Bedbinn

Odada oturuyorum. sessizlik var ama içim çığlık dolu. Telefon elimde, ama kimseye yazmak gelmiyor içimden. Konuşsam ne değişecek? Birileri “geçer” diyecek, geçmiyor. Birileri “takma” diyecek, takmadan durulmuyor. Birileri “sen güçlüsün” diyecek, güçlü olmanın ne kadar yorucu olduğunu bilmiyorlar. Ben de anlatmıyorum zaten. Hem anlatsam bile kimse anlamayacak. Ve en sonunda hep aynı yere dönüyorum kendi kendime susmaya.

Kendi halimde diye bir yer var, çoğu zaman ordayım.

Sınanmadığınız bir acı üzerine konuşmak her zaman kolaydır.

Duyguların da mevsimi vardi fakat o hiçbir zaman baharı görmedi.

Ben hep her şeyi tek başıma hallettim yine hallederim.