Sonvapurdakacti

öyle bir mezarlık düşün ki hiçbir mezarına çicek ekilmemiş.

uyumadan önce ağlar sonra da o yorgunlukla aralıksız uyurum

Yorgunum ben, gün içinde sürekli uyuyorum geceleri uyanığım kendimi yorgun hissedecek fiziksel hiçbir şey yapmıyorum ancak çok yorgunum. ben birileriyle konuşmak istemiyorum ama anlatmak istiyorum anlatmaya kalksam kendimi ifade edemeyeceğimi de biliyorum. başım ağrıyor istemsiz göz yaşlarım akıyor ama neden ağladığımı da bilmiyorum. odaklanamıyorum hiçbir şeye zaten sürekli bir şeyleri unuttuğum için zihnimde boşluklar hissediyorum. küçüklüğüme dair anılar hatırlıyorum anneme anlattığımda ise bunların yaşanmadığını söylüyor, psikolog kendi anılarını 3. kişi gözünden göremezsin diyor. düşününce haklı göremem ama o zaman o anılar neden sürekli zihnimde dönüp duruyor? kendimle konuşmalarım artıyor, düşüncelerim susmuyor engel olamıyorum, ders çalışamıyorum, düşüncelerim o kadar fazla ki gerçek hayattan soyutlanıyorum. hayallerde yaşıyorum, hissizleşiyorum, duygularını fazlaca yansıtan insanlara tahammül edemiyorum teselli vermeyi de bilmiyorum zaten ben.

boşluk yarattın ve bu his gecenin dördünde karnımdan bıçaklıyor

yaralarımdan büyüdüm.

sakın bir şey bırakma yarına, yarın yok ki.

bi' derdi var, her hâlinden belli

anlatmıyor, anlatsa kurtulur~

kendi hayatımda bi yerim yok

"bazen düşünmekle istemek yetmiyor, yapmak lazım. dağıt, çık, rezil ol sonuç neyse ne ama yaptım de yaptım olmadı de"