύπτει ο κ. Μεγαλομμάτης καταστρέφουν αποικιοκρατικά έργα, ατιμίες, εγκλήματα και γενοκτονίες αιώνων:

http://www.aramnahrin.org/English/Muhammad_Shamsaddin_Iraq.htm

http://www.aramnahrin.org/English/Insults_Assyrian_Terrorists_27_6_2007.htm

Αλεξάνδρεια 2006 με την Ευρωπαία Επίτροπο Benita Ferrero–Waldner και τον Αιγύπτιο υπουργό Εξωτερικών Άχμεντ Αμπού ‘λ Γέϊτ (Ahmed Aboul Gheit)

Και συμφωνούν μαζί του ότι τίποτα δεν βαραίνει την Οθωμανική Αυτοκρατορία, το Σαφεβιδικό / Κατζάρ Ιράν ή την σύγχρονη Τουρκία και ότι για όλα τα εγκλήματα στην ευρύτερη περιοχή οι μόνοι ένοχοι είναι η Γαλλία, η Αγγλία, κι η Αμερική. Αναδημοσιεύουν δε σωρεία άρθρων του στα αγγλικά και μεταφράζουν πολλά από αυτά στα ολλανδικά (επειδή υπάρχει μεγάλη συρο-λιβανο-ιρακο-ιρανο-τουρκική αραμαϊκή χριστιανική κονότητα στην Ολλανδία), και εδώ είναι κατάλογοι:

http://www.aramnaharaim.org/English/opinion_analyse.htm

http://www.aramnahrin.org/English/Issue_Iraq.htm

Αμπού Δάμπι 2012

Αναφορές θα δείτε και εδώ:

http://www.aramnaharaim.org/English/ (κεντρική κολώνα)

http://www.aramnahrin.org/English/index_en.htm (κάτω δεξιά)

Μογκαντίσου 2013 – στα δεξιά, μαζί με συναδέλφους του Σομαλούς σε εκδήλωση του πανεπιστημίου στο οποίο εργαζόταν ως μόνος ευρωπαϊκής καταγωγής καθηγητής σε όλη την Σομαλία

(στα αριστερά)

Στους δρόμους του Μογκαντίσου 2013 – σε αυθόρμητη πολιτική εκδήλωση οπαδών του μόλις τότε απελθόντος προέδρου Σεΐχ Σερίφ Σεΐχ Άχμεντ τον οποίο ο κ. Μεγαλομμάτης είχε συστηματικά υποστηρίξει από το 2007, όπως στα εξής άρθρα:

http://www.authorsden.com/visit/viewarticle.asp?id=58660

και

https://pemot5.blogspot.com/2011/05/geeska-africa-somalia-ogaden-oromia.html

Μογκαντίσου 2013 – με Σομαλούς φοιτητές του στην παραλία Λίντο

Σημειωτέον ότι ο κ. Μεγαλομμάτης είχε υπερασπιστεί τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ’ ενάντια στις κατηγορίες που είχαν εκφράσει μουσουλμάνοι εναντίον του το 2006. Ενδεικτικά:

https://www.academia.edu/24775355/Benedictus_XVI_may_not_be_right_but_todays_Muslims_are_islamically_wrong_By_Prof._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

https://www.academia.edu/24778178/Lord_Carey_Benedictus_XVI_and_todays_decayed_Islam_-_Prof._Dr._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

https://www.academia.edu/24779064/What_Benedict_XVI_should_say_admonishing_Muslim_Ambassadors_-_by_Prof._Dr._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

https://www.academia.edu/24779960/Can_Benedict_XVI_bring_Peace_and_Concord_-_by_Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

Επίσης:

https://www.academia.edu/25317295/Benedict_XVI_between_Constantinople_and_Istanbul_by_Prof._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

https://www.academia.edu/25317609/Benedictus_XVI_between_Istanbul_and_Nova_Roma_-_by_Prof._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης: ένας Μουσουλμάνος που δίνει προτεραιότητα στην Ουακεφάνα, παραδοσιακή θρησκεία των Ορόμο, κι όχι στους Ορόμο Μουσουλμάνους

Επίσης, μια χαρακτηριστική προσέγγιση του κ. Μεγαλομμάτη σε κοινωνικά – πολιτιστικά θέματα και καταστάσεις των Ορόμο, ενός μεγάλου (45 εκ. πληθυσμός) και ιστορικού κουσιτικού αφρικανικού έθνους ακόμη υπόδουλου στην Αβησσυνία και την Κένυα, δείχνει πολλά.

