Bedbinn

Bir gün her şey yoluna girerse, umarım hala hevesim ve isteğim kalmış olur.

Kafamda yıllardır bittiğinde bile başa saran hep aynı şarkı, Bu döngü içinde kaybolup gittim.

Eskiden hissetmek kolaydı; bir film, bir şarkı ya da basit bir anı bile içimde dalgalar yaratırdı. Şimdi ise hiçbir şey aynı değil. Duygularım uzaklaştı ve yerine bir tür uyuşukluk yerleşti. Bu haliyle yaşamak kolay mı, bilmiyorum, ama hissetmemenin acısı bazen hissetmekten bile ağır geliyor.

Derler ki; insan dünyaya gelmeden önce kaderini görür, yaşayacaklarını bilir ama unutmayı tercih edermiş. Acaba ne gördüm de bu hayatı yaşamaya değer buldum, bilmiyorum. Ama bildiğim bir şey varsa bu hayatı yaşamaya değer kılan şey her neyse ona ihtiyacım var.

Kavgam bitti. İnsanın kavgası bitince meselesi de bitiyormuş ama artık ne kendimi anlatacak gücüm var ne de bir yere dahil olma arzum. Şimdi sakin bir köşe, dingin bir kalp ve kaygısız bir yaşam istiyorum kendime; uzun uzun soluklanabileceğim.

Zaman geçtikçe insanlar alışır bir şeylere bu yüzden hani derler ya "Zaman her yaranın ilacıdır." diye bu bende niye olmuyor? Sanki gün geçtikçe her şey daha bir kötü oluyor.