Odada oturuyorum. sessizlik var ama içim çığlık dolu. Telefon elimde, ama kimseye yazmak gelmiyor içimden. Konuşsam ne değişecek? Birileri “geçer” diyecek, geçmiyor. Birileri “takma” diyecek, takmadan durulmuyor. Birileri “sen güçlüsün” diyecek, güçlü olmanın ne kadar yorucu olduğunu bilmiyorlar. Ben de anlatmıyorum zaten. Hem anlatsam bile kimse anlamayacak. Ve en sonunda hep aynı yere dönüyorum kendi kendime susmaya.
Derler ki; insan dünyaya gelmeden önce kaderini görür, yaşayacaklarını bilir ama unutmayı tercih edermiş. Acaba ne gördüm de bu hayatı yaşamaya değer buldum, bilmiyorum. Ama bildiğim bir şey varsa bu hayatı yaşamaya değer kılan şey her neyse ona ihtiyacım var.
Kalbim bir şeyler yapmaya çalıştı. Tekrar atmaya başlamak gibi mesela. Yapmaya çalıştığı her neyse, canımı yaktı ve bundan hiç hoşlanmadım.
Zaman geçtikçe insanlar alışır bir şeylere bu yüzden hani derler ya "Zaman her yaranın ilacıdır." diye bu bende niye olmuyor? Sanki gün geçtikçe her şey daha bir kötü oluyor.
Yaş aldıkça kaçtı bütün neşem.