Sonvapurdakacti

Akıl hastanesinin bahçesinde sigara içiyordum.

Merakımdan sanırım, bir şekilde orada buldum kendimi.

Kendi halinde, oldukça normal davranan, yüz çizgilerinden kırklarında olduğunu düşündüğüm bir adamla göz göze geldik.

Ben bir kaç defa kafamı çevirsem de, o gözlerini üzerimden hiç çekmedi.

Kıyafetlerinden anladığım kadarıyla misafirdi orada, hasta demeye dilim varmıyor şimdi.

Önce biraz çekindim, sonra cesaretimi toplayıp küçük adımlarla yaklaştım yanına.

Sigara versene? dedi hemen.

Sigarayı uzatırken ?neden buradasınız?? demiş bulundum.

Sigarasını yaktı, tekrar gözlerini dikti üzerime.

Kırpmıyordu bile, ürkmedim desem yalan olur. İyi günler? dileyerek uzaklaşmaya karar verdim. ?Belki de yanlış bir soru sormuşumdur.

Belki canını sıkmışımdır ya da ne bileyim adam deli işte! diye geçirdim içimden.

Sen neden burada değilsin?? diye bağırdı arkamdan.

Öyle bir bağırdı ki, arkamı dönmeye korktum.

Cinnetle bağırır gibi..

Döndüm yüzümü, olduğum yerde, yaklaşmadan baktım yüzüne.

Bu sefer sesini daha da yükselterek, tekrarladı;

Sen neden burada değilsin?

Onca sahtekarın, onca vicdansızın, onca ihanetin içinde durabilmeyi nasıl başarıyorsun ?

Çocukların vurulduğu, çiçeklerin koparıldığı, sevgilerin harcandığı, umudun tükendiği, renksiz, yapay bir dünya var dışarıda.

Uyuşmadan uyum sağlayamadığım, gürültüsünden uyuyamadığım.

Kirli, kibirli, kaba bir dünya var.

Çıkarları uğruna seni çakıyla son model bir arabayı çizer gibi çizecek binlerce insan var.

Kanını emecek bir sürü vampir.

Sana kullanılıp, köşeye atılmış pis bir mendil gibi hissetirecek bir sürü katil varken.

Söyle bakalım "Sen neden burada değilsin??

(Alıntı)

Bizim hoca da böyle sinir bozucu

neden böyleler hiç anlamıyorum

Ya biz bir rüyadaysak ve uyandığımızda diğer insanlar bizim öldüğümüzü düşünüyorsa...

Çocukluğum ailemden uzak geçti, aynı evde.

bu sakinliğimi bu sessizliğimi tanıyorsun değil mi? kemiklerim kırılmış gibi hissediyorum ama hiç söylemeyeceğim, biliyorsun değil mi?

bir insanı ten rengine göre eleştirmekten daha cahilce bir düşünce duymadım.

içimizde paramparça olup ufacık kırıntılarına kadar bölünmüşken hayat, içimizdeki okyanusların en derinlerinde boğulmuşken umutlar, yangınlar acımasızca alev almışken, içimizdeki tüm parçalar, tüm inandıklarımız, dirençlerimiz, dayanaklarımız, tüm çocukluğumuz paramparça olmuşken, içimiz yıkık bir savaş yerini andırırken, terkedilmiş bomboş bir şehirken, rüzgarlıyken, sessizken, içimizdeki depremlerden ve kıyametlerden sonra en ufak bir canlı belirtisi yokken, nasıl oluyor da ruhumuz hâlâ içimizde? nasıl oluyor da kalbimiz hâlâ atıyor? bakmayın gülümsediğime, ayakta durduğuma, dışarıdan normal göründüğüme, ben paramparçayım. ben, yenilgiyim.

keşke nasıl kırıldığımı hissetseydin