god-black

Latest Posts by god-black

Doğum günün kutlu olsun gülüm, nice mutlu huzurlu yaşlara :) 🎉

Seni sevmek güzel iş. Maaş yok, yemek yok ama Parayı gözü görmez insanın değersizleşir. Bir öper bir sarılır karnı doyarmış insanın. Paraya verdiğim değerden ve aylardır aç kaldığımdan dolayı biliyorum. Seni hala deliler gibi seviyorum. Ama artık olsa olsa kızıma veririm ismini onu sevmeye devam ederim. Evet sanırım bi kızım olana kadar sana aşık kalıcam, seni sevmeye devam edicem gibi gözüküyor. Hiç bişey canımı acıymıyor artık, son demdeyim yani bundan sonra. Bu güzel bişey evet ama kötü olan bişey var. Hayalim yok artık hayal kuramıyorum. Amacım kalmadı. Gayem yok. Zaman geçsin diye yaşayıp bitiriyorum günleri birer birer. Bazı günler sesini duymaya o kadar çok ihtiyacım oluyor ki ama duyamıycağımı bildiğim için nerde olursam olayım uyuyorum rüyamda görürüm belki diye. Hala deli gibi çabalıyor gibi hissediyorum kendimi bu yüzden. Çünkü beni bi görsen hep uykuluyum :)

Esra

Sevgi diye bişey yokmuş. Bunu istemeyerek de olsa öğrendim. Aslında öğrenmekten ziyade kabullendim. Sanırım inançta yok, hayatta yok. İnsan sadece istediği şeye inanıyor. Görsede kör oluyor bırakamıyor. Buda istemediği hayatı yaşamasının önüne asla geçemiyor. Bugün varsak yarın yokuz bunu unutmamak gerekiyormuş. Herkes seni sevemez sende kendini herkese sevdiremezsin. Kimse için değişmek veya değişmeye çabalamaya değmiyormuş. Hiç bir boktan anlamayan birbirlerinin yüzüne yalandan gülen ve herşeyi bir çıkar uğruna yapanlar ordusu harikasınız. Kazanacaksınız. Kazanabilmenizin tek yolu bu çünkü. Ama içi kararmış ve taşlaşmış kalbiniz, ağzını bıçak açmayan vicdanınızla asla gerçekten mutlu olamayacaksınız.

Okyanusun ortasında pusulası bozulmuş bir gemideyim

Böyleydik salak...

Benden çok daha iyilerini bulursun da benim kalbimden bir tane daha yok. Yeni hayatımın ilk gününden hepinize selam. Duygular kapalı, defterleride yırttık attık. Oturda düşün bakalım şimdi kim sevemeyecek bir daha. Gözlerin değil yaptıkların ve yaşananlar geliyor artık aklıma. Bu kadar süre uzak olmasak belki böyle olmazdı. Gözlerimde açılmazdı ama artık herşeyden eminim.

mesajlaşmak yetmiyoo bana temas lazım

Böyle bir gerçek var...

Sessiz sedasız bir köşeye çekilip yaşamak lazım.

ben hep tek başımaydım.

kalbim kirildiginda sinirli birine donusuyorum maalesef ki

Rubber's Lover by Shozin Fukui.

En çok bedensel acıları sevdim ben. Her zaman ilk terciğim oldular. Bazı acılar var ki, dahiliye doktoruna gidip, içini açıp, "al" diye bağırmak istiyorsun ama ne ilacı var ne tedavisi. Ortopediste gidiyorsun "kırıldı nolur yap" diyorsun, "eskisi gibi olur mu?" diye soruyorsun ama yok tedavisi, yok. Hiperpişmanlık ve aşkoner arter hastalığı, ex durumundan sonra bile ahirette devam edebilicek bir sürerliliğe ve kararlılığa sahipmiş. Asıl ölümcül hastalıklar bunlar bence. Kocaman bir beyin tümörü veya alzheimer gibisi yok, inanın.

Herşeyin, her zaman tek başına üstesinden gelemiyorsun. Pes ettiğim için özür dilerim. İnsan hata yapmak için yaşıyor, dersleriyle büyüyor. Sıradaki hikayelerde düzeltiyor kendini. Oysa ki bundan sonra asıl güzel yaşanırdı bu hikaye. Acısız. Hikayede herşeyin ortaya döküldüğü andan sonra bir sayfa büyüklüğünde SON yazıyor.

Son satırlara şunları yazmak istiyorum..

Sevdim, tanıdım, anladım, anlıyorum, aşık oldum, düşündüm, büyüttüm, yalan söyledim, gidiyorum...

Seni çok ama çok seviyorum

Beni Affet...

Şu üç günlük dünyada lütfen bizi bırakın yaşıyalım diye haykırdım 2 sene boyunca. Sesim düştü yüzüm düştü ben öldüm. Herşeyin sonu değildi elbet ama "birbirinizi gerçekten seviyorsanız elbet birlikte olursunuz o gelicektir" diyenler beni inandıramadı. Olmazdı yapamazdı yapmazdı da. Çünkü ben o yolların hepsini yıktım. Ve ailesi herşeye karıştıkları için artık tamamen bittiğini biliyordum. Benim ailem hiçbirşeye karışmadı. Yalanım hariç herşeyi bilmelerine rahmen ailemden kimseye tek kelime ettirmedim tepkimi net koydum. Ama o yapamadı yapamazdı.

