aptal kabuslar
Gece ona söyleyeceklerimin karşısında verebileceği tüm cevaplarla ayrı ayrı konuşmalar yapıp çok hazırım dedikten sonra sabah olunca konuyu bile açmıyorum.
Gök gürültülü sağanak yağmurun sesiyle uyanmayı özlemişim, çok güzel.
Günler karışıyor, insan alışıyor...
"Bir yer var biliyorlar ama bize söylemiyorlar galiba sevmiyorlar"
durduk yere kendimi çok mutsuz hissediyorum sanki içimde bir boşluk varmış gibi doldurulması gereken bir boşluk ama ne olduğu hakkında hiçbir fikrim yok iyi hissediyorum sonra bir anda modum sıfıra iniyor ama aslında durduk yere değil
"insanlık öldü mü?" dedim.
"yok," dedi, "ölmedi, ölmedi ama, bir şeyler oldu, başka bir yerlerde sıkıştı kaldı herhalde?"