... Mosaic ...

Πνευματικότητα, Θρησκείες, Θεολογίες, Ιδεολογίες, Αποδοχή μιας άλλης Θρησκείας, Προσηλυτισμός και Πολυπολιτισμικότητα

Περιεχόμενα

Α. Πνευματικότητα, Θρησκείες, Θεολογίες και Ιδεολογίες

Β. Αποδοχή μιας άλλης θρησκείας και δράση προσηλύτων

Γ. Εγκλήματα προσηλυτιστών

Δ. Αλλαγή θρησκείας, προσηλυτισμός και πολυπολιτισμικότητα

Ε. Δεν υπάρχει το Ισλάμ ως θρησκεία χωρίς τις ιστορικές ισλαμικές επιστήμες

Επίλογος

Α. Πνευματικότητα, Θρησκείες, Θεολογίες και Ιδεολογίες

Οι δρόμοι του Ανθρώπου προς τον Θεό είναι άπειροι. Το ίδιο άτομο μπορεί να διέλθει πολλούς διαφορετικούς δρόμους στην πορεία του προς τον Θεό. Οι γνωστές ιστορικές θρησκείες αποτελούν -στην αρχή τους- προσπάθειες ένταξης της κοινωνίας σε δρόμους που οδηγούν στον Θεό. Αλλά πολύ συχνά οι πίστεις αλλοιώθηκαν, τα κηρύγματα παραχαράχθηκαν, και το αρχικό νόημα των θρησκειών εξαφανίστηκε. Αυτό μάλιστα φαίνεται στον πολιτισμό των εθνών ο οποίος αποτελεί την κοίτη από όπου προέρχονται οι θρησκείες, ενώ παράλληλα διαμορφώνεται και από αυτές, καθώς και από την εξέλιξη ή φθορά τους.

Και ενώ η πορεία προς τον Θεό αποτελεί αυτό το οποίο καλούμε πνευματικότητα (spirituality), η απόπειρα ερμηνείας της θρησκείας δημιουργεί μία όλως διαφορετική οντότητα, την θεολογία. Συχνά-πυκνά, η θεολογία αλλοιώνει την θρησκεία, την οποία υποτίθεται ότι ερμηνεύει, και ακόμη συχνώτερα στρέφεται εναντίον όλων όσοι αφοσιώνονται στην πνευματικότητα. Αυτό συμβαίνει επειδή η πνευματικότητα δεν είναι κοινωνικό φαινόμενο παρά μόνον στον βαθμό της ύπαρξης ενός οργανωμένου κύκλου πιστών αφοσιωμένων στην μύηση και στην εξάσκηση πάνω στους δρόμους της ανθρώπινης πορείας προς τον Θεό. Και ενώ η θρησκεία επιχειρεί να καταστήσει την πνευματικότητα σεβαστή, ελκυστική, αποδεκτή, προσιτή και εφικτή για όλους, η θεολογία κατά κανόνα σκοτώνει την πενυματικότητα.

Αυτό συμβαίνει επειδή η θεολογία, ως απόλυτα κοινωνικό φαινόμενο εξαιτίας της λειτουργικότητάς της να εξηγήσει την θρησκεία, συνιστά κατά κανόνα έκφραση ανθρώπινου συλλογισμού, άχρηστου στοχασμού, αχρείαστης σκέψης, υλι(στι)κής πρόσληψης, λαθεμένης κατανόησης (της θρησκείας), άγονης επιχειρηματολογίας, και ντε φάκτο προκαταδικασμένης ορθολογιστικής προσέγγισης. Όλα αυτά στρέφονται κατά της πνευματικότητας.

Ο Θεός δεν προσεγγίζεται ορθολογικά, επειδή ο ορθολογισμός, ή απλά η ανθρώπινη λογική, είναι τμήμα της Πτώσης του Ανθρώπου, και συνεπώς ο αρχικός άνθρωπος ήταν ασυγκρίτως υπεράνω των αχρήστων στο Ψυχικό Σύμπαν εννοιών, λειτουργιών και συνθηκών της 'γλώσσας', της 'γραφής', της 'σκέψης', της 'λογικής', καθώς και της κοινωνίας'. Η δε ψυχική κοινότητα είναι ολότελα διαφορετική της γνωστής υλικής.

Ναι, βεβαίως και υπήρξαν ιερά βιβλία σε πολλές θρησκείες, αλλά σύμφωνα με όλες τις θρησκείες δεν υπήρξε κανένα ιερό βιβλίο πριν από την Πτώση του Ανθρώπου. Τα ιερά βιβλία, όπως και τα κηρύγματα των Προφητών, είναι κλήσεις για επαναφορά στον αρχικό Κώδικα της Δημιουργίας, ο οποίος ήταν έμφυτος στον Αδάμ: αυτόν ακριβώς αποκαλούμε 'Ηθική'. Για κάθε άνθρωπο, δεν υπάρχει Ζωή χωρίς Ηθική. Αν πολλοί νομίζουν ότι μπορούν να υπάρχουν χωρίς Ηθική, αυτή και μόνον η εικασία τους καθιστά ζωντανούς-νεκρούς – ζόμπι. 

Αργά αλλά σταθερά, οι θεολογίες -ως παρασιτικά φυτά- κουκούλωσαν τις θρησκείες και έπνιξαν την πνευματικότητα. Ένα τέτοιο παράδειγμα στον χώρο του Ισλάμ είναι η απαγόρευση του τάγματος των Μπεκτασήδων στην δεκαετία του 1820 κατόπιν της επιμονής των περί τον σουλτάνο θεολόγων. Καθώς αυτό το βαθειά αντι-ισλαμικό μέτρο υλοποιήθηκε παράλληλα με την ακόμη πιο καταστροφική απόφαση σχετικά με την κατάργηση του στρατιωτικού σώματος των Γενιτσάρων, η καταρρέουσα από τους κρετίνους ιμάμηδες και τους ηλίθιους σεϊχουλισλάμηδες Οθωμανική Αυτοκρατορία οδηγείτο με μαθηματική ακρίβεια προς εξαφάνισιν. Και όντως αυτό έτσι συνέβηκε.

Ακόμη χειρότερα, η άνοδος στην εξουσία εγκληματικών σατανιστικών οργανώσεων στην Δυτική Ευρώπη του 15ου αιώνα, ο εκ μέρους τους έλεγχος της εκεί εξουσίας, και στην συνέχεια, η αποικιοκρατική κατάκτηση του κόσμου απετέλεσαν ένα συθέμελο κτύπημα εναντίον όλων των πολιτισμών, των αυτοκρατοριών, των θρησκειών και των κατά τόπους μυστικών οργανώσεων που συγκέντρωναν ακόμη σημαντικό αριθμό μυστών και ψυχικών ασκητών. Η δυτική αποικιοκρατία επέβαλε σχεδόν παντού την σατανική πνευματικότητα, τον θρησκευτικό προσηλυτισμό και τις συνεπακόλουθες διαιρέσεις, καθώς και τοπικές εξουσίες που, όντας δουλικές προς τους Δυτικούς, εργάζονταν για την καταστροφή των χωρών και των ομοεθνών τους.

Καθώς στην Δυτική Ευρώπη, άθλιες και άχρηστες θεωρίες, διεστραμμένες σκέψεις, ανοησίες ταμπελισμένες ως "φιλοσοφίες", και παρανοϊκά θεωρητικά συστήματα ετοιμάζονταν και διαδίδονταν με παγκοσμίως καταστρεπτικό σκοπό, οι ακαδημαϊκές ελίτ των αποικιοκρατών με σκοπό την επιβολή τους έδωσαν μεγάλη σημασία στο να μετατρέψουν συστηματικά τα κατά τόπους χείριστα θεολογικά συστήματα σε απλά ιδεολογήματα ώστε να τραβήξουν όλους τους εκεί πιστούς ακόμη πιο μακριά από την πνευματικότητα, την ηθική, την θρησκεία, την λαϊκή θρησκεία, την παράδοση, και την όλη παιδεία τους. Έτσι, βαθμιαία σβύστηκε η μη σατανική πνευματικότητα και ξέφτισαν όλες οι θρησκείες – με μικρή ίσως εξαίρεση εκείνες των πλέον μικρών και απόμακρων εθνών των οποίων το δύσβατο της γης χρησίμευσε ως ασπίδα κατά της αποικιοκρατίας, των άθλιων δυτικών ιδεολογημάτων, και του απάνθρωπου, διεστραμμένου μοντερνισμού.

Οπότε, σήμερα (ήδη από τα τέλη του 18ου, τις αρχές του 19ου αιώνα, και τις απαρχές της αγγλο-γαλλικής αποικιοκρατίας), όποιος αποδέχεται ή προσχωρεί σε μία άλλη θρησκεία, ουσιαστικά πιστεύει ένα ιδεολόγημα του οποίου το σημείο αναφοράς είναι η θρησκεία, την οποία ο νεοφώτιστος νομίζει ότι ευαγγελίζεται. Το αφήγημα της θρησκείας μπορεί να παραμένει το ίδιο, η θεολογική προσέγγιση μπορεί να είναι η ίδια, αλλά το όλο σύνολο έχει ιδεολογικοποιηθεί, κάτι που αυτόματα σημαίνει 'δυτικοποιηθεί'. Έτσι, το πραγματικό νόημα και η αληθινή αίσθηση της υποκείμενης θρησκείας έχουν χαθεί ανεπιστρεπτί. Μόνον όποιος ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο της ανασύστασης της θρησκείας στην οποία έχει προσχωρήσει μπορεί να αντιληφθεί πόσο διαφορετικός ήταν ένας Ιουδαίος των χρόνων του Μαϊμονίδη (1138-1204), ένας χριστιανός της εποχής του Μιχαήλ Ψελλού (1018-1078), και ένας μουσουλμάνος του καιρού του Νεζαμί Γκαντζεβί (1141-1209) από τους συγχρόνους ομολόγους τους.

Β. Αποδοχή μιας άλλης θρησκείας και δράση προσηλύτων

Βεβαίως, καμμία κοινωνική κατάσταση δεν προκαθορίζει αναγκαστικά την πορεία ενός ανθρώπου προς τον Θεό. Υπάρχουν πολλοί που επηρεάζονται από κοινωνικές περιστάσεις, οπότε ψυχικώς είναι νεκροί, και υπάρχουν πολλοί που ακούνε το κάλεσμα για την μόνη υπαρκτή πραγματικότητα: το ψυχικό σύμπαν. Ο τρόπος με τον οποίο κάποιος αλλάζει θρήσκευμα ποικίλει. Είναι προτιμώτερο να δεχθούμε ότι ο κάθε άνθρωπος αποτελεί μία ξεχωριστή και μεμονωμένη περίσταση, παρά να αποπειραθούμε να κατηγοριοποιήσουμε σαν να ήμασταν θεράποντες της ολότελα ανύπαρκτης ψευδο-επιστήμης της 'κοινωνιολογίας'.

Έτσι, για να δώσω απλώς μερικά παραδείγματα, μπορεί κάποιος να ακούσει ένα εσωτερικό (ψυχικό) κάλεσμα και να βρει τις αρχές και τα διδάγματα μιας θρησκείας εγγύτερα στην προσωπικότητά του, απορρίπτοντας έτσι την πίστη την οποία πιο πριν επρέσβευε, και μπορεί κάποιος άλλος να απορρίψει την θρησκεία του για ιστορικούς λόγους, αντιλαμβανόμενος ότι αποτελεί αλλοίωση ενός αρχικώς σωστού κηρύγματος, και αργότερα να αποδεχθεί μίαν άλλη, επειδή την ερμηνεύει ως την ορθή συνέχεια ενός διαχρονικού κηρύγματος αφοσίωσης στον Θεό.    

Επίσης ποικίλει ιδιαίτερα και η δράση δύο νεοφώτιστων σε μία θρησκεία άλλη από εκείνη των προγόνων τους. Κάποιος μπορεί να θελήσει να δει την νέα θρησκεία του στις πραγματικές διαστάσεις της, δηλαδή ως ένα ιστορικό φαινόμενο, το οποίο συμπεριλαμβάνει όχι μόνον την σχετική πνευματικότητα, μυστικισμό, λατρεία, ηθική, αρχές και αξίες, αλλά και την λαϊκή θρησκεία, τα γράμματα, τις τέχνες, τις επιστήμες, την αρχιτεκτονική, όπως επίσης και το σχετικό φιλοσοφικό σύστημα συμπεριφοράς, και έτσι να καταλάβει την ιστορική πραγματικότητα της εν λόγω θρησκείας ασυγκρίτως καλλίτερα ακόμη και από τους προύχοντες και τους αξιωματούχους της θρησκείας αυτής. Κάποιος άλλος μπορεί να αρκεστεί στην απλή ανάγνωση, μελέτη και αποδοχή των ιερών κειμένων της νέας θρησκείας του, να αποδεχθεί μία από τις αρκετές υπαρκτές θεολογικές ερμηνείες τους, και να θεωρήσει υποχρέωσή του να καταστήσει την νέα θρησκεία του γνωστή σε πολλούς άλλους που δεν την γνωρίζουν.

Μία θρησκεία δεν είναι θρησκεία, αν δεν διεκδικήσει την αποκλειστικότητα στην σωτηρία για όλους τους ανθρώπους, αλλά ποτέ ένα αρχικό κήρυγμα ή σύστημα ψυχικών-ηθικών αξιών, από το οποίο έχει προκύψει μία θρησκεία, δεν διεκδίκησε κάτι τέτοιο ειμή μόνον στις αρχικές κοινωνίες μέχρι τον Κατακλυσμό. Αλλά εκεί επρόκειτο για μία γενικευμένη αντιπαράθεση ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό. Ούτε ο Μωϋσής, ούτε ο Ιωνάς, ούτε ο Ιησούς, ούτε ο Μωάμεθ μπορούσαν άλλωστε να διεκδικήσουν την αποκλειστικότητα, δεδομένου ότι όλοι τους εμφαντικά ανάγονταν και συχνά αναφέρονταν σε πρότερα κηρύγματα και μορφές μονοθεϊστικής πίστης. Ασφαλώς και απεσαφήνισαν ότι υπάρχει μία διαρκής αποκλειστικότητα, αλλά αυτή αφορά τον ορθό δρόμο προς τον Θεό. Ο δρόμος αυτός όμως παρέχει απέραντη ποικιλία πορειών...

Τίποτα δεν αποδεικνύει την αλήθεια του πρότερου ισχυρισμού μου περί μετατροπής όλων των θρησκειών σε ιδεολόγίες μέσα στα πλαίσια των συγχρόνων κοινωνιών (οι οποίες είναι σχεδόν όλες παράγωγα αποικιοκρατίας) καλλίτερα από το γεγονός ότι σήμερα πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι αποδέχονται μία άλλη 'θρησκεία' (διάβαζε: 'ιδεολογία'), επιδιώκουν συχνά να προσηλυτίσουν και άλλους στην θρησκεία αυτή. Αυτό είναι συμπεριφορά οπαδού ιδεολογίας και μάλιστα πολιτικής αλλά όχι πιστού θρησκείας.

