Latest Posts by sonvapurdakacti - Page 3
olur olmadık yerlerde bile gözlerim doluyor, kafamdaki sesleri susturamıyorum, sürekli yorgun hissediyorum ve geçmiyor, neden üzüldüğümü anlayamıyorum
12 yıllık arkadaşımla aylar sonra tekrar konuşmaya başlayınca içimdeki boşluk hissinin tam anlamıyla olmasada gittiğini hissediyorum belki de boşluk hissi tamamen budur geçmişteki insanların hayatınızdaki yeridir benim için çok özel birisi ve yazdığına o kadar mutlu oldum ki konuşurken ağladım hatta hâlâ konuşuyoruz ve ben hâlâ ağlıyorum çok tuhaf hissettirdi onunla konuşmak ama güzel bir tuhaflık kendisi adına mutlu olduğum çok şey yaşamış ve onun için gururlanmayı özlemişim onun sevinciyle sevinmeyi özlemişim
Geceleri uyuyamıyor öylece yatakta oturuyorum. Zihnim harp meydanı. Göz altlarım morarmaya başladı. Nefes alamıyor alıyor gibi davranıyorum. Rol mü yapıyorum kendim bu muyum ayırt edemiyorum artık.
hayatım boyunca hafta sonunu beklediğim, sadece tatillerde yaşadığımı hissettiğim bir hayata sahip olmaktan çok korkuyorum. emekli olmayı beklemekten, kendime yanlış hayatla işkence etmekten korkuyorum.
ben hep susanlardandım ama şimdi anlat demelerine bile tahammülüm yok
anlat deseler susmazdın şimdi boşverin diyorsun
önce derin nefes al ve ver sonra yüzünü iyice yıka, aynaya her zamanki gülümsemenle bak, belli oluyor mu? hayır. tamam, ağladığın belli olmuyor şimdi lavabodan çıkabilirsin
durduk yere kendimi çok mutsuz hissediyorum sanki içimde bir boşluk varmış gibi doldurulması gereken bir boşluk ama ne olduğu hakkında hiçbir fikrim yok iyi hissediyorum sonra bir anda modum sıfıra iniyor ama aslında durduk yere değil
"ağrı kesici bitmiş, üni sınavı var, mezun senem bir yıl daha kaybedemem, psikoloğa tekrar mı gitsem ama yeni birine en baştan tekrar anlatmak istemiyorum, neden böyle söyledim ki, ödevim yetişmeyecek, dur müzik açayım, uyuyamıyorum, uyanamıyorum, sorsam mı acaba ama ya istemediği hâlde cevap vermek zorunda hissederse, yine çok uzun konuştum, çok sessiz kaldım, annem ben küçükken beni dövdüğü için pişman mıdır, nasıl kendimi anlatabilirim, zaten anlamayacaklar daha çok üzüleceğim, yorgunluğum hiç geçmiyor, düşüncelerimi susturmak zorundayım, odaklanamıyorum, hava mı alsam biraz, gün içinde tek başıma o kadar da kötü hissetmiyorum eve gelmesinler, hadi artık gelsinler çok sıkıldım, ailemle çok güzel zamanlar geçiriyorum, keşke başka şehirde Nilay'la yaşasam, kimseyle konuşmak istemiyorum, boş boş tüm günümü anlatmak istiyorum, yalan söylüyor, kimseyle tanışmak istemiyorum, hayatıma yeni arkadaşlar alsam çok güzel olur, bizimkiler sinirli evde yokmuşum gibi davranmalıyım, kulaklığım nerede, su içmeliyim çok halsiz hissediyorum ama kusmak istemiyorum, yemek yemeyi unutmuşum, çok fazla yedim bugün, gece uyursam kabus görürüm gün içinde uyumalıyım, depremde bunları giymiştim tekrar giyemem, zihnimde çığlık sesleri var, gözümün önünden gördüğüm cesetler gitmiyor, ders çalışmam lazım ama odaklanamıyorum, uyursam gerçeklikten soyutlanırım uyumalıyım, resim çizmeye ilham kalmadı, boşvermiş gibi davran, kendimi kandırmaktan sıkıldım, ne hissettiğimi ben de anlayamıyorum, boşluktayım, sadece Nilay'la konuşabiliyorum ama çözemiyoruz, keşke kendimin ablası veya kardeşi olsaydım, değerimi anlamıyorlar, ailem ablam ve kardeşime gösterdiği anlayışı keşke bana da gösterse, alttan alıyorum diye daha çok üstüme geliyorlar, babama anlatsam beni anlar ama birilerine bir şeyleri nasıl anlatırım bilmiyorum, evden çıkmak istemiyorum, eve dönmek istemiyorum, Nilay bize gelsin, kahve içmeliyim, bunaldım, umutluyum geleceğimden, yarın sabah uyanmak istemiyorum..
uyumadan önce ağlar sonra da o yorgunlukla aralıksız uyurum
belki benim kağıt param bi şekilde döne dolaşa senin cebine girmiştir~
ellerin karanlık yalnızlığında tıkandım kaldım geceler boyu~
11 yaşında yaptığım tabloya bakınn
ve ben yalnız
kalbini bir mektup gibi buruşturulup fırlatılmış
kendini kimsesiz ve erken unutulmuş hissediyorsan
içindeki çocuğa sarıl, sana insanı anlatır~