Sevgi Diye Bişey Yokmuş. Bunu Istemeyerek De Olsa öğrendim. Aslında öğrenmekten Ziyade Kabullendim.

🖤

beni biraz göğsünde saklar mısın, çok yoruldum.

Öyle bir kokusu vardı ki. Zevk veriyor, beni her kokladığımda daha fazla bağlıyordu kendine. Ben daha önce nefes almıyormuşum meğer. Bunu onun boynunda öğrendim. O kadar farklı ki, ot gibi yaşıyormuşum. Onu bilmeden, koklamadan. Bitkiymişim ama plastikmişim. Onu her kokladığımda biraz daha yeşerdim, biraz daha yeşerdim ve onun nefesini içime çektiğim an çiçekler açtı heryerimde. Resmen kocaman bi çicek tarlasına döndüm onun nefesini nefesim yaptığımda...

Yalanını anlatmış itiraf etmiş ve neden yaptığını bilmiyordu gitmeyebilirdi, yapmayabilirdi. Kendiside böyle söylüyordu. Tamamen başlı başına bir yanlış. Bende aynı durumdaydım gitmeyebilirdim, durmayabilirdim. Affettim onun affetmiyceği bir yalanı söylerken. Ben onunla sevişmeyi geçtim kokundan zevk alıyordum. Kaldıki eski sevgilimle yattımı düşünecekti. Asla söyleyemezdim. İnanmazdı da zaten. Bende inanmazdım. Söyleyemezdim. Ben böyle bir insanım işte iyiken aşırı iyi kötüyken aşırı kötü. Duyhusalken aşırı duygusal sertken aşırı sertim. Eğer böyle olmasaydım eski sevgilimle yatardım. Çünkü ben onda bulduğumu kimsede bulmıycağımı kimsede olmıycağı netliğine sahiptim zaten. Her konuda iyi yada kötü konu fark etmez netlik var, aşırılılık var bende. Eğer o gece o kızla yatıp tenimi karıştırsaydım. Benim için tamamen olmazdı. Bu kadar kaybetmekten zaten korkmazdım ben. Aslında onun söylediği yalanla benim söylediğim yalan birdi bunu düşünememesi ve mekanlar empati yapmasını engelledi. Ve hiç bişey değişmiycek. Bana tonlarca konuşup en son "seviyorsanız ahirette bile ayrılmazsınız" diyenler oldu. Sevgi yeterli siz sevmeyenden korkun dediler.

Seni özlediğimi düşündükçe, gücünü yitirmiş bir derebeyi gibi yalnız hissediyorum kendimi. Sessizleşiyorum. Oysa konuşmayı nasıl da sevdiğimi bilirsin. Gece, en güzel uyku şarkılarını söylerken bile, susamazdım. Bilsen biraz sese nasıl da ihtiyacım var. Sadece biraz ses. Taşıyamıyorum bu yalnızlığı, oysa nasıl da çoğul yaşıyordum seninle her şeyi. Şimdi çıkıp gelsen, işte buradayım desen. Kendimi iyi hissetmem için sadece gülümsemen bile yeter. Yalnız ruhların kalıplarına sıkışmış sözler yazmak istemiyorum. Yedi cehennem, sekiz cennet olduğunu biliyorum. Bu yüzden, sırf bu yüzden seni bekliyorum. Yoruldum artık. Sözlerimi ayıklayıp, onlarla çoğalmak istiyorum. Gel artık, yalnızlığı sevmiyorum.

Yekta Kopan'ın matruşka isimli yazısı bu. Matruşka bebekleri gibi küçülte küçükte yazmış bu yazının aynısını. Küçüldükçe kötüleşmiş hisleri. Ben yazının devamını eklemiyorum çünkü o benim tek bebeğim ve ilk bebeğim. Onu çok seviyorum...

En önem verdiğim şey hayatımdaki insanın yanında olmasam bile beni de hesaba katarak davranması. Duruşu, davranışı bile beni hesaba katarak olmalı. Asıl bağlılık budur, yanında değilken de varlığına saygı göstermek ve bunu yaparsam nasıl hisseder diyebilmek.

Onunda bu konuya önem verdiğini düşünüyorum. Ve kesinlikle böyle olmalıydı. Birbirimize göz yummak, diş sıkmak değil fedakarlık yapmalıydık. Asla ama asla içimize atıp biriktirmemeliydik...