Γ. Εγκλήματα προσηλυτιστών

Ως λέξη ο 'προσηλυτισμός' δεν έχει παντού και πάντοτε το ίδιο νόημα. Προσήλυτος δεν είναι ο 'προσηλυτισμένος' αλλά ο νεοφώτιστος, δηλαδή ο προσ-ερχόμενος (από το 'έρχομαι' στον παρακείμενο: 'ελήλυθα') σε μία θρησκεία. Κατά κανόνα, στα δυτικά κράτη, ο προσηλυτισμός, δηλαδή η εκ μέρους ενός πιστού προσέλκυση ενός άλλου ατόμου σε μία θρησκεία διαφορετική της δικής του, απαγορεύεται. Με δεδομένο ότι οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες και κράτη είναι άθλιοι εσμοί ψεύδους, υποκρισίας και διαστροφής, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ότι αποικιοκράτες όπως οι Άγγλοι, οι Γάλλοι και οι Αμερικανοί απαγορεύουν στους άλλους να κάνουν ό,τι συνεχώς και αδιαλείπτως οι ίδιοι επιχειρούν. Η ιστορία των δήθεν ιεραποστολών είναι ένα έγκλημα εναντίον πολλών αφρικανικών, κυρίως αν και όχι αποκλειστικώς, εθνών.

Πολύ λίγοι υποψιάζονται το έγκλημα το οποίο επιτελείται με τις σατανικές ιεραποστολές των Προτεσταντών (κάθε φυράματος) και των Καθολικών στην Αφρική και αλλού: ο δήθεν εκχριστιανισμός πολλών αφρικανικών εθνών δεν ήταν ποτέ αληθινός. Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για ένα άθλιο εκδυτικισμό και με δεδομένο ότι οι ξεπεσμένες, σάπιες σημερινές δυτικές κοινωνίες είναι ολοσχερώς αντίχριστες και απόλυτα αντι-χριστιανικές, ο ψευτο-εκχριστανισμός των Αφρικανών είναι μία μεθοδευμένη πνευματική γενοκτονία. Πολύ πιο κοντά στον Θεό (όπως και αν Τον εννοούσε και Τον επίστευε) θα ήταν μία αφρικανή κοπέλλα στο χωριό ή στον καταυλισμό της, όπου θα παντρευόταν και θα γινόταν μία αξιοσέβαστη μητέρα, παρά 'εκχριστιανισμένη', εκδυτικισμένη, και συνεπώς εκπορνευμένη να ζει μέσα στο αίσχος των προγαμιαίων και εξωγαμιαίων σχέσεων, καθώς και όλων των οικτρώς απανθρώπων ανωμαλιών, δυσλειτουργιών και μολυσματικών ασθενειών της Δύσης.

Πολύ λίγοι υποψιάζονται το έγκλημα το οποίο επιτελέστηκε με τις σατανικές ιεραποστολές των Προτεσταντών (κάθε φυράματος) και των Καθολικών στην Ασία εις βάρος πολλών ανατολικών χριστιανών και κυρίως των Αραμαίων Μονοφυσιτών (ή Μιαφυσιτών, ή Ιακωβιτών), των Αραμαίων Νεστοριανών, των Αρμενίων, των Γεωργιανών, και των Αραμαίων του Μαλαμπάρ (στην Δυτική Ινδία), όπως επίσης και στην Αφρική εναντίον των Κοπτών της Αιγύπτου.

Η αντίχριστη αγγλοσαξωνική χολέρα μισούσε θανάσιμα τον Νεστοριανισμό, επειδή ήταν η πιο αυθεντική μορφή Χριστιανωσύνης η οποία είχε επιβιώσει. Όχι μόνον έστειλαν σατανο-ιεραποστόλους στους τόπους όπου κατοικούσαν πολλές κοινότητες Νεστοριανών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και στο Ιράν (ως αντίβαρο των εκεί ήδη αφιγμένων Καθολικών σατανο-ιεραποστόλων) αλλά ακόμη ξεσήκωσαν και τους πρώιμους Ουαχαμπιστές ψεευτο-μουσουλμάνους της αραβικής ερήμου, κατά τα χρόνια της εξέγερσής τους εναντίον των Οθωμανών (στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα), προσκαλώντας τους (από τις εγκαταστάσεις-αποικίες τους στην Ινδία) να επιτεθούν ενάντια στους ιστορικούς Νεστοριανούς της Σοκότρα στον Ινδικό Ωκεανό και να τους εξισλαμίσουν. Αυτό ήταν ένα εξίσου αντιχριστιανικό και αντι-ισλαμικό έργο των βρωμερών σατανόψυχων Ουαχαμπιστών.

Η διάδοση μίας θρησκείας δεν μπορεί να γίνεται με στρατιωτικά μέτρα και με σκοτωμούς, όπως κατ' έξοχήν έγινε η επιβολή του ρωμαϊκού χριστιανισμού τον 4ο και 5ο αιώνα, ή ακόμη χειρότερα η βίαιη επικράτηση του σατανικού καθολικισμού στο Μεξικό, στο Περού και σε όλους τους χώρους που κατακτήθηκαν από τους άθλιους, αντίχριστους κονκισταδόρες. Όσοι δυτικοί προπαγανδιστές μιλούν καταδικαστικά εναντίον του Ισλάμ, ως θρησκείας διαδεδομένης με πολεμικές κατακτήσεις,

- πρώτον, αγνοούν εξεπίτηδες ότι πολλά έθνη και χώρες δέχθηκαν το Ισλάμ χωρίς πόλεμο (Υεμένη, Αβησσυνία, Σομαλία, Ανατολική Αφρική, Τουρανοί του Βόλγα, της Ανατολικής Ευρώπης, της Κεντρικής Ασίας, και της Σιβηρίας, κα),

- δεύτερον, συγκαλύπτουν το καθοριστικό γεγονός ότι οι πραγματικοί μουσουλμάνοι οι οποίοι περί τον Αλί αποτελούσαν την μόνη παρακαταθήκη του κηρύγματος του Μωάμεθ, δεν συμμετείχαν σε κανένα κατακτητικό πόλεμο, ούτε και νομιμοποίησαν κανένα (στα χρόνια που ο Αλί ιμπν Αμπί Τάλεμπ ήταν χαλίφης έπαυσε κάθε πόλεμος εναντίον 'αλλοθρήσκων'),

- τρίτον, αποσιωπούν τις εκατόμβες των θυμάτων των Ρωμαίων στρατιωτών εναντίον όλων των αρνητών της Χριστιανωσύνης και όλων των δήθεν 'αιρετικών',

- τέταρτον, λησμονούν τα εκατομμύρια των θυμάτων της αποικιοκρατίας,

- πέμπτον, ξεχνούν την υποδειγματική ειρηνική διάδοση του Νεστοριανισμού σε πολλούς και διαφορετικούς λαούς και χώρες στην Ασία (αντίθετα από την οικτρή, εγκληματική διάδοση του ρωμαϊκού χριστιανισμού και μεταγενέστερα των αιρέσεων του Καθολικισμού και του Προτεσταντισμού),

- έκτον, αποκρύπτουν την εντυπωσιακή ειρηνική διάδοση του Μονοφυσιτισμού και της Ορθοδοξίας στην Νοβατία, Μακουρία και Αλόη, δηλαδή στον τεράστιο χώρο του της Νότιας Αιγύπτου και του Σουδάν, και

- έβδομον, δεν παραδειγματίζονται από την πολιτισμένη και ειρηνική διάδοση της Ορθοδοξίας ανάμεσα στους Ρως του Κιέβου και αργότερα στους Ρώσσους της Μόσχας.

Όλα τα παραπάνω δείχνουν πολύ απλά ότι το πρόβλημα δεν είναι ούτε το Ισλάμ, ούτε η Χριστιανωσύνη, αλλά από την μία πλευρά, οι ψευτο-μοσυουλμάνοι οι οποίοι θέλουν τάχα 'να επιβάλουν' το (δικό τους λαθεμένο, και συνεπώς όχι το πραγματικό-ιστορικό) Ισλάμ, και από την άλλη πλευρά, οι ψευτο-χριστιανοί της Ρώμης και της Δύσης. Το θέμα είναι ασφαλώς τεράστιο, αλλά θα επιλέξω μία πολύ σημαντική διάσταση για να ολοκληρώσω αυτό το σύντομο εισαγωγικό σχόλιο.

Δ. Αλλαγή θρησκείας, προσηλυτισμός και πολυπολιτισμικότητα

Ακριβώς επειδή μία θρησκεία δεν είναι απλά και μόνον μία ιδεολογία, όπως όλες οι θρησκείες έχουν καταντήσει σήμερα (εξαιτίας της υπονόμευσής τους εκ μέρους των δυτικών αποικιοκρατών), δεν έχει κανένα νόημα ο οποιοσδήποτε προσηλυτισμός. Έγινα μουσουλμάνος το 1992, έχω ζήσει ως μουσουλμάνος για 32 χρόνια, είμαι 67 ετών, έζησα 28 χρόνια ως χριστιανός ορθόδοξος, και για άλλα 7 χρόνια ήμουν ένας άθρησκος πολίτης (επίσημα και με εμφανή δήλωση της θέσης μου αυτής στην αστυνομική μου ταυτότητα/πλην όμως όχι άθεος), αλλά ποτέ μου δεν σκέφθηκα να προσελκύσω κάποιο άλλο άτομο στο Ισλάμ. Ο λόγος είναι πολύ απλός.

Ως ιστορικός θρησκειών, γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν αποσπάται μία θρησκεία από το πολιτιστικό πλαίσιό της μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε. Δεν υπάρχει θρησκεία χωρίς παιδεία (κουλτούρα) και πολιτισμό, και ο κάθε πολιτισμός διαμορφώνεται γύρω από τις πνευματικές και θρησκευτικές αναζητήσεις και πεποιθήσεις ενός έθνους. Αυτή η κατάσταση δεν είναι στιγμιαία αλλά διαρκής. Αυτό έχει τεράστια σημασία. Συνεπώς, παράλληλα με την βαθμιαία εξέλιξη των ερμηνειών της θρησκείας, των πνευματικών αναλογισμών, των ψυχικών ασκήσεων, των θεωρητικών συλλογισμών, των ποικίλων λογοτεχνικών εμπνεύσεων, των καλλιτεχνικών επινοήσεων και υλοποιήσεων, ένα έθνος με την πάροδο των αιώνων διαμορφώνει αυτό το οποίο αποκαλείται σήμερα 'πολιτισμική κληρονομιά'. Στο επίκεντρό της ευρίσκονται η πνευματικότητα και η λαϊκή θρησκεία του εν λόγω έθνους. Αυτό λοιπόν δεν μπορεί να βιωθεί σωστά σε ένα περιβάλλον μακριά από τον τόπο του εν λόγω έθνους και της θρησκείας του.

Βεβαίως ένας χριστιανός ορθόδοξος εγκλιματίζεται εύκολα ανάμεσα σε Ρωσσία, Βουλγαρία, Ελλάδα, Ρουμανία, Αρμενία, Σερβία, Γεωργία, κλπ (παρά τις υπαρκτές διαφορές), όπως και ένας μουσουλμάνος προσαρμόζεται εύκολα ανάμεσα στους Τατάρους, τους Ιρανούς, τους Σομαλούς, και τους Βέρβερους. Αλλά τι νόημα έχει να γίνει κάποιος Ιρλανδός μουσουλμάνος, όταν ήδη η Χριστιανωσύνη τίθεται εκποδών εκεί και σε άλλες δυτικές χώρες;

Και τι νόημα έχει ένας Κετσούα (Quechua) στο Ουανκάγιο (Huancayo) του Περού να γίνει μοσυουλμάνος, αν πρόκειται να συνεχίσει να ζει στον τόπο του για το υπόλοιπο της ζωής του; Η θρησκεία δεν είναι πέντε προσευχές, επτά τσιτάτα, δέκα καίρια σημεία, και ένα κείμενο 6236 στίχων. Αυτή η προσέγγιση οφείλεται στην μετατροπή της θρησκείας σε ιδεολογία. Και τι θα κάνει ο Περουβιανός νεοφώτιστος όταν τελειώσει την ανάγνωση του κεφαλαίου Αλ Μάεντα (المائدة / Η Τράπεζα) και πέσει σε ένα πρόγραμμα περουβιανού τηλεοπτικού καναλιού με μία πορνό ταινία; Το ίδιο ισχύει και για όλους τους μουσουλμάνους οι οποίοι κατοικούν σε δυτικές χώρες. Αν είναι κοσμικοί (secular) όπως οι Τούρκοι κεμαλιστές, δεν θα έχουν κάποιο πρόβλημα. Αλλοιώς, ευρίσκονται αυτόματα σε ένα συγκρουσιακό πλαίσιο όπου δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης.

Η σήμερον πολλαπλώς προπαγανδιζόμενη πολυπολιτισμικότητα δεν έχει τίποτα το πρότερον άγνωστον, το νέον ή το καινοφανές, ειμή μόνον για την διαστρεβλωτική προσέγγιση και την παρανοϊκή διαστρέβλωσή της εκ μέρους όσων την επικαλούνται. Πολυπολιτισμικότητα υπήρχε πάντοτε και μάλιστα υπήρχε και εντός της περιφέρειας των ιδιαίτερα διαδεδομένων (σε έκταση) θρησκειών. Ο ιουδαίος Βενιαμίν εκ Τουδέλης (1130-1173), ο χριστιανός Μάρκο Πόλο (1254-1324) και ο μουσουλμάνος Ιμπν Μπατούτα (1304-1369), είχαν την ευκαιρία, ταξιδεύοντας στην Ασία, την Αφρική και την Ευρώπη, να γνωρίσουν από κοντά πολλούς και διαφορετικούς πολιτισμούς και μάλιστα να εντοπίσουν τις διαφορές ιουδαίων, χριστιανών και μουσουλμάνων που ζούσαν σε διαφορετικά πολιτισμικά πλαίσια. Στις ημέρες μας αυτό είναι ακόμη πιο εύκολο λόγω των πολλών τεχνολογικών 'κατακτήσεων' και της ευκολίας των μετακινήσεων από την μία ήπειρο σε μία άλλη (ή ακόμη χάρη στο Ιντερνέτ).

Στον σημερινό πολυπολιτισμικό κόσμο, βρίσκει κάποιος μοσυουλμάνους στο Μάλι, χριστιανούς στην Ινδία, βουδιστές στο Θιβέτ της Κίνας, άλλους βουδιστές στο Λάος, άλλους χριστιανούς στην Γεωργία, και άλλους μουσουλμάνους στο Ιράν. Αυτός είναι ο σωστός πολυπολιτισμικός κόσμος ακολουθούμενος από τις μορφωτικές ανταλλαγές και συνεργασίες, εμπορικές εκθέσεις, εκπαιδευτικές γνωριμίες, κοκ. Κάθε άλλη μορφή πολυπολιτισμικότητας είναι εσφαλμένη, αν όχι εντελώς ανώμαλη, διεστραμμένη και εξεπίτηδες επιδιωκόμενη με σκοπό την γενική καταστροφή. Τι νόημα μπορεί να έχει να βρει κάποιος ένα Αλγερινό στην Γαλλία, ένα Τούρκο στην Γερμανία, ένα Τατζίκο στην Ρωσσία, και ένα Σομαλό στην Αγγλία; Κανένας τους δεν θα είναι αυθεντικός, και αν κάποιος έχει διατηρηθεί έτσι, σίγουρα θα νοσταλγεί τον τόπο του και δεν θα είναι ευτυχής στην χώρα όπου κατέληξε είτε παρσυρμένος, είτε εξαναγκασμένος, είτε από δική του θέληση.

