Bir Mum Gibi Eriyip Aktı Uykusuzluğum, Ölüme Başkaldıran Dertli Uykum Da Yandı.

“İbrahim içimdeki putları devir elindeki baltayla...”

:)

Bizim seninle birbirmize adım atışlarımız bile aynı, nasıl böylesine uzak oluyoruz baba?..

Herkes huzuru bulabileceği bir yerlere gider. oysa ben içimde inşa ettiğim yalnızlığın. sessizliğin de ölüyorum..

An inner death..

Kork-ma..

Bilmem tecelli mi yoksa ki kader? Beni bir vefasız yâra yazmışlar.

Devrim tadında seveceğim seni, faşistlik yapmak yok.

bir devamlı kimsesizlik hissi. bir sürekli ait olmamak ve anlaşılmamak hikayesidir bu.*