Οι Ορόμο σήμερα έχουν ένα είδος τριχοτόμησης. Είναι το μόνο έθνος στον κόσμο που, παρά το όμαιμον και το ομόγλωσσον και το μεγάλο παρελθόν του, πιστεύει σε τρεις διαφορετικές θρησκείες: την Ουακεφάνα (παραδοσιακή, μονοθεϊστική θρησκεία των Ορόμο για την οποία έχει συγγράψει αρκετά ο κ. Μεγαλομμάτης βρίσκοντας πολλά παράλληλα με αρχαία αιγυπτιακά μονοθεϊστικά δόγματα), το Ισλάμ, και τη Χριστιανωσύνη.

Αν μάλιστα προσέξουμε ότι και οι Χριστιανοί Ορόμο είναι διαιρεμένοι σε προτεστάντες και καθολικούς (που δέχθηκαν τα κηρύγματα δυτικών ιεραποστόλων), καθώς και σε μονοφυσίτες (στους οποίους επιβλήθηκε μια κοπτική αίρεση ως θρησκεία κατά την κατάληψη των Ορόμο βασιλείων από τους Αμ(χ)άρα κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα), καταλαβαίνουμε ότι η ‘τριχοτόμηση’ είναι στην ουσία θρησκευτική κατάτμηση.

Όμως και η Χριστιανωσύνη και το Ισλάμ μόνον πρόσφατα διαδόθηκαν ανάμεσα στους Ορόμο: τα τελευταία 150-170 χρόνια.

Όταν οι Αμ(χ)άρα κατκατητές προσπαθούσαν να επιβάλουν την κοπτική αίρεση που πιστεύουν, πολλοί Ορόμο, γνωρίζοντας το αντι-ισλαμικό μένος της αμ(χ)αρικής εξουσίας, από αντίδραση έγιναν μουσουλμάνοι καθώς γειτνίαζαν με τους Ογκαντένι Σομαλούς, παραδοσιακούς μουσουλμάνους για πάνω από μία χιλιετία.

Κάϊρο 2014 σε εκδήλωση Ορόμο προσφύγων, βασικός ομιλητής ο κ. Μεγαλομμάτης περιγράφει το κουσιτικό – μεροϊτικό παρελθόν των Ορόμο και φοράει τη μπλούζα με τα σύμβολα του Oromo Liberation Front και τον χάρτη της Ανεξάρτητης Ορομία που θα αποσχισθεί από την Αβησσυνία παίρνοντας επίσης εκτάσεις της Κένυας.

Πάνω σε όλο αυτό το υπόστρωμα, ο κ. Μεγαλομμάτης (που έχει γράψει εκατοντάδες άρθρα για την Ιστορία, τον πολιτισμό και την ανεξαρτησία των Ορόμο τα οποία αναδημοσιεύουν πολλά Ορόμο πόρταλς, ακόμη και των  εξόριστων στην Ευρώπη Ορόμο κοινοβουλευτικών), αν και μουσουλμάνος, δίνει προβάδισμα στην Ουακεφάνα, θεωρώντας την ως πιο αυθεντική έκφραση της Ορομούμα (Ορομό-τητας) του μεγάλου έθνους. Ενδεικτικά:

Oromo Action Plan for the Liberation of Oromia and the Destruction of Abyssinia (Fake Ethiopia)

http://www.oromoparliamentarians.org/English/News_Archive/Oromo%20Action%20Plan%20for%20the%20Liberation%20of%20Oromia.htm

(https://www.academia.edu/35060233/Oromo_Action_Plan_for_the_Liberation_of_Oromia_and_the_Destruction_of_Abyssinia_Fake_Ethiopia_-_2010)

For the Oromos, it´s Now or Never!

http://www.oromoparliamentarians.org/Dhaamsa_bara_haaraa/For%20the%20Oromos,%20it’s%20Now%20or%20Never.htm

(https://www.academia.edu/35056747/For_the_Oromos_it_s_Now_or_Never_2010_)