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, έχει νόημα κάποιος να αλλαξοπιστήσει μόνον αν θελήσει να ζήσει σε μία άλλη χώρα, ή σε πολλές άλλες χώρες, όπου η κυρίαρχη πίστη να είναι η νέα του θρησκεία. Φυσικά αυτό δεν αφορά κράτη με πολλές, διαφορετικές θρησκείες όπως η Ρωσσία, το Ιράν, το Σουδάν, η Αβησσυνία (ψευδώς ονομασμένη Αιθιοπία), η Κένυα, κοκ. Ως ιστορικός θρησκειών και ως πρώην χριστιανός, πρώην άθρησκος, και νυν μουσουλμάνος, αν θα ευρισκόμουν απέναντι σε μία υποθετική περίπτωση συνάντησης με ένα φίλο Μάγια από το Μεξικό, την Γουατεμάλα ή την Ονδούρα, ή με ένα Αϋμάρα από το Περού και την Βολιβία που θα ήθελε να γίνει μουσουλμάνος χωρίς να μετακομίσει σε μία μουσουλμανική χώρα, θα έδινα σαφώς προτεραιότητα στην εκ μέρους μου ανεύρεση και τον εντοπισμό των καθαρά πιο μονοθεϊστικών τάσεων, πίστεων, στοιχείων και παραδόσεων στην πολιτισμική-πνευματική-θρησκευτική του κληρονομιά, καθώς και στην παρουσίαση, ανάλυση, υπογράμμιση, επίκληση, υπόδειξη και ανάδειξή τους στην πίστη και στην κοσμοαντίληψη του υποθετικού συνομιλητή μου.

Ε. Δεν υπάρχει το Ισλάμ ως θρησκεία χωρίς τις ιστορικές ισλαμικές επιστήμες

Πολλοί μουσουλμάνοι θα με ώκτειραν γι' αυτό, αλλά η συμπεριφορά τους αυτή θα ήταν δικό τους λάθος και επιπλέον επικύρωση του πρότερου ισχυρισμού μου ότι σήμερα το Ισλάμ, όπως και όλες οι άλλες 'θρησκείες', δεν είναι πλέον μία θρησκεία (ειμή μόνον σε σπάνιες περιπτώσεις χωρικών και απομακρυσμένων κοινοτήτων), αλλά μία ιδεολογία και μάλιστα μία πολιτική ιδεολογία του συρμού (όπως όλες). Είναι πολύ εύκολο να αποδειχθεί με ισλαμικά κριτήρια (και χωρίς την άχρηστη και ανόητη τσιτατολογία που αναίτια παρουσιάζουν όσοι σεΐχηδες και ιμάμηδες λένε ασυναρτησίες) για ποιον λόγο ένας πιστός μιας μονοθεϊστικής θρησκείας, όπως για παράδειγμα η Ουακεφάνα των Ορόμο (45-50 εκ. Κουσιτών της Κατεχόμενης Ορομία, διαιρεμένων ανάμεσα σε Αβησσυνία και Κένυα), δεν χρειάζεται να αποδεχθεί επίσημα το Ισλάμ.

Κατά το Ισλάμ, η έμφυτη θρησκευτική πίστη του Αδάμ ήταν το Ισλάμ, δηλαδή η υποταγή του ανθρώπου στον Θεό. Προφήτες και ιερά βιβλία απεστέλλοντο από τον Θεό σε διάφορους λαούς και έθνη όταν η πίστη τους είχε παρεκκλίνει της αρχικής και αυθεντικής. Συνεπώς, το Ισλάμ, όπως το εκήρυξε ο προφήτης Μωάμεθ, δεν είναι παρά η τελευταία διδασκαλία της ίδιας ακριβώς πίστης-υποταγής στον Θεό και το Κοράνιο είναι το τελευταίο μιας σειράς ιερών βιβλίων αποκαλυφθέντων με Θεία Έμπνευση και Παρέμβαση στον άνθρωπο μέσω απεσταλμένων-προφητών. Έτσι, η ισλαμική θρησκεία αυτόματα εγκαινιάζει την ισλαμική επιστήμη της Ιστορίας, την οποία ανέπτυξαν κορυφαίοι σοφοί και επιστήμονες, συγγραφείς και θεωρητικοί όπως ο Ταμπαρί, ο Αλ Μπαϊρούνι, κοκ.

Όμως, αντίθετα με την ισλαμική επστημονική παράδοση, οι σύγχρονοι ψευτο-μοσυουλμάνοι αποδέχονται στις κίβδηλες θρησκευτικές σχολές τους την δυτική επιστήμη της ιστορίας, αντί να αναπτύξουν και να συνεχίσουν την παραδοσιακή ισλαμική επιστήμη της ιστορίας, η οποία είναι ολότελα διαφορετική. Συνεπώς, για την περίπτωση της απόλυτα μονοθεϊστικής θρησκείας Ουακεφάνα, η οποία κακώς δεν απασχολεί τις ψευτο-θρησκευτικές ισλαμικές σχολές και τα άθλια πανεπιστήμια όλων των μουσουλμανικών χωρών (τα οποία είναι κάκιστα αντίγραφα των δυτικών πανεπιστημίων του υλισμού, του δαρβισνισμού-εξελικτισμού, της αθεΐας και του αγνωστικισμού), σωστοί και καλοπροαίρετοι μουσουλμάνοι ιστορικοί θα πρέπει να αλλάξουν προσέγγιση και στάση, και να την μελετήσουν (και κακώς δεν το έχουν κάνει μέχρι σήμερα) ως μία μορφή Ισλάμ κηρυγμένου στους Κουσίτες προγόνους των σημερινών Ορόμο πριν από το κήρυγμα του προφήτη Μωάμεθ στην Αραβία.

Εναλλακτικά, ένας σύγχρονος μουσουλμάνος ιστορικός, ο οποίος εργάζεται με την μέθοδο των ιστορικών ισλαμικών επιστημών και της ισλαμικής επιστήμης της Ιστορίας, θα μπορεί να εκλάβει την Ουακεφάνα ως ζωντανή συνέχιση του αρχαίου αιγυπτιακού και κουσιτικού (δηλαδή σουδανικού) μονοθεϊσμού, ο οποίος έχει εντοπιστεί σε αρκετές από τις πολλές και διάφορες θρησκείες που αναπτύχθηκαν στην Αρχαία Αίγυπτο και το Κους ('Αιθιοπία' σε αρχαία ελληνικά και λατινικά – μία χώρα ολότελα άσχετη από την σύγχρονη Αβησσυνία/Ψευτο-Αιθιοπία) ήδη από την 3η προχριστιανική χιλιετία. Οπότε, δεν έχει κανένα νόημα να θέλει σήμερα ένας Ορόμο (ή άλλος) μουσουλμάνος να προσηλυτίσει ένα Ουακεφάτα (: οπαδό της Ουακεφάνα) Ορόμο στο Ισλάμ.

Ένας επιπλέον λόγος, για τον οποίο η διάθεση προσηλυτισμού μη μουσουλμάνων είναι ισλαμικώς ανόητη αν όχι κάκιστη, είναι ο εξής: αποτελεί βασική ισλαμική θέση ότι ο οποιοσδήποτε πιστός μιας άλλης θρησκείας σε μία άλλη χώρα μπορεί να έχει ζήσει όλη του την ζωή ως μουσουλμάνος, χωρίς να το ξέρει – είτε έχει απλά ακουστά περί Ισλάμ, είτε αγονεί την ύπαρξη του ισλαμικού κόσμου ολότελα. Αυτό είναι πολύ φυσικό, επειδή κατά το Ισλάμ, η πίστη είναι έμφυτη στον άνθρωπο ήδη από την Δημιουργία και η υποταγή στον Θεό αποτελεί φυσική στάση ζωής. Οπότε, όποια και να είναι η θρησκεία ενός ατόμου, κατά το Ισλάμ, αυτό μπορεί να ζήσει όλη του την ζωή ως μουσουλμάνος χωρίς να το ξέρει και να κερδίσει την αιώνια ζωή, χωρίς να έχει μάθει ούτε μισό στίχο του Κορανίου.  

Εξάλλου, δεν υπάρχει ποτέ 'νίκη' μιας θρησκείας, διότι αυτό αποτελεί μία απολύτως επιφανειακή και εξωτερική προσέγγιση των ιστορικών περιστάσεων. Ακόμη και αν έτσι χαρκτηριστεί η κοσμική επιβολή μιας θρησκείας σε ένα κάποιο κράτος (όπως του ρωμαϊκού χριστιανισμού στην Ρώμη και του ομεϋαδικού μουσουλμανισμού στην Δαμασκό), αυτό δεν λέει τίποτα. Αν μία θρησκεία έστω υποθετικά 'επιβληθεί' σε ένα κράτος αλλά οι πιστοί επιτελούν άθλια έργα, νοιάζονται για το υλικό συμφέρον τους, σκοτώνουν όσους ερμηνεύουν διαφορετικά τα ιερά κείμενα, και επίσης προξενούν εμφυλίους πολέμους, αυτό δεν είναι 'νίκη' αλλά 'ήττα' και 'ξεπεσμός' της θρησκείας.

Άλλωστε, τι νόημα έχει να 'νικήσει' και να 'επιβληθεί' σε ένα κράτος μία θρησκεία την οποία οικτρώς παρερμηνεύουν και αλλοιωμένα εφαρμόζουν οι πιστοί της; Αυτό είναι είτε υποκρισία είτε τραγέλαφος! Είναι προτιμώτερη μία βουδιστική χώρα με ηθικούς βουδιστές παρά μία εξισλαμισμένη, πρώην βουδιστική, χώρα με ανήθικους μουσουλμάνους.

Και πως μπορεί να 'νικήσει' ποτέ μία θρησκεία, εφόσον η μόνη πραγματική πίστη είναι έμφυτη στον άνθρωπο, δηλαδή μία κατάσταση την οποία όρισε ο Θεός. Βεβαίως και υπάρχει 'νίκη' του Καλού ή του Κακού, κάθε φορά που ένας άνθρωπος κάνει κάτι το καλό ή κάθε φορά που ένα άτομο επιτελεί κάτι το κακό, αλλά αυτό το συμβάν δεν έχει καμμία σχέση με την όποια θρησκεία πρεσβεύει το συγκεκριμένο άτομο, και ακόμη περισσότερο, αυτό δεν έχει σχέση με το νόημα που έχει η λέξη 'θρησκεία' και το όνομα 'Ισλάμ' κατά το Ισλάμ.

Συνεπώς, αν το τάδε ή το δείνα άτομο αποδέχθηκε το Ισλάμ, ή την Χριστιανωσύνη, ή μία άλλη θρησκεία, αυτό δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από το ότι το συγκεκριμένο συμβάν ή η αλλαγή αυτή ήταν κάτι το σημαντικό και απαραίτητο για το εν λόγω άτομο. Άλλωστε, η θρησκεία είναι μία ολότελα προσωπική υπόθεση και δεν υπάρχει καταναγκασμός στην θρησκεία {لا إكراه في الدين/λα ικράχα φι' ντ-ντιν: Κοράνιο, κεφάλαιο (σούρα) δεύτερο, Αλ Μπάκαρα/Η Αγελάδα; στ. 256}. Ωστόσο, πολλοί μουσουλμάνοι και πολλοί νεοφώτστοι θεωρούν υποχρέωσή τους να παρουσιάζουν μακροσκελείς καταλόγους 'επιφανών' ανθρώπων που αλλαξοπίστησαν και δέχθηκαν την πίστη την οποία αποδέχθηκαν και οι ίδιοι. Αυτό είναι μία επιπλέον επιβεβαίωση του πρότερου ισχυρισμού μου ότι οι θρησκείες έχουν σήμερα καταντήσει ιδεολογίες. Και ναι! Βέβαια! Αντίθετα από τις θρησκείες, οι ιδεολογίες μπορούν και 'νικούν', επειδή οι οπαδοί της μιας καταφέρνουν να συγκεντρώσουν 57% στις εκλογές, ενώ οι τυχόν αντίπαλοι περιορίζονται στο 43%, ή και ακόμη παρακάτω. Αλλά αυτό δεν μπορεί να έχει σχέση με μία θρησκεία και με τις επιταγές του ψυχικού σύμπαντος.

Προσωπικά, βρίσκω αυτή την τάση ως μάλλον αστεία. Τι σημασία μπορεί να έχει το γεγονός ότι ο Γάλλος φιλόσοος Ροζέ Γκαρωντύ (1913-2012) αποδέχθηκε το Ισλάμ, όταν τόσο κορυφαίοι επιστήμονες, επικοί ποιητές, ή υπερβατικοί μύστες και συγγραφείς, όπως ο Αλ Μπαϊρούνι (973-1050), ο Φερντοουσί (940-1020), ή ο Μοχυιελντίν Ιμπν Άραμπι (1165-1240), ήταν μουσουλμάνοι; Είναι κωμικό να συγκρίνει κάποιος τέτοια μεγέθη. Η τάση  αυτών των μουσουλμάνων να δίνουν σημασία στο ποιος δυτικός αποδέχθηκε το Ισλάμ είναι προϊόν έντονου εκδυτικισμού, ξενοδουλείας, δυτικολαγνείας, και ασυνείδητης αποδοχής του ψέμματος του τάχα 'δυτικού πολιτισμού' εκ μέρους επιφανειακά μόνον πιστών μουσουλμάνων των οποίων η θρησκεία είναι απλά ένα ιδεολόγημα, αντίθετο στον κομμμουνισμό, τον σοσιαλισμό, και τον νεοφιλελευθερισμό.

Επίλογος

Έγραψα αυτές τις εισαγωγικές σκέψεις χάρη σε ένα πρόσφατο διάλογο που είχα πρόσφατα με ένα Έλληνα φίλο μουσουλμάνο, ο οποίος προ ετών αποδέχθηκε το Ισλάμ. Χάρη στην δυτική, αποικιοκρατική ψευτο-ιστορία, την οποία διδάσκονται όλοι οι μουσουλμάνοι, και εξαιτίας της ξενόδουλης-δυτικόδουλης φύσης των ισλαμιστών και των θρησκευτικών σχολών (μεντρεσά) τους, οι σημερινοί ιδιαίτερα αμόρφωτοι μουσουλμάνοι νομίζουν ότι το αρχικό Ισλάμ διέφερε από την τότε Χριστιανωσύνη, τόσο όσο σήμερα το ισλαμιστικό ιδεολόγημα διαφοροποιείται από το ευαγγελιστικό χριστιανο-σιωνιστικό αφήγημα. Αυτό είναι ολότελα λάθος, Πλέον, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το Ισλάμ είχε τότε θεωρηθεί ως μία επιπλέον χριστιανική αίρεση αρχικά, ένα είδος ριζοσπαστικού νεστοριανισμού.

