Sonvapurdakacti - Blog Posts

seni saklayacağım inan

yazdıklarımda, çizdiklerimde

şarkılarımda, sözlerimde.

sen kalacaksın kimse bilmeyecek

ve kimseler görmeyecek seni,

yaşayacaksın gözlerimde.

sen göreceksin duyacaksın

parıldayan bir sevi sıcaklığı,

uyuyacak, uyanacaksın.

bakacaksın, benzemiyor

gelen günler geçenlere,

dalacaksın.

bir seviyi anlamak

bir yaşam harcamaktır,

harcayacaksın.

seni yaşayacağım, anlatılmaz,

yaşayacağım gözlerimde;

gözlerimde saklayacağım.

bir gün, tam anlatmaya…

bakacaksın,

gözlerimi kapayacağım…

anlayacaksın.

güneş doğuyor, seninle izlerken bunu güzel sıfatlarla betimleyebilirim ama şu an sadece güneş doğuyor.

birbirimize birkaç aşk kadar geç kalmış olmasaydık, hep yanlış gidenlerin ardından yorulmasaydık~

annem bana hiçbir zaman bu evin bizim evimiz olduğunu hissettirmedi burası her zaman yalnızca annemin eviydi

büyüdük sanıp boş yere kırdılar oyuncaklarımızı. bir bahar umuduyla ne varsa yıkıp yok yere gittiler. oysa gerçeğin merhametsiz duvarlarına çarpınca, ne bahar geldi bir daha topraklarına ne de ellerinde bir damla umut kaldı.

onca neden varken ve tam sırası gelmişken hiçbir şey yapmamış ve susmuşuzdur~

buyrun, biraz yağmur biraz şarkı.

içimizde paramparça olup ufacık kırıntılarına kadar bölünmüşken hayat, içimizdeki okyanusların en derinlerinde boğulmuşken umutlar, yangınlar acımasızca alev almışken, içimizdeki tüm parçalar, tüm inandıklarımız, dirençlerimiz, dayanaklarımız, tüm çocukluğumuz paramparça olmuşken, içimiz yıkık bir savaş yerini andırırken, terkedilmiş bomboş bir şehirken, rüzgarlıyken, sessizken, içimizdeki depremlerden ve kıyametlerden sonra en ufak bir canlı belirtisi yokken, nasıl oluyor da ruhumuz hâlâ içimizde? nasıl oluyor da kalbimiz hâlâ atıyor? bakmayın gülümsediğime, ayakta durduğuma, dışarıdan normal göründüğüme, ben paramparçayım. ben, yenilgiyim.

ama biliyor musun, gıkım bile çıkmıyor. bir kere sitem etmeye kalktım ardından kahkahalar attım. üstelik başım ağrıyor ve yastığa koymak bile işe yaramıyor.

görmedim. kabus görmedim. uzun zaman sonra ilk defa kabus görerek uyanmadım.

bi kaç gündür zihnimin arka fonunda düşüncelerimle alakasız olsa da dönüp duran bir şiir

yüzüme bak, bir sigara yak.

olur olmadık yerlerde bile gözlerim doluyor, kafamdaki sesleri susturamıyorum, sürekli yorgun hissediyorum ve geçmiyor, neden üzüldüğümü anlayamıyorum

aptal kabuslar

bana bir kere hissettir, şarkılar dizeyim~

keşke nasıl kırıldığımı hissetseydin

şuan gerçekten iyi hissediyor muyum yoksa öyle gibi mi davranıyorum

kaçtım kederimden, aynalarda yüzüme bakmam~

hayatım boyunca hafta sonunu beklediğim, sadece tatillerde yaşadığımı hissettiğim bir hayata sahip olmaktan çok korkuyorum. emekli olmayı beklemekten, kendime yanlış hayatla işkence etmekten korkuyorum.

darmadağınığım, karışığım. toparlayamıyorum, toparlanamıyorum.

kendimle bile konuşmak istemediğim bi gün

hüzünlerden bozma mutluluklar yaşıyorum~