Kushitic Oromos’ Ancestry in Ethiopia (: Ancient Sudan) vs. Semitic Amharas’ & Tigrays’ (Abyssinians’) Ancestry in Yemen

http://www.oromoparliamentarians.org/English/Facts%20about%20Oromo/Muhammad%20Shamsaddin%20Megamlommatis.htm

(https://www.academia.edu/34046949/Kushitic_Oromos_Ancestry_in_Ethiopia_Ancient_Sudan_and_Semitic_Amharas_and_Tigrays_Abyssinians_Ancestry_in_Yemen)

THE TRUE ETHIOPIA IS SUDAN & THE OROMO NATION, NOT ABYSSINIA

http://www.oromoparliamentarians.org/English/Facts%20about%20Oromo/Oromo-%20Kush.htm

(https://ar-ar.facebook.com/pg/Gadaa-Getachew-Jigi-1658210391147316/posts/?ref=page_internal

και

https://www.academia.edu/34046949/Kushitic_Oromos_Ancestry_in_Ethiopia_Ancient_Sudan_and_Semitic_Amharas_and_Tigrays_Abyssinians_Ancestry_in_Yemen)

Επίσης:

https://www.academia.edu/35057013/The_Astral_Voyage_to_Sublime_Finfinne

Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης: ένας Μουσουλμάνος ικανός για θρησκευτική και ιστορική αυτοκριτική

Αν τα παραπάνω δεν είναι αρκετά, θα πρέπει να προσθέσω και τα υπόλοιπα. Σε μία ερώτησή μου αν το κοράνι είναι το τελικό βιβλίο της Θείας Αποκάλυψης, ο κ. Μεγαλομμάτης μου απάντησε αυτόματα:

– Μα αυτό δεν το δεχόταν ούτε ο Γαζάλι, ο οποίος αν και πολέμησε την Μουτάζιλα, απέτυχε να αποδείξει ότι το Κοράνιο είναι αδημιούργητο και σύναρχο με τον Θεό. Οπότε, κατέληξε ότι στο Πλήρωμα του Χρόνου θα υπάρχει μια πιο ολοκληρωμένη, μία πληρέστερη αποκάλυψη του Θείου.

Κάϊρο 2016

Έτσι, προχωρώντας σε μουταζιλικές θέσεις, ο κ. Μεγαλομμάτης συνέχισε παραβάλλοντας την αναμενόμενη από αρκετούς μουσουλμάνους φιλοσόφους έσχατη αποκάλυψη κατά το Πλήρωμα του Χρόνου με την αναφορά του Ιησού στο Πλήρωμα του Χρόνου, κατά το οποίο – μόνον – καὶ κηρυχθήσεται τοῦτο τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας ἐν ὅλῃ τῇ οἰκουμένῃ εἰς μαρτύριον πᾶσι τοῖς ἔθνεσι, καὶ τότε ἥξει τὸ τέλος (κατά Ματθαίον, ΚΔ’ 14).

Αυτή η πρόταση του Ιησού, εμφανώς τοποθετημένη μέσα σε πλαίσια αναφορών στο Πλήρωμα του Χρόνου, δείχνει ότι δεν κηρύχθηκαν από την επίσημη χριστιανική εκκλησία όλα όσα εκείνος έλεγε και ότι αυτά θα κηρυχθούν για πρώτη φορά τότε, φέρνοντας μάλιστα το τέλος.

Την Έσχατη Αποκάλυψη, την οποία περιμένουν μετά το Κοράνιο, στο Πλήρωμα του Χρόνου, ορισμένοι μουσουλμάνοι φιλόσοφοι των χρόνων της ακμής του Ισλάμ, και στην οποία αναφέρθηκε ο Ιησούς, ταυτίζει ο κ. Μεγαλομμάτης με την αναφορά στο δέκατο κεφάλαιο της Αποκάλυψης σε ένα ‘βιβλιδάριο’: “Καὶ ἡ φωνὴ ἣν ἤκουσα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, πάλιν λαλοῦσα μετ᾿ ἐμοῦ καὶ λέγουσα· ὕπαγε λάβε τὸ βιβλιδάριον τὸ ἀνεῳγμένον ἐν τῇ χειρὶ τοῦ ἀγγέλου τοῦ ἑστῶτος ἐπὶ τῆς θαλάσσης καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. καὶ ἀπῆλθα πρὸς τὸν ἄγγελον, λέγων αὐτῷ δοῦναί μοι τὸ βιβλιδάριον. καὶ λέγει μοι· λάβε καὶ κατάφαγε αὐτό, καὶ πικρανεῖ σου τὴν κοιλίαν, ἀλλ᾿ ἐν τῷ στόματί σου ἔσται γλυκὺ ὡς μέλι. καὶ ἔλαβον τὸ βιβλίον ἐκ τῆς χειρὸς τοῦ ἀγγέλου καὶ κατέφαγον αὐτό, καὶ ἦν ἐν τῷ στόματί μου ὡς μέλι γλυκύ· καὶ ὅτε ἔφαγον αὐτό, ἐπικράνθη ἡ κοιλία μου”. (Αποκάλυψη, Ι’ 8-10)