Στην συζήτησή μας, ετόνισα ότι, αν υπήρχε σήμερα Νεστοριανική Εκκλησία, μπορεί να μην είχα γίνει μουσουλμάνος αλλά νεστοριανός. Αυτό βεβαίως δήλωνε ότι και οι σημερινοί Νεστοριανοί Χριστιανοί είναι κίβδηλοι και συνεπώς ανύπαρκτοι (καθώς έχουν διαβρωθεί από Προστεστάντες και Καθολικούς), και η εγγύτητα του αρχικού, αυθεντικού Ισλάμ (όχι της σημερινής ισλαμιστικής ιδεολογίας) με τον τότε αληθινό Νεστοριανισμό ήταν εντυπωσιακή.

Γνωρίζοντας ελάχιστα το ο,τιδήποτε σχετικό με τον Νεστοριανισμό ως δόγμα, την Ιστορία του Νεστοριανισμού, και την Ιστορία των Πρώιμων και Μέσων Ισλαμικών χρόνων, ο νεοφώτιστος μουσουλμάνος φίλος μου με αφέλεια και απερισκεψία μου απάντησε ότι υπάρχουν και σήμερα Νεστοριανοί, όπως και ότι υπάχουν ακόμη και Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτό είναι βέβαια ολότελα κωμικό διότι πρόκειται για μία σύγχρονη οργάνωση ολότελα μακράν του αυθεντικού κόσμου του 7ου-13ου αιώνα, από τον οποίο ο συνομιλητής μου ούτε καν υποψιάζεται πόσο απέχει, νομίζοντας ότι υπάρχουν τάχα σήμερα μουσουλμάνοι ή χριστιανοί.

Το πιο αστείο ήταν μάλιστα ότι με παρέπεμψε στο μπλογκ ενός άλλου Έλληνα μουσουλμάνου και στην εκεί ανάρτηση σχετικά με την προσχώρηση (πριν από ένα αιώνα) ενός Αραμαίου Νεστοριανού της Ουρουμίγιε (ΒΔ Ιράν), του Νταβίντ Κελντάνι, στο Ισλάμ. Καθώς έχω ζήσει στην Ουρουμίγιε και γνωρίζω Νεστοριανούς της Ουρουμίγιε του απάντησα και θα δημοσιεύσω αμέσως μετά, ξεχωριστά, την απάντησή μου (καθώς και το δημοσίευμα στο οποίο με παρέπεμψε), αλλά η πιο κωμική διάσταση του θέματος είναι η εξής:

Αντίθετα με τους ασήμαντους και ανίδεους μουσουλμάνους του 21ου αιώνα, οι οποίοι μέσα στην οικτρή κατρακύλα του Ισλάμ θεωρούν αναγκαίο να 'καυχηθούν' επειδή ο Νεστοριανός Αραμαίος Νταβίντ Κελντάνι έγινε μουσουλμάνος στις αρχές του 20ου αιώνα στην Ουρουμίγιε, ο κορυφαίος αστρονόμος Νασρεντίν αλ Τούσι (1201-1274) δεν είχε καμμία ανάγκη ούτε να προσηλυτίσει στο Ισλάμ, ούτε να καυχηθεί ότι επέτυχε κάτι τέτοιο σχετικά με τον Αραμαίο Μονοφυσίτη Χριστιανό επιστήμονα συνεργάτη του στο αστεροσκοπείο της Μαραγέ, τον περίφημο Γρηγόριο Μπαρ Εβραίο (1226-1286), ο οποίος ήταν 'Μαφριάν Καθολικός' (Μονοφυσίτης ‘Αρχιεπίσκοπος’ του Ιράν). Σχετικά:

ttps://www.academia.edu/52098180/Ζιτζ_ε_Σουλτάνι_Αστρικοί_Πίνακες_Ουλούγ_Μπεκ_Νασρεντίν_αλ_Τούσι_κι_η_διαφορά_Σιιτών_Σουνιτών_όπως_ψευδώς_παρουσιάζεται_από_τους_Δυτικούς_Οριενταλιστές

και

ttps://www.academia.edu/52276385/Μαραγέ_το_Αστεροσκοπείο_του_Χουλάγκου_Χαν_στο_Αζερμπαϊτζάν_ο_Αστρονόμος_Νασρεντίν_αλ_Τούσι_η_Πτώση_της_Βαγδάτης_και_το_Τέλος_των_Ασασίνων

και

ttps://www.academia.edu/51962673/Δημήτριος_Αλεξανδρίδης_Ένας_Σημαντικός_Ρωμιός_Μελετητής_του_Έργου_του_Ουλούγ_Μπεκ_Αστρονόμου_Σουλτάνου_του_Τουρκεστάν_Άγνωστος_στην_Ελλάδα_

και

ttps://www.academia.edu/51009792/Ουλούγ_Μπεκ_ο_Αστρονόμος_Σουλτάνος_του_Τουρκεστάν_ο_πιο_Πολυμαθής_Αυτοκράτορας_των_Τελευταίων_2500_Ετών_Εγγονός_του_Ταμερλάνου

Αυτή είναι όλη η ουσία σχετικά με το αληθινό Ισλάμ, το οποίο είναι άγνωστο στην παμψηφία σχεδόν των σημερινών μουσουλμάνων:

Α- είτε παράγεις επιστημονικό, ακαδημαϊκό, μορφωτικό, διανοητικό και πνευματικό έργο αναπτύσσοντας τις αυθεντικές ισλαμικές επιστήμες, οπότε και το Κοράνιο είναι ένα απειροελάχιστο τμήμα των γνώσεών σου, επειδή δεν σου χρειάζεται (δεδομενου ότι οι αρχές του διέπουν ήδη τις επιστήμες τις οποίες διαμορφώνεις χωρίς να δίνεις σημασία στις ψευτο-επιστήμες των άξεστων Δυτικών σατανιστών)

Β- είτε δεν παράγεις έργο, οπότε διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις άσκοπα και άχρηστα το Κοράνιο που δεν καταλαβαίνεις, το κάνεις επίκεντρο του κόσμου επειδή δεν θέλεις να μορφωθείς αλλά τεμπελιάζεις, και αποδέχεσαι σαν τυφλός και ηλίθιος άπιστος τις δυτικές ψευτο-επιστήμες, πετώντας έτσι τον εαυτό οσυ οριστικά εκτός Ισλάμ και βαθειά μέσα στην Κόλαση.

Η πρώτη περίπτωση συνέβαινε στην χρυσή περίοδο του ισλαμικού πολιτισμού και η δεύτερη περίπτωση συμβαίνει σήμερα.

Και τι επιβεβαιώνει το αληθές των λόγων μου καλλίτερα από το γεγονός ότι και οι δυτικοί χείριστοι εχθροί και άθλιοι δυσφημιστές του Ισλάμ και οι ηλίθιοι ψευτο-μουσουλμάνοι ισλαμιστές συμφωνούν ότι τάχα αρκούν το Κοράνιο και οι Χαντίθ για να 'μάθει' κάποιος το Ισλάμ;

Στην πραγματικότητα, χρειάζονται πάνω από χίλια (1000) συγκεκριμένα έργα κορυφαίων μουσουλμάνων σοφών, ιστορικών, λογοτεχνών, επιστημόνων και μυστών των χρόνων της ισλαμικής ακμής για να αρχίσει κάποιος να μαθαίνει το πραγματικό, ιστορικό Ισλάμ (και όχι το σημερινό άθλιο ψευτο-ιδεολόγημα των φανατισμένων πααληρημάτων υπέρ του χετζάμπ και εναντίον του αλκοόλ).

Και, είτε γεννημένος μουσουλμάνος είτε νεοφώτιστος, πριν κάποιος μελετήσει εκατό (100) συγκεκριμένα έργα κορυφαίων μουσουλμάνων σοφών, ιστορικών, λογοτεχνών, επιστημόνων και μυστών των χρόνων της ισλαμικής ακμής, δεν πρέπει να διαβάσει το Κοράνιο διότι αναπόφευκτα θα το καταλάβει ιδιαίτερα εσφαλμένα.

Χωρίς έργα όπως η Ιστορία ή το Ταφσίρ του Ταμπαρί, δεν υπάρχει Κοράνιο για όλους τους μοσυουλμάνους σήμερα. Απλά, όσοι το διαβάζουν έτσι, δεν το καταλαβαίνουν. Και είναι φυσικό.

Ακριβώς όπως και για τον Χέοπα, χωρίς τα κατώτερα και μέσα στρώματα πέτρινων ογκολίθων, δεν θα είχε ποτέ τοποθετηθεί ο λίθος της κορυφής.  

Fruits commonly eaten in the ancient Mediterranean in Roman frescoes and mosaics. How many can you recognize?

Nasir almolk Mosque/ Shiraz/ Iran

Photographer: reza adeli

The blue tiled entrance facade of the Mausoleum of Shirin Bika Aga, Timur’s sister, located in Shah-i-Zinda necropolis in Samarkand, Uzbekistan. 1385-86 CE

that time the persian sassanid emperor took all the people from the roman city he took over and moved them to a new city just outside the capital city of his own empire and called it Your City But Better Cause It was Built By Me

Εθνικός Ποιητής των Αζέρων o Νεζαμί Γκαντζεβί, Χαφτ Πεϋκάρ (Επτά Ομορφιές), κι η Αναζήτηση της Υπερβατικής Ομορφιάς Γαιών και Εθνών από τον Σάχη Μπαχράμ Γκουρ

Nezami Ganjavi, National Poet of the Azeris, his Haft Peykar (Seven Beauties) and the Search for the Transcendental Ebullience of Lands and Nations by the Shah Bahram Gur

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 1η Σεπτεμβρίου 2019.

Στο κείμενό του αυτό, ο κ. Μπαϋραρκτάρης δημοσιεύει περίληψη ομιλίας μου (στο Πεκίνο τον Ιανουάριο 2019) αναφερόμενης στην υπερχρονική Κοσμογονία, Κοσμολογία και Εσχατολογία του Νεζαμί Γκαντζεβί και στο τι αυτή σημαίνει για τα μεγάλα έθνη της Γης σήμερα ως αποκαλυπτική προφητεία. Αντίθετα από τις πρόχειρες ερμηνείες δυτικών οριενταλιστών, η ποίηση του Νεζαμί Γκαντζεβί δεν έχει τίποτα το λυρικό ή ερωτικό, και οι αναφορές του στον Σασανίδη σάχη Μπαχράμ (Ουαραχράν Ε'; 420-438 τεμ) δεν είναι ούτε ιστορικές ούτε προσωπικές. Ο Μπαχράμ Γκουρ είναι ένα μυστι(κιστι)κό σύμβολο του Μεσσία-Μάχντι.

------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/09/01/εθνικός-ποιητής-των-αζέρων-o-νεζαμί-γκα/ ===================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Σε δύο πρότερα κείμενά μου αναφέρθηκα στον Φερντοουσί, εθνικό ποιητή Ιρανών και Τουρανών, και στο μνημειώδες έπος του Σαχναμέ (Βιβλίο των Βασιλείων), το οποίο ολοκληρωμένο στις αρχές του 11 ου αιώνα, επηρέασε την λογοτεχνία και την φιλοσοφία, την κοσμολογία και την εσχατολογία πολλών άλλων εθνών με την υπερχρονική θεώρηση του Είναι και του Γίγνεσθαι που εισήγαγε στην μυθολόγηση της Ιστορίας και στην εξιστόρηση του Μύθου. Στον ίδιο τον Φερντοουσί και στο Σαχναμέ θα επανέλθω, αλλά μέχρι τότε τα κείμενα εκείνα μπορείτε εδώ:

Το Σαχναμέ του Σάχη Ταχμάσπ (1524-1576): οι πιο Όμορφες Σμικρογραφίες Χειρογράφου στον Κόσμο

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/08/19/το-σαχναμέ-του-σάχη-ταχμάσπ-1524-1576-οι-πιο-όμ/

(πλέον: https://www.academia.edu/56206313/Το_Σαχναμέ_του_Σάχη_Ταχμάσπ_1524_1576_οι_πιο_Όμορφες_Σμικρογραφίες_Χειρογράφου_στον_Κόσμο)

Φερντοουσί, ο Παραδεισένιος: Εθνικός Ποιητής Ιρανών και Τουρανών, Θεμελιωτής του Νεώτερου Ευρασιατικού Πολιτισμού

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/08/28/φερντοουσί-ο-παραδεισένιος-εθνικός-π/

(πλέον: https://www.academia.edu/61682121/Φερντοουσί_ο_Παραδεισένιος_Εθνικός_Ποιητής_Ιρανών_και_Τουρανών_Θεμελιωτής_του_Νεώτερου_Ευρασιατικού_Πολιτισμού)

Τυπικό παράδειγμα επίδρασης του Φερντοουσί είναι τα πολλά και εκπληκτικά έπη του Νεζαμί Γκαντζεβί, δηλαδή του Νεζαμί από την Γκάντζα του Αζερμπαϊτζάν, που είναι ο εθνικός ποιητής των Αζέρων και ο σημαντικώτερος υπερβατικός φιλόσοφος, επικός και λυρικός ποιητής, μυστικιστής και πάνσοφος πολυμαθής του Καυκάσου. Φίλος σάχηδων και ηγεμόνων, ο Νεζαμί Γκαντζαβί ασχολήθηκε γράφοντας ποίηση με θέματα ιστορικά, επιστημονικά και ηθικά.

Σήμερα, θα κάνω μια πρώτη αναφορά στο έπος του Νεζαμί Γκαντζεβί Χαφτ Πεϋκάρ, στο οποίο μέσα από συμβολισμούς κοσμολογικού κι εσχατολογικού χαρακτήρα ο Νεζαμί Γκαντζεβί δίνει ολότελα άλλη διάσταση σε ένα προϊσλαμικό Σασανίδη σάχη και εξερευνά τις όψεις του κάλλους και της αισθητικής τελειότητας που αποτελούν την εγγύηση της άριστης βασιλείας.

Σμικρογραφία χειρογράφου του Χαφτ Πεϋκάρ

Ενδεικτικό μάλιστα της απήχησης της αζερικής επικής παράδοσης είναι ότι προ ετών χορογραφήθηκαν αποσπάσματα από το Χαφτ Πεϋκάρ και ανέβηκαν ως μπαλέτο. Στιγμιότυπα από το μπαλέτο θα δείτε στο βίντεο. Στο εισαγωγικό σημείωμα, σε ρωσσικά, αγγλικά κι ελληνικά, εξιστορώ διά βραχέων την υπόθεση του έπους. Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω είτε κατεβάζοντας επισυναπτόμενα άρθρα είτε πηγαίνοντας στους συνδέσμους που παραθέτω.