Ölüm vardı herşeyin ucunda ve onsuz bir gün bile geçirmek istemediğim için bu kadar savaş verdim. Bu kadar inkar ettim. Bir gün benden tamamen gideceğini bildiğim halde de hep ileriyi düşündüm onunla. Ama kafamın hep bir ucundaydı gidiceği bu yüzden onu biraz da hayata hazırlamak istedim. Baba gibi oldum. Abi gibi oldum.

Yalanını anlatmış itiraf etmiş ve neden yaptığını bilmiyordu gitmeyebilirdi, yapmayabilirdi. Kendiside böyle söylüyordu. Tamamen başlı başına bir yanlış. Bende aynı durumdaydım gitmeyebilirdim, durmayabilirdim. Affettim onun affetmiyceği bir yalanı söylerken. Ben onunla sevişmeyi geçtim kokundan zevk alıyordum. Kaldıki eski sevgilimle yattımı düşünecekti. Asla söyleyemezdim. İnanmazdı da zaten. Bende inanmazdım. Söyleyemezdim. Ben böyle bir insanım işte iyiken aşırı iyi kötüyken aşırı kötü. Duyhusalken aşırı duygusal sertken aşırı sertim. Eğer böyle olmasaydım eski sevgilimle yatardım. Çünkü ben onda bulduğumu kimsede bulmıycağımı kimsede olmıycağı netliğine sahiptim zaten. Her konuda iyi yada kötü konu fark etmez netlik var, aşırılılık var bende. Eğer o gece o kızla yatıp tenimi karıştırsaydım. Benim için tamamen olmazdı. Bu kadar kaybetmekten zaten korkmazdım ben. Aslında onun söylediği yalanla benim söylediğim yalan birdi bunu düşünememesi ve mekanlar empati yapmasını engelledi. Ve hiç bişey değişmiycek. Bana tonlarca konuşup en son "seviyorsanız ahirette bile ayrılmazsınız" diyenler oldu. Sevgi yeterli siz sevmeyenden korkun dediler.

Sizce nereniz kırılsa çok daha fazla ve uzunnnnn bir acı duyarsınız?

Kalbim kırılmıştı oda bana yalan söylediğinde. Bütün acılara dayanıklı hissiz bir hayvan gibiyim ben. Ama kalbim kırıldığında....

Yalanından sonra artık çok fazla aşırıya kaçamazdım onu severken. Çünkü bu aşırılık yüzünden ben hem yara almış hemde bu yaralarla birlikte yaşamayı öğrenmiş olmama rahmen fazla yaptığımı hissetmiştim. Hiç bir konuda kendimi düşünmezken düşünmem gerektiğini fark etmiştim. Söylediği yalanın benim nezlimde asla affı yoktu. Onun demesine göre beni aldatmamıştı. Evet kimsenin eline bile dokunmadı ama yalanını benim gibi çok aşırılıkla inkar etmişti. Ama ben ondan kopamadım. Onu affetmem için çabalamasına bile yardımcı oldum. Çünkü ondan kopamazdım affı olmasa bile. Kendi kendimi kör kıldım. Tabikide üstüne gittim. Tabikide hatasını anlamasını istedim. Ama çok anlamış değildi ve tekrar bir yanlış daha yaptı.

Sizce kısa süreli ama çok büyük bir acı mı, yoksa uzun süreli normal bir acı mı?

Siz onun hayatımda olmamasının benim için ne kadar büyük bir acı olduğunu anlayamazsınız. Hergün biraz daha biteceğimi bilsemde, sonunda yine o çok büyük acıyı çekiceğimi bilsemde o kısa süreli çok büyük acıyı uzun süre erteledim ben. Yani ikisinide seçmiş oldum. Yalan söyledim. Affı yoktu benim nezlimde. Onunda olmıycağını düşündüm. Benden gitmesinden o kadar korkuyordum ki o yüzden söyledim bu yalanı. Beni seviyordu ve ona böyle bişey yapmış olamazdım. Kendimi de inandırdım bu yalana. Yalan söylemek aldatmak sayılmaz diyen bir insana "hayır aldatmak sayılır" deyip. Yalanımı devam ettirdim ben ve ellerimle kendi sonuma yürüdüm. Başka kimsenin tenine dokunmadım evet ama artık hiç bir önemi yok biliyorum. Sonrasında onun için akla gelebilecek herşeyi yaptım imkanları, çaresizliği aşdım. İlişkimizi yaşatmadılar zorladım kendimi, o kadar tuttum ki kendimi ben kendime bu ben değilim dedim hep. Ama herşey benim yüzümdendi. Bir kualisyon kurulmuştu benim için herkes bir olmuş ben tek başımaydım. Yordular çok yordular çok fazla zorlandım. Her seferinde anlatmak istedim ama sevgim yüzünden bunu yapamadım. Aylarca delirdim kafayı yeme noktalarından döndüm ama yapamadım. Olaylarrrr, süreçlerrrrr. Bir insan bir insanı kaybetmekten bu kadar korkmamalı.

Ben hâlâ her şeyi, sana anlatacakmış gibi biriktirmeye devam edicem.

Son