Η μουσουλμανική ταυτότητα του κ.Μεγαλομμάτη είναι λοιπόν σε έντονη αντιπαράθεση με τις πολιτικο-κοινωνικές εκφάνσεις του σημερινού “Ισλάμ των μεγαλουπόλεων”, όπως το αποκαλεί (αναφερόμενος είτε σε ουαχαμπιστές / ‘σαλαφιστές’, είτε στο ‘πολιτικό Ισλάμ’ / Αδελφούς Μουσουλμάνους).

Κι επισύρει έντονη αυτοκριτική η οποία προξενεί διπλή αντίδραση: οι μεν παραδοσιακοί μουσουλμάνοι που ζουν μακριά από αστικά κέντρα και μεγαλουπόλεις, εκείνοι που δεν καταδέχονται να ασχοληθούν με την πολιτική και την ευτέλειά τη, εκείνοι που περνούν τη ζωή τους χωρίς σύγχρονη τεχνολογία και χωρίς εκδυτικισμό στην καθημερινότητά τους, τον αποδέχονται σχεδόν αυτόματα. Αντίθετα, μουσουλμάνοι που ζουν σε μεγαλουπόλεις συχνά εκφράζουν πρωτοφανή οργή εναντίον του και η έχθρα τους θυμίζει λύσσα.

Η διεισδυτική ματιά του κ. Μεγαλομμάτη στις ιστορικές πηγές τον βοήθησε να βγει έξω από το δυτικό αποικιοκρατικό ψέμμα αναφορικά με την πρώϊμη διάδοση του Ισλάμ. Αυτό το ψέμμα δημιουργεί τους πόλους μιας τεχνητής σύγκρουσης παγκοσμίων διαστάσεων: τους αμόρφωτους αντι-μουσουλμάνους δυτικούς μοντερνιστές και τους αγράμματους αντι-δυτικούς ψευτο-μουσουλμάνους και ψευτο-μοντερνιστές, δηλαδή δύο τεράστια σύνολα που έχουν και τα δύο απόλυτα απωλέσει την ταυτότητά τους και δει τον ‘άλλο’ μέσα από παραμορφωτικούς φακούς. Προσέξτε αυτά:

https://www.academia.edu/25491609/The_Aramaeans_rise_will_transfigure_the_Middle_Eastern_Chessboard_2005_-_by_Prof._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

https://www.academia.edu/25552905/Islam_the_Cultural_Aramaization_of_the_Arabs_-_by_Prof._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

https://www.academia.edu/25553198/Aramaeans_vs.Arabs_The_fight_between_Civilization_and_Barbarism_within_Islam-_by_Prof._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

https://www.academia.edu/35195555/Modern_Arabic_the_Anglo-French_Tool_of_Islamic_Terrorism_Promotion_2006_

https://www.academia.edu/23699776/Pan-Arabism_the_inhuman_progenitor_of_Islamic_Terrorism_by_Prof._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

https://www.academia.edu/25606449/Syria_A_Non-Arabic_Aramaean_Country_Ruled_by_the_Pan-Arabist_Puppets_of_Zionism_and_Freemasonry

https://www.academia.edu/24440473/Syria_Assad_US_Turkey_and_the_Concealed_Reality_the_Aramaean_Identity_of_Syria_-_By_Prof._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

Και κυρίως:

https://www.academia.edu/24440061/Arab_Nation_Hoax_Geared_to_Falsify_Islamic_History_Ruin_Varied_Nations_disfiguratively_Named_Arab_-_by_Prof._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