Βασικές αρτηρίες των Ιστορικών Δρόμων του Μεταξιού

Δείτε το βίντεο:

Низами Гянджеви, Хафт пейкар (Семь красавиц) 1197 Составлено как балет доктором Лорел Викторией Грей (Silk Road Dance Co)

https://www.ok.ru/video/1494107032173

Περισσότερα:

Основанный на эпической поэме Хафт пайкар («Семь красавиц»), написанной Низами Гянджеви, национальным поэтом азербайджанцев, фольклорный балет «Хафт пайкар» («Семь красавиц / Йедди Гезл рэкси»), составленный доктором Лорел Викторией Грей, был впервые показан в 2005 году. Настоящая версия из спектакля 2011 года приглашенных артистов (постановка танцевального ансамбля «Шелковый путь»).

«Семь краса́виц» (перс. هفت پیکر — Хафт пайкар) — четвёртая по счёту поэма классика персидской поэзии Низами Гянджеви из его сборника «Хамсе», написанная в 1197 году на персидском языке. В основу сюжета поэмы положена легенда о сасанидском шахе Бахрам Гуре (420—439 годы). Почти половину всей поэмы составляют семь рассказов жён Бахрама — царевен, живущих в семи дворцах (в шатрах), каждый из которых, в соответствии с древней мифологией, посвящён какой-либо планете и дню недели и имеет соответствующий цвет.

После смерти отца Бахрам возвращается в Персию и восходит на престол. Став царём, Бахрам предпринимает поиски семи принцесс и женится на них. Он приказывает архитектору построить семь величественных зданий — по одному для каждой из своих новых жён. Архитектор рассказывает Бахраму, что, согласно астрологии, каждой страной, или «климатом», то есть одним из семи «поясов», на которые разделена Земля, правит одна из семи планет, и даёт совет Бахраму украсить каждый из дворцов для его жён в оттенках цвета, с которым ассоциируется планета, правящая страной, откуда прибыла каждая из красавиц.

Вначале Бахрам относился скептически к предложению архитектора, но потом даёт согласие на такое оформление дворцов для своих жён. После завершения строительства принцессы поселяются в своих дворцах. Бахрам посещает каждую принцессу в определённый день недели.

Интересно, что Бахрам является к принцессам в одеянии цвета их дворца. Каждая из принцесс рассказывает царю свою историю, которая соответствует определённому настроению и её соответствующему цвету. Сюжет каждой новеллы — любовное переживание, причём, в соответствии с переходом от чёрного цвета к белому, грубая чувственность сменяется духовно просветлённой любовью. Некоторые видят в этом переходе мистический путь, который должна пройти человеческая душа от мрака к чистоте, к божеству.

Соответственно этому царь, проходя этот путь, обретал высокие душевные качества. Впоследствии, испытав горечь поражения, предательство и другие невзгоды, он из любителя приключений превращается в достойного и справедливого правителя.

Таким образом, вторая тематическая линия поэмы — превращение Бахрама из легкомысленного царевича в справедливого и умного правителя, борющегося с произволом и насилием.

Проходят годы. Пока царь был занят своими жёнами, один из его визирей захватил власть в стране. Неожиданно Бахрам обнаруживает, что дела в его царстве в беспорядке, казна пуста, а соседние правители собираются на него напасть. Расследовав деяния министра, Бахрам приходит к выводу, что тот виновен в бедах, постигших царство.

Он приговаривает злодея-министра к смертной казни и восстанавливает справедливость и порядок в своей стране. После этого Бахрам приказывает превратить семь дворцов своих жён в семь зороастрийских храмов для поклонения Богу, а сам Бахрам отправляется на охоту и исчезает в глубокой пещере.

Пытаясь найти дикого осла (гур), Бахрам находит свою могилу (гур).

Μαυσωλείο του Νεζαμί Γκαντζεβί στην Γκάντζα του Αζερμπαϊτζάν

Δείτε το βίντεο:

Nizami Ganjavi, Haft Paykar (Seven Beauties) 1197 Composed as Ballet by Dr. Laurel Victoria Gray (Silk-Road Dance Co)

https://vk.com/video434648441_456240286

Περισσότερα:

Based on the epic Haft Peykar (Seven Beauties) written by Nizami Ganjavi, who is the national poet of the Azeris, the folkloric ballet Haft Paykar (Seven Beauties / Yeddi Gözəl rəqsi) composed by Dr. Laurel Victoria Gray premiered in 2005. The present version is from the 2011 performance of special guest artists invited by the Silk Road Dance Company.

Haft Peykar (Farsi: هفت پیکر) also known as Bahramnameh (بهرامنامه, The Book of Bahram, referring to the Sasanian king Bahram Gur) is a romantic epic by Persian poet Nizami Ganjavi written in 1197.

This poem is a part of the Nizami’s Khamsa. The original title in Persian Haft Peykar can be translated literally as “seven portraits” with the figurative meaning of “seven beauties”.

The poet starts by giving an account of the birth of Bahram and his upbringing in the court of the Arab king al-Nu’man and his fabled palace Khwarnaq. Bahram whose upbringing is entrusted to al-Nu’man becomes a formidable huntsman.

While wandering through the fabled palace, he discovers a locked room which contains a depiction of seven princesses; hence the name Haft Paykar (seven beauties).

Each of these princesses is from the seven different climes (traditional Zoroastrian division of the Earth) and he falls in love with them. His father Yazdegerd 1st passes away and Bahram returns to Iran to claim his throne from pretenders. After some episodes he is recognized as shah and rescues the Iranians from a famine.

Once the country is stable, the shah searches for the seven princesses and wins them as his brides. His architect is ordered to construct seven domes for each of his new brides.

The architect tells him that each of the seven climes is ruled by one of the seven planets (classical planetary system of Zoroastrian world) and advises him to assure good fortune by adorning each dome with the color that is associated with each clime and planet. Bahram is skeptical but follows the advice of the architect.

The princesses take up residence in the splendid pavilions. On each visit, the shah visits the princesses on successive days of the week; on Saturday the Indian princess, who is governed by Saturn and so on.

The princesses names are Furak (Nurak), the daughter of the Rajah of India, as beautiful as the moon; Yaghma Naz, the daughter of the Khaqan of the Turks; Naz Pari, the daughter of the king of Khwarazm; Nasrin Nush, the daughter of the king of the Slavs; Azarbin (Azareyon), the daughter of the king of Morocco; Humay, the daughter of the Roman Caesar; and Diroste (wholesome), a beautiful Iranian princess from the House of Kay Kavus.

Each princess relates to the shah a story matching the mood of her respective color. These seven beautifully constructed, highly sensuous stories occupy about half of the whole poem. While the shah is busy with the seven brides, his evil minister seizes power in the realm.

Bahram discovers that the affairs of Iran are in disarray, the treasury is empty and the neighboring rulers are posed to invade. He clears his mind first by going hunting.

After returning from hunt, he sees a suspended dog from a tree. The owner of the dog, who was shepherd, tells the story of how his faithful watchdog had betrayed his flock to a she-wolf in return for sexual favors.

He starts investigating the corrupt minister and from the multitude of complaints, he selects seven who tell him the injustice they have suffered.

The minister is subsequently put to death and Bahram restores justice and orders the seven pleasure-domes to be converted to fire temples for the pleasure of God.

Bahram then goes hunting for the last time but mysteriously disappears. As a pun on words, while trying to hunt the wild ass (gūr) he instead finds his tomb (gūr).

Nizami Museum of Azerbaijan Literature, Baku

Δείτε το βίντεο:

Νεζαμί-Γκαντζεβί, Χαφτ Πεϊκάρ (Επτά Ομορφιές) 1197 Αποδομένο σε Μπαλέτο – Dr. Laurel Victoria Gray

Περισσότερα:

Βασισμένο στο επικό-λυρικό ποίημα Χαφτ Πεϊκάρ (Επτά Ομορφιές) του εθνικού ποιητή των Αζέρων Νιζαμί Γκαντζαβί (1141–1209), το φολκλορικό μπαλέτο Haft Paykar: Seven Beauties – Yeddi Gözəl rəqsi συντέθηκε από την χορογράφο κι ιστορικό χορού Dr. Laurel Victoria Gray και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2005. Στο βίντεο βλέπουμε αποσπάσματα από την παραγωγή και παράσταση του 2011 που ανέβασε η Silk Road Dance Company.

Το ποίημα Χαφτ Πεϊκάρ (φαρσί هفت پیکر) γράφηκε το 1197 κι αναφέρεται στις αναζητήσεις του κάλλους γαιών και εθνών εκ μέρους του Σάχη Μπαχράμ Γκουρ. Συμβατικά μεταφράζεται σαν ‘ομορφιές’ ή ‘beauties’ ή ακόμη και ‘πριγκίπισσες’ αλλά η λέξη ‘πεϊκάρ’ στα περσικά σημαίνει ‘σώμα’, ‘ομοίωμα’, ‘πορτρέτο’ ή ακόμη και ‘μορφή’.

Κατά το υπερβατικό, μυστηριακό και φιλοσοφικό αυτό ποίημα, στις περιηγήσεις του ο Μπαχράμ Γκουρ, ενόσω είναι ακόμη ο διάδοχος του θρόνου, ανακαλύπτει ένα μυθικό ανάκτορο και καταφέρνει να μπεί σε ένα κλειδωμένο δωμάτιο όπου υπάρχουν επτά απεικονίσεις ωραίων πριγκιπισών. Η κάθε μια τους αντιστοιχεί σε μια χώρα και σε ένα έθνος και αναλογεί σε μια διαφορετική ημέρα της εβδομάδας και σε ένα διαφορετικό χρώμα.

Ο Μπαχράμ Γκουρ ερωτεύεται και τις επτά πριγκίπισες αλλά πρέπει να επιστρέψει στο Ιράν, όπου πεθαίνει ο σάχης πατέρας του, ανέρχεται ο ίδιος στον θρόνο και περνάει κάποιο διάστημα μέχρις ότου βάλει τα πράγματα σε μια τάξη. Τότε ως Σάχης ο Μπαχράμ Γκουρ ψάχνει και βρίσκει τις πριγκίπισσες και ζητάει από τον αρχιτέκτονά του να ανεγείρει ένα ανάκτορο με επτά θόλους, ένα για την κάθε νύφη του.

Ο αρχιτέκτονας του λέει ότι πρέπει να βρεθεί η αντιστοιχία της καταγωγής των πριγκιπισών με τους επτά πλανήτες, τις ημέρες της εβδομάδας και τα σωστά χρώματα. Έτσι λοιπόν ορίζεται η εξής αντστοιχία και αναφέρονται τα ονόματα των πριγκιπισών:

Φουράκ – Ινδή Πριγκίπισσα – Κρόνος – Σάββατο – μαύρο

Γιάγμα Ναζ – Τουρανή Πριγκίπισσα – Ήλιος – Κυριακή – κίτρινο

Ναζ Παρί – Πριγκίπισσα της Χωρασμίας – Σελήνη – Δευτέρα – πράσινο

Νασρίν Νους – Ρωσσίδα (ή Σλαύα) Πριγκίπισσα – Άρης – Τρίτη – κόκκινο

Αζαρμπίν – Βέρβερη Πριγκίπισσα – Ερμής – Τετάρτη – τυρκουάζ

Χουμάυ – Ρωμιά Πριγκίπισσα – Δίας – Πέμπτη – σανταλόξυλο (ανοικτό καφέ)

Ντιροστέ – Ιρανή Πριγκίπισσα – Αφροδίτη – Παρασκευή – λευκό

Στη συνέχεια, οι επτά πριγκίπισες εγκαθίστανται στο μεγαλειώδες ανάκτορο, και κάθε πριγκίπισσα αφηγείται και μια διαφορετική ιστορία στον Σάχη Μπαχράμ Γκουρ κατά τις ημερήσιες επισκέψεις του στην κάθε μία από αυτές.

Αυτές οι επτά ιστορίες υπερβατικού έρωτα για το Απόλυτο καταλαμβάνουν την μισή έκταση περίπου του όλου έπους. Στην διάρκεια αυτών των αφηγήσεων όμως η χώρα του Σάχη αναστατώνεται από την κακή διοίκηση, τα ταμεία αδειάζουν, και τα γειτονικά κράτη είναι έτοιμα να επιτεθούν.

Ο Μπαχράμ Γκουρ πρώτα καθαρίζει το μυαλό του απασχολούμενος σε ένα κυνήγι. Όταν γυρίζει, βλέπει σε ένα δέντρο κρεμασμένο ένα σκύλο. Ο τσομπάνος, στον οποίο ανήκε ο σκύλος, αφηγείται στον επιστρέφοντα Σάχη πως ο σκύλος του τον επρόδωσε παρασυρόμενος από το πάθος του για μια λύκαινα.

Για να εκδικάσει τον βεζύρη (πρωθυπουργό) του για την κακοδιοίκηση ακροάται επτά άτομα που του αφηγούνται πως από την κακή διοίκηση έγιναν θύματα. Έπειτα, ο Μπαχράμ Γκουρ εκτελεί τον κακό βεζύρη, μετατρέπει το ανάκτορο των επτά θόλων σε επτά ναούς, και φεύγει για ένα τελευταίο κυνήγι όπου και χάνεται για πάντα.

Ο ποιητής κάνει ένα λογοπαίγνιο λέγοντας ότι, προσπαθώντας να κυνηγήσει τον όναγρο (γκουρ) ο Σάχης έφθασε μπροστά στον τάφο (γκουρ) του. Η ίδια λεξη στα φαρσί έχει δύο νοήματα. Στην ιρανική και τουρανική παιδεία, ο Μπαχράμ έμεινε γνωστός ως Μπαχράμ ο Όναγρος (γκουρ).

Βεβαίως το επικό-λυρικό ποίημα είναι γεμάτο κοσμολογικών, μεσσιανικών, σωτηριολογικών κι εσχατολογικών συμβολισμών. Όπως συχνά συμβαίνει και στην περίπτωση του Φερντοουσί, του εθνικού ποιητή των Ιρανών και των Τουρανών, ο Σαχης Μπαχράμ Γκουρ του έπους Χαφτ Πεκάρ δεν είναι αυτό τούτο το ιστορικό πρόσωπο, ο Μπαχράμ Ε’ (420-438 / σε μέσα περσικά: Ουαραχράν και Ουαχράμ) της σασανιδικής δυναστείας, όπως αυτός είναι γνωστό

ς μέσω των συγχρόνων του ιστορικών κειμένων. Πρόκειται για μυθολογογημένο πρόσωπο που επιλέγεται με βάση κάποια από τα καθοριστικά χαρακτηριστικά του ιστορικού Σασανίδη σάχη. Άλλωστε, ο Μπαχράμ Γκουρ είχε επίσης μυθολογηθεί (μέσα σε άλλες ιστορίες) από τον Φερντοουσί (που πέθανε περίπου 120 χρόνια πριν γεννηθεί ο Νιζαμί Γκαντζαβί) στο Σαχναμέ και αργότερα (μέσα σε επίσης διαφορετικές ιστορίες) από τον Αμίρ Χουσράου (εθνικό ποιητή των Ινδών που γεννήθηκε 50 χρόνια μετά τον θάνατο του Νιζαμί Γκαντζαβί) στο Χαστ Μπεχέστ (Οκτώ Παράδεισοι).

