Benden çok Daha Iyilerini Bulursun Da Benim Kalbimden Bir Tane Daha Yok. Yeni Hayatımın Ilk Gününden

En çok bedensel acıları sevdim ben. Her zaman ilk terciğim oldular. Bazı acılar var ki, dahiliye doktoruna gidip, içini açıp, "al" diye bağırmak istiyorsun ama ne ilacı var ne tedavisi. Ortopediste gidiyorsun "kırıldı nolur yap" diyorsun, "eskisi gibi olur mu?" diye soruyorsun ama yok tedavisi, yok. Hiperpişmanlık ve aşkoner arter hastalığı, ex durumundan sonra bile ahirette devam edebilicek bir sürerliliğe ve kararlılığa sahipmiş. Asıl ölümcül hastalıklar bunlar bence. Kocaman bir beyin tümörü veya alzheimer gibisi yok, inanın.

Hayatımda ki herkes susmuş, kendi düşüncelerim bile susmuş sadece o konuşuyor gibiydi. Bir sinir sistemi düşünün kalbinizin içinde biri bişeyler söylüyor üzülüyor ya da seviniyor ve sizin kalbinizde o ne yaşarsa onlar oluyor. Bağlılık, bağlanmak siz ne diyorsanız artık..

Sizce kısa süreli ama çok büyük bir acı mı, yoksa uzun süreli normal bir acı mı?

Siz onun hayatımda olmamasının benim için ne kadar büyük bir acı olduğunu anlayamazsınız. Hergün biraz daha biteceğimi bilsemde, sonunda yine o çok büyük acıyı çekiceğimi bilsemde o kısa süreli çok büyük acıyı uzun süre erteledim ben. Yani ikisinide seçmiş oldum. Yalan söyledim. Affı yoktu benim nezlimde. Onunda olmıycağını düşündüm. Benden gitmesinden o kadar korkuyordum ki o yüzden söyledim bu yalanı. Beni seviyordu ve ona böyle bişey yapmış olamazdım. Kendimi de inandırdım bu yalana. Yalan söylemek aldatmak sayılmaz diyen bir insana "hayır aldatmak sayılır" deyip. Yalanımı devam ettirdim ben ve ellerimle kendi sonuma yürüdüm. Başka kimsenin tenine dokunmadım evet ama artık hiç bir önemi yok biliyorum. Sonrasında onun için akla gelebilecek herşeyi yaptım imkanları, çaresizliği aşdım. İlişkimizi yaşatmadılar zorladım kendimi, o kadar tuttum ki kendimi ben kendime bu ben değilim dedim hep. Ama herşey benim yüzümdendi. Bir kualisyon kurulmuştu benim için herkes bir olmuş ben tek başımaydım. Yordular çok yordular çok fazla zorlandım. Her seferinde anlatmak istedim ama sevgim yüzünden bunu yapamadım. Aylarca delirdim kafayı yeme noktalarından döndüm ama yapamadım. Olaylarrrr, süreçlerrrrr. Bir insan bir insanı kaybetmekten bu kadar korkmamalı.

Nerde olduğumuz, nasıl olduğumuz fark etmiyordu. Beraber olalım yeter. Ama onu gittiğimiz heryerde rahat ettirmek istiyordum tabi. Tek önceliğim o. "Sıpa" diye kızıp, "küçük sıpam" diye sevdiğiniz birinin üstüne titremez miydiniz. Bi kere onun kalbi çocuk gibi. Tertemiz, masum, kötülük yok içinde. Karşılıksız seviyordu beni. Bende onu çocuğum gibi...

Şu üç günlük dünyada lütfen bizi bırakın yaşıyalım diye haykırdım 2 sene boyunca. Sesim düştü yüzüm düştü ben öldüm. Herşeyin sonu değildi elbet ama "birbirinizi gerçekten seviyorsanız elbet birlikte olursunuz o gelicektir" diyenler beni inandıramadı. Olmazdı yapamazdı yapmazdı da. Çünkü ben o yolların hepsini yıktım. Ve ailesi herşeye karıştıkları için artık tamamen bittiğini biliyordum. Benim ailem hiçbirşeye karışmadı. Yalanım hariç herşeyi bilmelerine rahmen ailemden kimseye tek kelime ettirmedim tepkimi net koydum. Ama o yapamadı yapamazdı.

Öyle bir kokusu vardı ki. Zevk veriyor, beni her kokladığımda daha fazla bağlıyordu kendine. Ben daha önce nefes almıyormuşum meğer. Bunu onun boynunda öğrendim. O kadar farklı ki, ot gibi yaşıyormuşum. Onu bilmeden, koklamadan. Bitkiymişim ama plastikmişim. Onu her kokladığımda biraz daha yeşerdim, biraz daha yeşerdim ve onun nefesini içime çektiğim an çiçekler açtı heryerimde. Resmen kocaman bi çicek tarlasına döndüm onun nefesini nefesim yaptığımda...

Şimdi onu öpmek, onun da beni öpmesi ve bu kadar güzel öpmesi dehşet, delice, kocaman, büsürü, dünya büsürü ve dünya kocaman büsürü güzelken, harikayken dudaklarımı dudaklarına değdirip öpmeden sadece nefesini içme çekmeyi anlatamam bile. Bu resmen sigaradan, en çok bağımlılık yapan şeyden bile daha çok bağımlılık yapıyordu. Delibaldı..

biri vardı ve o biri sadece vardı