Κυττάξτε λοιπόν πως ο μουσουλμάνος κ. Μεγαλομμάτης ολότελα απορρίπτει την σημερινή πολιτικοποίηση και χρήση του χετζάμπ/νικάμπ ως ποταπή υποκρισία:

https://www.academia.edu/34460297/About_the_Islamic_Veil_and_the_related_False_Dilemma_and_World_Deception

Γυμνόστηθες, αναφέρει και αποδεικνύει, κυκλοφορούσαν οι μουσουλμάνες σε θερμά κλίματα πριν από 200 χρόνια και δεν υπήρχαν ούτε βιασμοί, ούτε πανσεξισμός, ούτε πορνεία!

Και στα ελληνικά σε δημοσιευμένη απάντηση σε Κερκυραίο παλιό αναγνώστη του στο Τρίτο Μάτι που συμπτωματικά συνάντησα εγώ στο ΥΤ κι έφερα σ’ επαφή με τον κ. Μεγαλομμάτη: https://www.academia.edu/34450027/ΗσημερινήκατάστασητουΙσλάμκαισεποιουςοφείλεται

Το πιο τρομερό είναι το πως κατακρίνει τους περισσότερους μουσουλμάνους για την καθημερινότητα και την ψεύτικη, επίπλαστη λατρεία τους ως υποκριτές και ως στερούμενους κάθε πνευματικότητας υλιστές. Ψεύτικο το Ραμαζάνι και αισχρά τα απερίγραπτα τσιμπούσια μετά το ηλιοβασίλεμα, τονίζει ο κ. Μεγαλομμάτης.

Δεν γινόταν έτσι πριν από 1000 χρόνια το Ραμαζάνι. Δούλευαν κανονικά και νήστευαν. Σήμερα, δεν πάνε στη δουλειά τους και κοιμούνται ολημερίς για να ξυπνήσουν και να φάνε! Κι αυτή τη βρωμιά την αποκαλούν Ραμαζάνι και Ισλάμ.

Ο κ. Μεγαλομμάτης πρώτα τους εγκαλεί να καταργήσουν το ψευτο-Ραμαζάνι τους και στη συνέχεια καταγγέλλει τους τυραννικούς ψευτο-μουσουλμάνους σεΐχηδες που θέλουν να σκαρτέψουν και να εκσατανίσουν όλους τους μουσουλμάνους υποχρεώνοντάς τους να υποκρίνονται και να ενεργούν έτσι όπως δεν επιθυμούν. Σε δυο συνέχειες:

https://www.academia.edu/25906093/Abolish_your_fake_Ramadhan_stupid_-_by_Prof._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

και https://www.academia.edu/26051016/Tyrannical_Ramadhan_as_part_of_Islamic_Terrorism_-_by_Prof._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

Ασουάν 2018

Όσο για την ισλαμική τρομοκρατία, διαβάστε την εκπληκτική τετραλογία για την τρομοκρατική επίθεση στις Βρυξέλλες (2016) όπου κάνει λόγο για ισλαμιστές τρομοκράτες στην Σταμπούλ του 1580! Κάτι που όλες οι αποικιοκρατικές χώρες, Γαλλία, Αγγλία κι Αμερική, γνωρίζουν πολύ καλά αλλά προσπαθούν να αποκρύψουν από τον μέσο άνθρωπο ανά τον κόσμο επειδή η γνώση της αλήθειας αυτής καταστρέφει τα απειλητικά κατά της ανθρωπότητας σχέδιά τους:

https://www.academia.edu/23602094/Brussels_Terror_Attack_Due_to_Western_Misperceptions_Part_I._By_Prof._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

https://www.academia.edu/23641124/Brussels_Terror_Attack_Due_to_Western_Ignorance_of_Evil_Theological_Systems_-_Part_II

https://www.academia.edu/23685704/Brussels_Terror_Attack_Due_to_Western_Ignorance_of_the_Barbaric_Darkness_of_Ibn_Taimiyas_theological_system_-_Part_III

https://www.academia.edu/23706216/Brussels_Terror_Attack_Due_to_Western_Ignorance_of_the_Turning_Point_of_Islam_from_Civilization_to_Barbarism_Part_IV

“Δεν υπάρχει καταναγκασμός στην θρησκεία” είναι το ύπατο αξίωμα του Ισλάμ, ορίζει ο κ. Μεγαλομμάτης.