Ο Μπαχράμ Γκουρ στο κυνήγι

Ο Μπαχράμ Γκουρ και η Φίτνε, μία σκλάβα που εκτρέφει μία αγελάδα

=============================

Διαβάστε:

Haft Peykar

Haft peykar, a famous romantic epic by Nezami of Ganja (Neẓāmi Ganjavi) from the last decade of the 6th/12th century. The title can be translated literally as “seven portraits,” but also with the figurative meaning of “seven beauties.” Both translations are meaningful and the poet doubtless exploited intentionally the ambiguity of the words.

Editions and translations

The Haft peykar has come down to us as part of the Ḵamsa, the posthumous collection of Nezami’s narrative poems. A critical edition of the Haft peykar was produced by Helmut Ritter and Jan Rypka (Prague, printed Istanbul, 1934) on the basis of fifteen Ḵamsa manuscripts and the Bombay lithograph of 1265. This is one of the very few editions of a classical Persian text that uses a strict text-critical methodology: the editors divided the principal manuscripts into two families (called ‘a’ and ‘b’). Only those verses shared by both families are regarded as authentic.

The ‘b’ family is taken as the main basis for the edition, with those verses missing in the ‘a’ family printed in square brackets. The verses specific to the ‘a’ family are printed in the critical apparatus. More recently, the Haft peykar was re-edited by the Azerbayjani scholar T. A. Magerramov (Maharramov) (Moscow, 1987).

This edition quotes variants from fourteen manuscripts, the Ritter/Rypka edition and the uncritical edition by Waḥīd Dastgerdī (Tehran, 1315 Š./1936 and reprints), but Magerramov made no attempt to divide the manuscripts into families and in this regard his version is a step backwards from the Prague edition. There is also an edition by Barāt Zanjāni (Tehran, 1373 Š./1994), but the present writer has not been able to consult it. In the following, all references are to chapter and line of the Prague edition.

Ο Νεζαμί Γκαντζεβί γίνεται δεκτός από τον Κιζίλ Αρσλάν, τον Κιπτσάκ Τουρανό ηγεμόνα (αταμπέκ) του Αζερμπαϊτζάν

There are three complete translations in western European languages. First, the one in very rough English “blank verse” by C. E. Wilson (The Haft paikar, 2 vols., London, 1924, with extensive notes), wherein the post-Victorian translator felt compelled to render a fairly large number of verses in Latin; second, an Italian prose version by A. Bausani (Le sette principesse, Bari, 1967), based on the critical edition by Ritter/Rypka, with omission of the bracketed verses; and finally an English version by J. S. Meisami (The Haft Paykar, a medieval Persian Romance, Oxford and New York, 1995), in “free verse” (partially rhymed, partially in near-rhymes, partially unrhymed) based on the Ritter/Rypka edition (but retaining the bracketed verses).

There are also versions in Russian prose (R. Aliyev, Baku, 1983) and verse (V. Derzhavin, Moscow, 1959 and reprints). Of the various partial translations it might suffice to mention the one by R. Gelpke in very elegant German prose (Die sieben Geschichten der sieben Prinzessinnen, Zurich, 1959), also in English metatranslation by E. Mattin and G. Hill (The Story of the Seven Princesses, Oxford, 1976).

Date and dedication

The Haft peykar is probably Nezami’s last work. The manuscripts of the superior ‘b’ recension contain a dedication to the ruler of Marāḡa, ʿAlāʾ-al-Dīn Körpe-Arslān b. Aq-Sonqor (he is named in V. 12), who is known to have died in 604/1208 (see Storey/de Blois V, p. 441, n. 2), and the date of completion is indicated in LIII, 63-64 with the words: “three conjunctions after five hundred and ninety I recited this book like the famous (poets of the past), on the fourteenth day of the month of fasting, when four hours of the day were complete,” evidently meaning on 14 Ramadan 593 (early August 1197).

This is probably correct. But the manuscripts of the ‘a’ recension have altered (or miscopied?) the name of the dedicatee to Qïzïl Arslān, retained the verse giving the day, month and hour of completion, but altered the year to “after ṯā (variant: tā) and ṣād and ḥē” i.e., either “after 498” (which is much too early) or “after 598/1202.”

Ο Νεζαμί Γκαντζεβί γίνεται δεκτός από τον Τουρανό ηγεμόνα (αταμπέκ) του Αζερμπαϊτζάν

Synopsis of the frame-story

The Haft peykar is a romanticized biography of the Sassanian ruler Bahrām-e Gūr. His adventurous life had already been treated in Persian verse by Ferdowsi in the Šāh-nāma, to which fact Nezami alludes a number of times. In general, his method is to omit those episodes that the earlier poet had treated, or to touch on them only very briefly, and to concentrate in new material.

After the customary long introductory sections, the poet gives an account of the birth of Bahrām, the often-told story of his upbringing at the court of the Arab king Noʿmān (here, as often, mislocated in the Yemen instead of al-Ḥira) and the construction of Noʿmān’s fabled palace, Ḵᵛarnaq. Reared in the desert, Bahrām becomes a formidable huntsman. Wandering through the palace, Bahrām discovers a locked room containing the portraits of seven princesses, one from each of the seven climes, with whom he immediately falls in love.

Bahrām’s father Yazdjerd (i.e. Yazdegerd I) dies, and Bahrām returns to Persia to claim his throne from a pretender. After much palaver he is recognized as king. He rescues his people from a famine. Next Nezami picks up the story of Bah-rām’s hunting expedition with the loose-tongued slave-girl Feṭna, but alters the version known from the Šāh-nāma considerably; here the girl is not put to death, but eventually pardoned, and the king learns a lesson in clemency.

The king sets out in search of the seven princesses and wins them as his brides. He orders his architect to construct seven domes to house his new wives. The craftsman tells him that each of the climes is ruled by one of the seven planets and advises him to assure his good fortune by adorning each dome with the color associated with the clime and planet of its occupant. The king is at first skeptical but eventually lets the architect have his way. The princesses take up residence in the splendid pavilions.

The king visits each princess on successive days of the week: on Saturday the Indian princess, who is governed by Saturn, in the black dome, on Sunday the Greek princess, who is governed by the sun, in the yellow dome, and so on. Each princess regales the king with a story matching the mood of her respective color. These seven beautifully constructed, highly sensuous stories occupy about half of the whole poem.

Years pass. While the king is busy with his wives an evil minister seizes power in the realm. Eventually Bahrām discovers that the affairs of the kingdom are in disarray, the treasury is empty and the neighboring rulers poised for invasion. To clear his mind, he goes hunting in the steppe. Returning from the hunt he comes across a herdsman who has suspended his dog from a tree. He asks him why. The shepherd tells the story of how the once faithful watchdog had betrayed his flock to a she-wolf in return for sexual favors.

The king realizes that his own watchdog (the evil minister) is the cause of his misfortune. He investigates the minister. From the multitude of complainants he selects seven, who tell him of the injustices that they have suffered (the stories of the seven victims are the somber counterweight to the stories of the seven princesses). The minister is put to death. The king restores justice, and orders the seven pleasure-domes to be converted into fire temples for the worship of God. Bahrām goes hunting one last time and disappears mysteriously into a cavern. He seeks the wild ass (gūr) but finds his tomb (gūr).

General characteristics

In his introduction to the critical edition, Ritter described the Haft peykar as “the best and most beautiful epic in New Persian poetry and at the same time . . . one of the most important poetical creations of the whole of oriental Indo-European literature,” a judgment with which it is difficult to disagree. The poet made artful use of various older sources, among them the Šāh-nāma and other versions of ancient Iranian history and legend, also the Siāsat-nāma of Neẓām-al-Molk, from which he took the crucial story of the shepherd and his unfaithful dog.

It is possible that the seven stories told by the princesses derive from earlier works, but it has not actually been possible to trace any of them to known literary sources. Nezami’s telling of the stories has in any event had great influence on the later development of Persian literature and world literature; for example the story told by the fourth (Russian) beauty is the oldest known, and arguably best, version of the tale of the cruel princess who is unnamed in Nezami’s version, but known in Pétis de la Croix’s translation of a later retelling as Turāndoḵt (Turandot; see, e.g., Meier).

Nezami’s Haft peykar is a masterpiece of erotic literature, but it is also a profoundly moralistic work. In some modern studies it has been regarded more or less as a versified treatise on astrology, but this is a misapprehension. The point of the story is clearly that Bahrām’s attempt to find happiness by living in accordance with the stars is a failure.

The seven domes are built in perfect accord with the properties of the stars, but they are very nearly the cause of his downfall. In the end it is only justice that matters. Only by abandoning the pleasures represented by the seven domes and heeding the complaints of the seven victims of tyranny does Bahrām acquire the status of a true hero.

And the essentially anti-fatalistic message is underlined by the story of the second (Greek) princess, which tells of a king who, because of an unhappy horoscope, had foresworn marriage, but then is led by the selfless love of a slave-girl to defy the astrologers and take his fate in his own hands.

Although there are mystic (Sufic) traits in the narrative (notably in the story of the seventh victim) it is also misguided to regard it, with some, as a Sufic allegory. It is a work of art that is very firmly rooted in this world, and its ethical content is of essentially worldly, not religious, nature.

Μπορείτε να βρείτε την αναφερόμενη βιβλιογραφία εδώ:

http://www.iranicaonline.org/articles/haft-peykar

======================

Περισσότερα:

A Key to the Treasure of the Hakim – Christine van Ruymbeke & Johann-Christoph Bürgel (eds.)

Κατεβάστε το Pdf με πολλά άρθρα ειδικών σχετικά με τον Νεζαμί Γκαντζεβί και το έπος Χαφτ Πεϋκάρ:

https://vk.com/doc429864789_620827883

https://www.docdroid.net/Y6MroCn/key-to-the-treasure-of-the-hakim-on-nizami-khamsa-pdf

Cameron Cross The Many Colors of Love in Niẓāmī’s Haft Paykar

Κατεβάστε το Pdf:

https://vk.com/doc429864789_620829460

https://www.docdroid.net/OUB35qe/cameron-cross-the-many-colors-of-love-in-nizamis-haft-paykar-pdf

Δείτε σμικρογραφίες άλλου χειρογράφου του Χαφτ Πεϋκάρ: https://findit.library.yale.edu/?f%5Blanguage_sim%5D%5B%5D=Persian&f%5Bsubject_topic_sim%5D%5B%5D=Persian+poetry

Επίσης:

https://www.sid.ir/en/journal/ViewPaper.aspx?id=408542

http://www.complete-review.com/reviews/nizami/hpaykar.htm

http://azeribooks.narod.ru/poezia/nizami/sem_krasavits.htm

https://ru.wikipedia.org/wiki/Семь_красавиц

https://en.wikipedia.org/wiki/Haft_Peykar

https://ru.wikipedia.org/wiki/Низами_Гянджеви

https://en.wikipedia.org/wiki/Nizami_Ganjavi

https://en.wikipedia.org/wiki/Bahram_V

https://ru.wikipedia.org/wiki/Бахрам_V

https://en.wikipedia.org/wiki/Amir_Khusrow

https://ru.wikipedia.org/wiki/Сакалиба

https://en.wikipedia.org/wiki/Saqaliba

==============================

Σχετικά με τις παραστάσεις μπαλέτου Χαφτ Πεϊκάρ:

Haft Paykar: Seven Beauties Dance Concert

February 26, 2011 at 2:00 PM

INTERSECTIONS: New America Arts Festival

WASHINGTON DC PREMIERE!

This epic romance is a visual treat, taking viewers to seven different cultures.

Based on the 12th century poem by Nizami Ganjavi, the tale tells of the young warrior Bahram Gur, who enters a mysterious, locked room to discover the portraits of seven beautiful princesses, each from a different land.

After he wins a kingdom and achieves great wealth and power, he remembers the maidens and sets out on a quest to bring each to his kingdom, commissioning the architect Shideh to build seven domed structures – one for each bride

http://www.silkroaddance.com/2011.html

Περισσότερα για τους συντελεστές και παραγωγούς της παράστασης:

https://www.facebook.com/HaftPaykar

http://www.laurelvictoriagray.com/

http://www.silkroaddance.com/

=============================

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε PDF:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/o-250655546

https://issuu.com/megalommatis/docs/nezami_ganjavi

https://vk.com/doc429864789_620935781

https://www.docdroid.net/8Lza618/ethnikos-poiitis-ton-azeron-o-nezami-gkantzevi-xaft-peykar-epta-omorfies-pdf

HISTORY OF ACHAEMENID IRAN

Tentative diagram of the 40-hour seminar

(in 80 parts of 30 minutes)

Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis

Tuesday, 27 December 2022

--------------------------

To watch the videos, click here:

https://www.patreon.com/posts/history-of-iran-76436584

To hear the audio, click here:

podbean.com

HISTORY OF ACHAEMENID IRAN - Achaemenid beginnings 1 A

By Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis Introduction; Iranian Achaemenid historiography; Problems of historiography continuity; Iranian p

-------------------------------------------

1 A - Achaemenid beginnings I A

Introduction; Iranian Achaemenid historiography; Problems of historiography continuity; Iranian posterior historiography; foreign historiography

1 B - Achaemenid beginnings I B

Western Orientalist historiography; early sources of Iranian History; Prehistory in the Iranian plateau and Mesopotamia

2 A - Achaemenid beginnings II A

Brief Diagram of the History of the Mesopotamian kingdoms and Empires down to Shalmaneser III (859-824 BCE) – with focus on relations with Zagros Mountains and the Iranian plateau  

2 B - Achaemenid beginnings II B

The Neo-Assyrian Empire from Shalmaneser III (859-824 BCE) to Sargon of Assyria (722-705 BCE) – with focus on relations with Zagros Mountains and the Iranian plateau 

3 A - Achaemenid beginnings III A

From Sennacherib (705-681 BCE) to Assurbanipal (669-625 BCE) to the end of Assyria (609 BCE) – with focus on relations with Zagros Mountains and the Iranian plateau 

3 B - Achaemenid beginnings III B

The long shadow of the Mesopotamian Heritage: Assyria, Babylonia, Elam/Anshan, Kassites, Guti, Akkad,  and Sumer / Religious conflicts of empires – Monotheism & Polytheism

4 A - Achaemenid beginnings IV A

The Sargonid dynasty and the Divine, Universal Empire – the Translatio Imperii

4 B - Achaemenid beginnings IV B

Assyrian Spirituality, Monotheism & Eschatology; the imperial concepts of Holy Land (vs. barbaric periphery) and Chosen People (vs. barbarians)

5 A - Achaemenid beginnings V A

The Medes from Deioces to Cyaxares & Astyages

The early Achaemenids (Achaemenes & the Teispids)

5 B - Achaemenid beginnings V B

- Why the 'Medes' and why the 'Persians'?

What enabled these nations to form empires?

6 A - Zoroaster A

Shamanism-Tengrism; the life of Zoroaster; Avesta and Zoroastrianism

6 B - Zoroaster B

Mithraism vs. Zoroastrianism; the historical stages of Zoroaster's preaching and religion

7 A - Cyrus the Great (Cyrus II) I A

The end of Assyria, Nabonid Babylonia, and the Medes

7 B - Cyrus the Great (Cyrus II) I B

The Nabonidus Chronicle

8 A - Cyrus the Great (Cyrus II) II A

Cyrus' battles against the Medes

8 B - Cyrus the Great (Cyrus II) II B

Cyrus' battles against the Lydians

9 Α - Cyrus the Great (Cyrus II) III A

The Battle of Opis: the facts

9 Β - Cyrus the Great (Cyrus II) III B

Why Babylon fell without resistance

10 A - Cyrus the Great (Cyrus II) IV A

Cyrus Cylinder: text discovery and analysis

10 B - Cyrus the Great (Cyrus II) IV B

Cyrus Cylinder: historical continuity in Esagila

11 A - Cyrus the Great (Cyrus II) V A

Cyrus' Empire as continuation of the Neo-Assyrian Empire

11 B - Cyrus the Great (Cyrus II) V B

Cyrus' Empire and the dangers for Egypt 

12 A - Cyrus the Great (Cyrus II) VI A

Death of Cyrus; Tomb at Pasargad

12 B - Cyrus the Great (Cyrus II) VI B

Posterity and worldwide importance of Cyrus the Great

13 A - Cambyses I A

Conquest of Egypt and Cush (Ethiopia: Sudan)

13 B - Cambyses I B

Iran as successor of Assyria in Egypt, and the grave implications of the Iranian conquest of Egypt

14 A - Cambyses II A

Cambyses' adamant monotheism, his clash with the Memphitic polytheists, and the falsehood diffused against him (from Egypt to Greece)

14 B - Cambyses II B

The reasons for the assassination of Cambyses

15 A - Darius the Great I A

The Mithraic Magi, Gaumata, and the usurpation of the Achaemenid throne

15 B - Darius the Great I B

Darius' ascension to the throne

16 A - Darius the Great II A

The Behistun inscription

16 B - Darius the Great II B

The Iranian Empire according to the Behistun inscription

17 A - Darius the Great III A

Military campaign in Egypt & the Suez Canal

17 B - Darius the Great III B

Babylonian revolt, campaign in the Indus Valley

18 A - Darius the Great IV A

Darius' Scythian and Balkan campaigns; Herodotus' fake stories

18 B - Darius the Great IV B

Anti-Iranian priests of Memphis and Egyptian rebels turning Greek traitors against the Oracle at Delphi, Ancient Greece's holiest shrine

19 A - Darius the Great V A

Administration of the Empire; economy & coinage

19 B - Darius the Great V B

World trade across lands, deserts and seas

20 A - Darius the Great VI A

Rejection of the Modern European fallacy of 'Classic' era and Classicism

20 B - Darius the Great VI B

Darius the Great as the end of the Ancient World and the beginning of the Late Antiquity (522 BCE – 622 CE)

21 A - Achaemenids, Zoroastrianism, Mithraism, and the Magi A

Avesta and the establishment of the ideal empire

21 B - Achaemenids, Zoroastrianism, Mithraism, and the Magi B

The ceaseless, internal strife that brought down the Xšāça (: Empire) 

22 A - The Empire-Garden, Embodiment of the Paradise A

The inalienable Sargonid-Achaemenid continuity as the link between Cosmogony, Cosmology and Eschatology

22 B - The Empire-Garden, Embodiment of the Paradise B

The Garden, the Holy Tree, and the Empire

23 A - Xerxes the Great I A

Xerxes' rule; his upbringing and personality

23 B - Xerxes the Great I B

Xerxes' rule; his imperial education

24 A - Xerxes the Great II A

Imperial governance and military campaigns

24 B - Xerxes the Great II B

The Anti-Iranian complex of inferiority of the 'Greek' barbarians (the so-called 'Greco-Persian wars')

25 A - Parsa (Persepolis) A

The most magnificent capital of the pre-Islamic world

25 B - Parsa (Persepolis) B

Naqsh-e Rustam: the Achaemenid necropolis: the sanctity of the mountain; the Achaemenid-Sassanid continuity of cultural integrity and national identity

26 A - Iran & the Periphery A

Caucasus, Central Asia, Siberia, Tibet and China Hind (India), Bengal, Deccan and Yemen

26 B - Iran & the Periphery B

Sudan, Carthage and Rome

27 A - The Anti-Iranian rancor of the Egyptian Memphitic priests A

The real cause of the so-called 'Greco-Persian wars', and the use of the Greeks that the Egyptian Memphitic priests made

27 B - The Anti-Iranian rancor of the Egyptian Memphitic priests B

Battle of the Eurymedon River; Egypt and the Wars of the Delian League

28 A - Civilized Empire & Barbarian Republic A

The incomparable superiority of Iran opposite the chaotic periphery: the Divine Empire

28 B - Civilized Empire & Barbarian Republic B

Why the 'Greeks' and the Romans were unable to form a proper empire

29 A - Artaxerxes I (465-424 BCE) A

Revolt in Egypt; the 'Greeks' and their shame: they ran to Persepolis as suppliants

29 B - Artaxerxes I (465-424 BCE) B

Aramaeans and Jews in the Achaemenid Court

30 A - Interregnum (424-403 BCE) A

Xerxes II, Sogdianus, and Darius II

30 B - Interregnum (424-403 BCE) B

The Elephantine papyri and ostraca; Aramaeans, Jews, Phoenicians and Ionians

31 A - Artaxerxes II (405-359 BCE) & Artaxerxes III  (359-338 BCE) A

Revolts instigated by the Memphitic priests of Egypt and the Mithraic subversion of the Empire

31 B - Artaxerxes II (405-359 BCE) & Artaxerxes III  (359-338 BCE) B

Artaxerxes II's capitulation to the Magi and the unbalancing of the Empire / Cyrus the Younger

32 A - Artaxerxes IV & Darius III A

The decomposition of the Empire

32 B - Artaxerxes IV & Darius III B

Legendary historiography

33 A - Alexander's Invasion of Iran A

The military campaigns

33 B - Alexander's Invasion of Iran B

Alexander's voluntary Iranization/Orientalization

34 A - Alexander: absolute rejection of Ancient Greece A

The re-organization of Iran; the Oriental manners of Alexander, and his death

34 B - Alexander: absolute rejection of Ancient Greece B

The split of the Empire; the Epigones and the rise of the Orientalistic (not Hellenistic) world

35 A - Achaemenid Iran – Army A

Military History

35 B - Achaemenid Iran – Army B

Achaemenid empire, Sassanid militarism & Islamic Iranian epics and legends

36 A - Achaemenid Iran & East-West / North-South Trade A

The development of the trade between Egypt, Anatolia, Mesopotamia, Iran, Turan (Central Asia), Indus Valley, Deccan, Yemen, East Africa & China

36 B - Achaemenid Iran & East-West / North-South Trade B

East-West / North-South Trade and the increased importance of Mesopotamia and Egypt

37 A - Achaemenid Iran: Languages and scripts A

Old Achaemenid, Aramaic, Sabaean and the formation of other writing systems 

37 B - Achaemenid Iran: Languages and scripts B

Aramaic as an international language

38 A - Achaemenid Iran: Religions A

Rise of a multicultural and multi-religious world

38 B - Achaemenid Iran: Religions B

Collapse of traditional religions; rise of religious syncretism

39 A - Achaemenid Iran: Art and Architecture A

Major archaeological sites of Achaemenid Iran

39 B - Achaemenid Iran: Art and Architecture B

The radiation of Iranian Art

40 A - Achaemenid Iran: Historical Importance A

The role of Iran in the interconnection between Asia and Africa

40 B - Achaemenid Iran: Historical Importance B

The role of Iran in the interconnection between Asia and Europe

--------------------------------------

Download the diagram here:

Megalommatis's Blog

HISTORY OF ACHAEMENID IRAN

Tentative diagram of the 40-hour seminar (in 80 parts of 30 minutes) Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis Tuesday, 27 December 2022 ——————

How would one say "absolute destiny apocalypse' in Sumerian?

This is a bit of a tricky one, for reasons I'll get into below.

For "apocalypse" (a term derived from Greek and closely associated with Abrahamic faiths) there isn't a great equivalent in Sumerian, so I'd use ninghalamma 𒃻𒄩𒇴𒈠 "annihilation, disaster". "Destiny, fate" is nam 𒉆, and for "absolute" I'd use kilib 𒆸𒆸 "totality, the entirety (of)".

But putting these together in a phrase requires some structural elements we're missing in "absolute destiny apocalypse". English allows us to string nouns together like this by just saying them in a row, but doing so in Sumerian (kilib nam ninghalamma) would end up meaning something like "the entirety and the destiny and the apocalypse", almost certainly not what you mean. I'd prefer to create a phrase like kilibninghalammanamaka "the entirety of the annihilation of destiny", written 𒆸𒆸𒃻𒄩𒇴𒈠𒉆𒈠𒅗 in cuneiform, but I'm not sure if that's exactly the meaning you're going for.

Thanks for your question, and feel free to reblog and let me know if there's a more precise phrase you'd like me to put together!

Cosmas Megalommatis, Gilgamesh - World Mythology, 1989

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Γκιλγκαμές: Παγκόσμια Μυθολογία, Ελληνική Εκπαιδευτική Εγκυκλοπαίδεια, 1989

Кузьма Мегаломматис, Гильгамеш: мировая мифология, Греческая педагогическая энциклопедия, 1989

Kosmas Megalommatis, Gilgamesch: Weltmythologie, Griechische Pädagogische Enzyklopädie, 1989

Kosmas Gözübüyükoğlu, Gılgamış: Dünya Mitolojisi, Yunan Pedagoji Ansiklopedisi, 1989

قزمان ميغالوماتيس، گیلگمش : اساطیر جهانی، دایره المعارف آموزشی یونانی، 1989

Côme Megalommatis, Gilgamesh: Mythologie mondiale, Encyclopédie pédagogique grecque, 1989

1989 قزمان ميغالوماتيس، جلجامش: الأساطير العالمية، الموسوعة التربوية اليونانية،

Cosimo Megalommatis, Gilgameš: mitologia mondiale, Enciclopedia pedagogica greca, 1989

Cosimo Megalommatis, Gilgamesh: mitología mundial, Enciclopedia pedagógica griega, 1989

Cosmas Megalommatis, Gilgamesh: World Mythology, Greek Pedagogical Encyclopedia, 1989

Скачать PDF-файл: / PDF-Datei herunterladen: / Télécharger le fichier PDF : / PDF dosyasını indirin: / :PDF قم بتنزيل ملف / Download PDF file: / : یک فایل دانلود کنید / Κατεβάστε το PDF:

slideshare.net

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Γκιλγκαμές - Παγκόσμια Μυθολογία, 1989

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Γκιλγκαμές - Παγκόσμια Μυθολογία, 1989 - Download as a PDF or view online for free

figshare

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Γκιλγκαμές: Παγκόσμια Μυθολογία - 1989

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Γκιλγκαμές: Παγκόσμια Μυθολογία, Ελληνική Εκπαιδευτική Εγκυκλοπαίδεια, 1989Кузьма Мегаломматис, Гильгамеш: мировая мифо

calameo.com

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Γκιλγκαμές

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Γκιλγκαμές: Παγκόσμια Μυθολογία, Ελληνική Εκπαιδευτική Εγκυκλοπαίδεια, 1989 Кузьма Мегаломматис, Гильгамеш: мировая миф

docdroid.net

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Γκιλγκαμές.pdf

fr. Yxqptq. "":tr::'il::il fr$x"f'TH*" gl"ilm:4tr;ffi nj.::,",qi;fi rtt#'^t# #tm#ii,;;ili:*i,. ft-,:**ffi $115.rit$61r"itl,lt 1g;ig;53 *t*-*

Πόλο, Πόλεμος, το Τζυκανιστήριον Κωνσταντινουπόλεως, οι Δρόμοι του Μεταξιού κι οι Τουρανικές – Ιρανικές Βάσεις της Ρωμιοσύνης

Polo Games, War Games, the Tzykanisterion of Constantinople, the Silk Roads, and the Turanian-Iranian Foundations of Romiosyni, i.e. today's Eastern Romans (falsely denigrated as 'Greeks')

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 4η Μαΐου 2019.

Αναπαράγοντας τμήμα ημερησίου σεμιναρίου, το οποίο είχα παρουσιάσει στο Πεκίνο τον Ιανουάριο του 2019 σχετικά με ορισμένα σύγχρονα ψευδο-έθνη της Ασίας, της Ευρώπης και της Αφρικής, τα οποία έχουν παρασκευασθεί από τους δυτικούς αποικιοκράτες, ο κ. Μπαϋρακτάρης, στο κείμενό του αυτό, απαριθμεί μία σειρά ιστορικών θεμάτων σχετικών με την παρασκευή της ψευδέστατης ταυτότητας των δήθεν Νεο-ελλήνων και την σύσταση της ψευδοϊστορίας που διδάσκεται στην δήθεν 'Ελλάδα'. Είναι φυσικό ότι όλα αυτά τα θέματα, τα τόσο καθοριστικά για το παρελθόν και την ταυτότητα της Ρωμιοσύνης, ολοσχερώς αγνοούνται από τους σημερινούς ψευδο-Νεοέλληνες του επάρατου νοτιο-βαλκανικού κρατιδίου, επειδή αυτοί έχουν πέσει θύματα αμορφώτων και τρισαθλίων παραχαρακτών, δηλαδή των 'ελληνιστών' και των 'βυζαντινολόγων'. Έτσι, τυφλοί και άχρηστοι οι σημερινοί ψευδο-Νεοέλληνες, έχοντας απωλέσει την ρωμέικη ορθόδοξη ταυτότητά τους, βρίσκονται σε κατάσταση δουλείας ασυγκρίτως χειρότερης εκείνης της οθωμανικής περιόδου.

-----------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/04/πόλο-πόλεμος-το-τζυκανιστήριον-κωνστ/ ======================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Αμόρφωτοι κι ανιστόρητοι οι διάφοροι Νεοέλληνες εθνικιστές ή προπαγανδιστές ελληνοκεντρισμού, ελληνισμού κι αρχαιολατρείας θέλουν να ξεχνούν ότι στα χρόνια της Χριστιανικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι Ρωμιοί ένοιωθαν αποστροφή για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αρχαιότητας αλλά ελάτρευαν κι έπαιζαν μετά μανίας το Τζυκάνιον.

Αν θέλετε να τιμήσετε τον Κωνσταντίνο ΙΑ’ Παλαιολόγο, αν θέλετε να πιστεύετε ότι πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θάναι, αν σέβεστε την θρησκεία των προγόνων σας, αν είστε Χριστιανός Ορθόδοξος, τότε πρέπει να ξέρετε ότι τζυκανιστήρια (τεράστια στάδια όπου έπαιζαν το τζυκάνιον) υπήρχαν σ’ αρκετές πόλεις της Ρωμανίας – όχι μόνον στην Κωνσταντινούπολη.

Κι’ αυτό συνέβαινε για τον πολύ απλό λόγο ότι αυτό το τουρανικής – ιρανικής καταγωγής άθλημα που από την σασανιδική ιρανική αυλή του 5ου αιώνα μεταδόθηκε στην Βασιλεύουσα του Θεοδοσίου Β’ βοηθάει πολύ στην εξάσκηση του αυτοκρατορικού ιππικού. Το τζυκάνιον είναι αυτό που λέμε σήμερα πόλο.