Κλείνοντας την εκτενή απάντηση θα πρότεινα να ρίξετε μια ματιά σε μια παλαιότερη αναφορά μου στον κ. Μεγαλομμάτη:

Ποιος είναι ο καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης;

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2017/04/05/ποιος-είναι-ο-καθ-μουχάμαντ-σαμσαντίν/

(και πλέον: https://www.academia.edu/34415843/ΠοιοςείναιοκαθΜουχάμαντΣαμσαντίνΜεγαλομμάτης_)

Και για να κατανοήσετε τις υπερβατικές έρευνες, ασκήσεις και δραστηριότητες, στις οποίες μας έχει δείξει τον δρόμο, θα πρέπει ασφαλώς να προσέξετε αυτόν τον πίνακα κεφαλαίων και οδηγό υπερβατικών αναζητήσεων:

https://www.academia.edu/34399625/ΘεματολογίαΨυχικώνΕπιστημών_-_Seminars_in_Spiritual_Exercises_Handouts_in_Greek

Για ο,τιδήποτε περισσότερο, μπορείτε να επικοινωνήσετε με τον κ. Μεγαλομμάτη εδώ: megalommatis@inbox.ru & mshamsaddin@inbox.ru

Έχετε υπόψει όμως ότι από μεθαύριο θα βρίσκεται στο Σουδάν και σε πολύ απόμακρες κι υπανάπτυκτες επαρχίες, οπότε η επικοινωνία θα καθυστερεί διότι οι περιοχές εκείνες είναι εκτός δικτύων τηλεπικοινωνιών και χωρίς ηλεκτρισμό.

Cosmas Megalommatis, Ra: World Mythology-1989

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ρα: Παγκόσμια Μυθολογία, Ελληνική Εκπαιδευτική Εγκυκλοπαίδεια, 1989

Кузьма Мегаломматис, Ра: мировая мифология, Греческая педагогическая энциклопедия, 1989

Kosmas Megalommatis, Re (oder Ra): Weltmythologie, Griechische Pädagogische Enzyklopädie, 1989

Kosmas Gözübüyükoğlu, Ra: Dünya Mitolojisi, Yunan Pedagoji Ansiklopedisi, 1989

قزمان ميغالوماتيس، رع : اساطیر جهانی، دایره المعارف آموزشی یونانی، 1989

Côme Megalommatis, Rê (ou Râ): Mythologie mondiale, Encyclopédie pédagogique grecque, 1989

1989 قزمان ميغالوماتيس، رع : الأساطير العالمية، الموسوعة التربوية اليونانية،

Cosimo Megalommatis, Ra (o Rê oppure Rha): mitologia mondiale, Enciclopedia pedagogica greca, 1989

Cosimo Megalommatis, Ra: mitología mundial, Enciclopedia pedagógica griega, 1989

Cosmas Megalommatis, Ra: World Mythology, Greek Pedagogical Encyclopedia, 1989

--------------------

Скачать PDF-файл: / PDF-Datei herunterladen: / Télécharger le fichier PDF : / PDF dosyasını indirin: / :PDF قم بتنزيل ملف / Download PDF file: / : یک فایل دانلود کنید / Κατεβάστε το PDF:

figshare

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ρα: Παγκόσμια Μυθολογία-1989

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ρα: Παγκόσμια Μυθολογία, Ελληνική Εκπαιδευτική Εγκυκλοπαίδεια, 1989Кузьма Мегаломматис, Ра: мировая мифология, Греческа

slideshare.net

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ρα: Παγκόσμια Μυθολογία - 1989

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ρα: Παγκόσμια Μυθολογία - 1989 - Download as a PDF or view online for free

docdroid.net

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ρα.pdf

tl. ipc Kcndmv erllKp(ItiorePqex6o$ lc,gi toc, Merofrory.;@A 4, 55' | 66),o flotngoq KotI Ologn([|6 rn Bogukivq qvru€r6ntoo/ mv 69vn6l row y

calameo.com

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ρα: Παγκόσμια Μυθολογία-1989

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ρα: Παγκόσμια Μυθολογία, Ελληνική Εκπαιδευτική Εγκυκλοπαίδεια, 1989 Кузьма Мегаломматис, Ра: мировая мифология, Греческ