Οι Ακρίτες κι η ακριτική παράδοση το τίμησαν, ο Βασίλειος Α’ Μακεδών το λάτρευε, ο ‘αὐτοκράτωρ πιστὸς εὑσεβὴς βασιλεὺς’ Αλέξανδρος Γ’ που βασίλευσε 13 μήνες το 912-913 σκοτώθηκε παίζοντας τζυκάνιον, και πολλοί Ρωμιοί ιστορικοί όπως ο Ἰωάννης Κίνναμος έγραψαν γι’ αυτό. Η Άννα Κομνηνή διασώζει κι αυτή πληροφορίες για τα θρυλικά τζυκανιστήρια της αυτοκρατορίας.

Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Alexander_(Byzantine_emperor)

https://en.wikipedia.org/wiki/John_Kinnamos

https://en.wikipedia.org/wiki/Tzykanisterion

Ενδεικτικό του πως γράφεται και ποια είναι η πραγματική Ιστορία που είναι απαγορευμένη στο νεοελληνικό ψευτοκράτος των θεόστραβων κι αργόσχολων μονιμάδων του Δημοσίου, τζυκανιστήρια αναφέρονται ότι υπήρχαν στην Σπάρτη και στην Αθήνα, πόλεις-εμβλήματα της Αρχαίας Ελλάδας που συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά στα χριστιανικά χρόνια προτιμούσαν αθλήματα τουρανικής κι ιρανικής προέλευσης.

Ειρωνεία της Ιστορίας κι εκμηδενισμός των ανεγκέφαλων κι αμόρφωτων της ΕΣΤΙΑ TV κι άλλων ψευτομασωνικών, φιλοσιωνιστικών και νεο-ναζιστικών ομάδων που με τακτική Γκαίμπελς επαναλαμβάνουν το αισχρό κι αυτοκαταστροφικό ψέμμα του ‘διαχρονικού ελληνικού πολιτισμού’…..

Σε Αθήνα και Σπάρτη πριν από 1000 χρόνια, οι Ρωμιοί προτιμούσαν την τουρανική και την ιρανική πολιτισμική κληρονομιά, το αυτοκρατορικό άθλημα της θρυλικής δυναστείας των Καϋανιδών που περιγράφει ο Φερντοουσί στο Σαχναμέ, κι απολάμβαναν το τζυκάνιον μιμούμενοι τον Σιγιαβάς, θρυλικό ήρωα του Ιράν, και τον Αφρασιάμπ, μυθικό βασιλιά του Τουράν (που το όνομά του είναι το παραδοσιακό όνομα της Σαμαρκάνδης). Κι όλα αυτά για αιώνες πολλούς πριν το Μαντζικέρτ και πριν να φανούν στον ορίζοντα οι Σελτζούκοι.

Αυτό ήταν μία μόνο διάσταση των πολιτισμικών ανταλλαγών που έγιναν χάρη στους Δρόμους του Μεταξιού – ένα θέμα που οι Έλληνες ψευτο-πανεπιστημιακοί είχαν εξοστρακίσει κι απαγορεύσει από τον φόβο τους ότι η αληθινή Ιστορία θα ισοπέδωνε τα βρωμερά, ψευτο-μασωνικά, σιωνιστικά, ρατσιστικά, φασιστικά, νεο-ναζιστικά ψέμματά τους περί της τάχα ‘ανωτερότητος του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού’ – κάτι που έμπρακτα οι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων έδειξαν ότι δεν πίστευαν.

Τώρα όμως που η Κίνα επιβάλλει παγκοσμίως την θεματολογία των Δρόμων του Μεταξιού, η αληθινή Ιστορία θα σβύσει το ψέμμα του ‘ελληνισμού’ που κατέστρεψε την Ρωμιοσύνη και την Ορθοδοξία, ξεφτιλίζοντας την Ελλάδα σαν ένα ανίκανο και χρεωκοπημένο κρατίδιο.

Το πόλο λοιπόν παραπέμπει στους ιρανικούς θρύλους και συμβολισμούς, καίριο ηρωϊκό πρόσωπο των οποίων είναι ο Σιγιαβάς του οποίου το όνομα κατέληξε ως ‘σαβάς’ (Savaş) να σημαίνει στα τουρκικά ‘πόλεμος’. Ο πόλεμος μεταξύ του Σιγιαβάς, διαδόχου του θρόνου του Ιράν, και του Αφρασιάμπ, βασιλιά του Τουράν, ήταν μια τρομερή σελίδα του ιρανικού-τουρανικού θρύλου που γράφηκε με φόντο το τζυκάνιον (πόλο) και που πρέπει να ξέρουμε πολύ καλύτερα από τις ιστορίες του εμφυλίου των Αρχαίων Ελλήνων που γράφει ο Θουκυδίδης.

Γιατί οι θρύλοι είναι προτύπωση των εσχάτων με συμβολικούς όρους, ενώοι ιστορίες του παρελθόντος δεν αφορούν ούτε το παρόν ούτε το μέλλον.

Δείτε το βίντεο:

Поло в Гилгите, Северный Пакистан – Как древний имперский спорт распространился из Турана и Ирана через Великий шелковый путь

https://ok.ru/video/1357665602157

Polo at Gilgit, North Pakistan – How an Ancient Imperial Sport spread from Turan & Iran across the Silk Road

https://vk.com/video434648441_456240156

Πόλο στο Γκιλγκίτ, Πακιστάν – Διάδοση ενός Πανάρχαιου Αθλήματος πάνω στους Δρόμους του Μεταξιού

Περισσότερα:

Το πόλο – αρχικά γνωστό σε αρχαία ιρανικά κείμενα ως τσαουκάν – είναι ένα τουρανικό – ιρανικό άθλημα του οποίου οι απαρχές χάνονται στην Κεντρική Ασία της 2ης προχριστιανικής χιλιετίας. Αν η θήρα λεόντων ήταν το αυτοκρατορικό άθλημα των Ασσυρίων μοναρχών κι αν η θήρα ιπποποτάμων ήταν το βασιλικό άθλημα των Αιγυπτίων φαραώ, το κατ’ εξοχήν άθλημα των Αχαιμενιδών σάχηδων κι όλων των διαδόχων τους μέχρι τα μέσα ισλαμικά και τα νεώτερα χρόνια ήταν το πόλο (τσαουκάν σε μέσα περσικά και τσοβγάν σε νέα περσικά).

Καθώς το άθλημα αγαπήθηκε στο Θιβέτ, στην Κίνα, στην Ινδία. και στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ήταν ένα ακόμη τουρανικό – ιρανικό πολιτισμικό στοιχείο που χάρη στους Δρόμους του Μεταξιού διαδόθηκε σε όλες τις μεγάλες χώρες του προαναγεννησιακού κόσμου.

Το όνομα, με το οποίο το έμαθαν οι Άγγλοι στην Ινδία και στην συνέχεια το διέδωσαν σε άλλα μέρη του κόσμου, είναι ωστόσο όχι το τουρανικό – ιρανικό όνομά του αλλά το θιβετιανό όνομα του αθλήματος. Πούλου σημαίνει μπάλα στην θιβετιανή γλώσσα Μπαλτί που ομιλείται και στο Γκιλγκίτ, στα βόρεια άκρα του Πακιστάν.

Το θιβετιανό όνομα του αθλήματος διέδωσαν στην Ινδία Τούρκοι και Μογγόλοι που συχνά από στρατιώτες και στρατηγοί έγιναν αυτοκράτορες στο Δελχί. Ένας απ’ αυτούς μάλιστα σκοτώθηκε σε αγώνα πόλο – ο Κουτμπουντίν Αϊμπάκ που βασίλεψε ως σουλτάνος στο Δελχί από το 1206 μέχρι το 1210.

Το πόλο έγινε αυτοκρατορικό άθλημα επίσης στην Κίνα ήδη από την εποχή της δυναστείας Τανγκ (7ος – 10ος αι) και σε αυτοκρατορικούς τάφους βρίσκονται αγαλματίδια αθλητών πόλο είτε ανδρών είτε γυναικών. Συνέβαλε στην διάδοση του πόλο στην Κίνα η παρουσία των εκεί καταφυγόντων μελών της ιρανικής σασανιδικής δυναστείας που δεν αποδέχθηκαν την κατάκτηση του Ιράν από τους πρώιμους μουσουλμάνους στρατιώτες.

Στην Κωνσταντινούπολη το πόλο διαδόθηκε αρκετά νωρίς και στα χρόνια του Θεοδοσίου Β’ (408-450) αναγέρθηκε ολόκληρο Τζυκανιστήριο ώστε να παίζουν οι ευγενείς Ρωμιοί το … Τζυκάνιον (παραφθορά του περσικού τσαουκάν). Τζυκανιστήρια υπήρχαν επίσης στην Τραπεζούντα, την Έφεσο και αλλού. Ο λόγος που το άθλημα λατρεύθηκε από αριστοκρατίες και αυλές είναι απλός: αποτελεί εξαιρετική εκπαίδευση και προετοιμασία για το αυτοκρατορικό ιππικό μιας χώρας.

Ωστόσο, πουθενά αλλού το άθλημα δεν λατρεύτηκε περισσότερο από όσο ανάμεσα στους Πέρσες του Ιράν και τους Τουρανούς της Κεντρικής Ασίας. Ο λόγος είναι απλός: οι καταβολές του είναι από εκεί κι ανάμεσα σε Τουρανούς κι Ιρανούς το πόλο έγινε αντικείμενο μακροσκελέστατων επικών συνθέσεων. Ο εθνικός ποιητής του Ισλαμικού Ιράν Φερντοουσί κάνει λόγο για το πόλο που έπαιζε ένας από τα πιο σημαντικά πρόσωπα του ιρανικού θρύλου: ο Σιγιαβάς, γιος του Σάχη Κεϊκαούς.

Η ιστορία του Σιγιαβάς, Ιρανού διαδόχου του θρόνου που για να αποδείξει την αθωότητά του πρέπει να καταφύγει στον Αφρασιάμπ, βασιλιά του Τουράν, είναι από τα σημαντικώτερα σημεία του Σαχναμέ,του τεράστιου επικού ποιήματος του Φερντοουσί.

Ωστόσο οι εναλλαγές κι οι αντικατοπτρισμοί είναι έντονοι και το Καλό και το Κακό παίζουν περίεργα παιχνίδια ενοχής κι αθωότητας για τους ήρωες της Καϋανικής Δυναστείας που μέσα στο έργο του Φερντοουσί προηγείται της Αρσακιδικής Δυναστείας (Ασκανιάν) αλλά δεν μπορεί να ταυτιστεί με την ιστορική δυναστεία των Αχαιμενιδών που όντως στην Ιστορία προηγήθηκαν των Αρσακιδών. Ο συμβολικός χρόνος στο έργο του Φερντοουσί έχει τελείως άλλη υπόσταση και χρησιμεύει ώστε να περιγράφονται αποκαλυπτικά κι εσχατολογικά στοιχεία ως υπόθεση του παρελθόντος αν και ανήκουν ουσιαστικά στο μέλλον.

Έτσι ο Αφρασιάμπ σκοτώνει τον Σιγιαβάς του οποίου το όνομα αρχικά σήμαινε κυριολεκτικά “αυτός με το μαύρο άλογο” αλλά κατέληξε ως ‘σαβάς’ (Savaş) να σημαίνει στα τουρκικά ‘πόλεμος’.

Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Siyâvash

https://en.wikipedia.org/wiki/Afrasiab

https://en.wikipedia.org/wiki/Kay_K%C4%81vus

https://en.wikipedia.org/wiki/Kay_Khosrow

-------------------------------

Η ιστορία του Αρχαίου Αθλήματος Τσαουκάν – Τζικάνιον:

The game first played in Persia (Iran) at dates given from the 5th century BC, or much earlier, to the 1st century AD and originated there, polo was at first a training game for cavalry units, usually the king’s guard or other elite troops. To the warlike tribesmen, who played it with as many as 100 to a side, it was a miniature battle. In time polo became an Iranian national sport played normally by the nobility.

Women as well as men played the game, as indicated by references to the queen and her ladies engaging King Khosrow II Parviz and his courtiers in the 6th century AD. Certainly Persian literature and art give us the richest accounts of polo in antiquity. Ferdowsi, the famed Iranian poet-historian, gives a number of accounts of royal polo tournaments in his 9th century epic, Shahnameh (the Epic of Kings). In the earliest account, Ferdowsi romanticizes an international match between Turanian force and the followers of Siyâvash, a legendary Iranian prince from the earliest centuries of the Empire; the poet is eloquent in his praise of Siyâvash’s skills on the polo field.

Ferdowsi also tells of Emperor Shapur II of the Sassanid dynasty of the 4th century who learned to play polo when he was only seven years old. Naqsh-i Jahan Square in Isfahan is in fact a polo field which was built by king Abbas I in 17th century. Naqsh-e Jahan Square in Isfahan is the site of a medieval royal polo field.

Sultan Qutb-ud-din Aibak, the Turkic Emperor of North India, ruled as an emperor for only four years, from 1206 to 1210 but died accidentally in 1210 playing polo. While he was playing a game of polo on horseback (also called chougan in Persia), his horse fell and Aibak was impaled on the pommel of his saddle. He was buried near the Anarkali bazaar in Lahore (which is now in Pakistan). Aibak’s son Aram, died in 1211 CE [2], so Shams-ud-din Iltutmish, another ex-slave of Turkic ancestry who was married to Aibak’s daughter, succeeded him as Sultan of Delhi.

From Persia, in medieval times polo spread to the Byzantines (who called it tzykanion), and after the Muslim conquests to the Ayyubid and Mameluke dynasties of Egypt and the Levant, whose elites favored it above all other sports. Notable sultans such as Saladin and Baybars were known to play it and encourage it in their court. Polo sticks were features on the Mameluke precursor to modern day playing cards.

A Persian miniature from the poem Guy-o Chawgân (“the Ball and the Polo-mallet”) during Safavid dynasty of Persia, which shows Persian courtiers on horseback playing a game of polo, 1546 AD

Later on Polo was passed from Persia to other parts of Asia including the Indian subcontinent and China, where it was very popular during the Tang Dynasty and frequently depicted in paintings and statues. Valuable for training cavalry, the game was played from Constantinople to Japan by the Middle Ages, known in the East as the Game of Kings. The name polo is said to have been derived from the Tibetan word “pulu”, meaning ball. https://royalpoloclubrasnov.ro/history-of-polo/

Επίσης:

https://irandoostan.com/polo-or-chogan-the-unesco-intangible-cultural-heritage-of-persia/

https://en.wikipedia.org/wiki/Polo#Origins

https://en.wikipedia.org/wiki/Chovgan

https://en.wikipedia.org/wiki/Tzykanisterion

-----------------------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250620160

https://issuu.com/megalommatis/docs/polo_games_war_games_the_tzykanisterion_of_const

https://vk.com/doc429864789_620278896

https://www.docdroid.net/LUrtK69/polo-polemos-to-tzikanistirion-konstantinoypoleos-oi-dromoi-toy-metaksiou-ki-oi-toyranikes-iranikes-baseis-tis-romiosynis-pdf